នេះជារឿងខ្មោចនៅស្រុកស្រែ ជឿមិនជឿ ថាខ្មោចលង ធាក់ឡើងផ្កាប់មុខ!

2018-02-19 12:01:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

មកដល់ហើយ!..."នឹកឡើងហួសចិត្ត" មាតិកាថ្មីរបស់ Sabay បានចាប់ផ្ដើមថ្ងៃទី១របស់ខ្លួន នៅថ្ងៃនេះតែម្ដង។ មាតិកាមួយនេះ នឹងនាំប្រិយមិត្តទៅរំលឹករឿងចាស់ៗ នៅស្រុក នៅស្រែ រឿងដែលនឹងនាំឲ្យប្រិយមិត្តកើតអារម្មណ៍ថាលំហែ ហួសចិត្តរហូតដល់ផ្ទុះសំណើច ស្រស់ស្រាយភ្លាមៗ។

នៅថ្ងៃដំបូងនេះ "នឹកឡើងហួសចិត្ត" បានចាប់ផ្ដើមជាមួយនឹងការចែករំលែករបស់អតីតក្រុមការងារ Sabay តែម្ដង។ ដា ជាឈ្មោះតំណាង ដែលសាមីខ្លួនប្រើក្នុងអត្ថបទនេះ ហើយរូបគេបានរៀបរាប់ថា៖

រំលឹក អនុស្សាវរីយ៍នៅស្រុកកំណើត ខ្ញុំចង់សើច និងខ្មាសខ្លួនឯងបន្តិចម៉េចទេ ដោយសារក្នុងមួយជីវិតនេះខ្ញុំមិនដែលខ្លាចខ្មោច តែមានគ្រាមួយខ្ញុំរត់ស្ទើររបូតខោ បង្កើតបានជាអនុស្សាវរីយ៍ដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបាន។ ខ្ញុំនឹងចែកជូនមិត្តអ្នកអាននៅក្នុងទំព័រ "នឹកឡើងហួសចិត្ត" របស់ Sabay ខាងក្រោមនេះ។

រឿងរ៉ាវកាលណោះ វាយ៉ាងនេះទេ ក្នុងឆ្នាំ២០០០ កាលណោះខ្ញុំមានវ័យប្រហែលជា១៥ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ យើងដឹងហើយថា ខែកត្តិក ជាខែខ្យល់ធ្លាក់ពីជើង ជារដូវច្រូតកាត់របស់ប្រជាកសិករ ហើយក៏ជារដូវទឹកស្រកដែលត្រីចុះទៅរកទីទឹកជ្រៅដែរ។ ក្នុងរដូវនេះ ប្រជាកសិករនៅតាមភូមិតែងតែធ្វើអន្លង់ដើម្បីដាក់ទាក់យកត្រី។ ថ្ងៃ មួយខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្ដិក្នុងភូមិប្រមាណ៤ទៅ៥នាក់ ប្រដាប់ដោយ ចប ពូថៅ កាំបិតជាដើមបាននាំគ្នាចេញពីភូមិទៅវាលស្រែដើម្បីជីកអន្លង់ ដាក់ត្រី។

ខ្ញុំហាក់ប្លែកពីអ្នកភូមិដទៃទៀត ព្រោះពួកគេភាគច្រើនជីកអន្លង់នៅតាមវាលស្រែដាច់ស្រយាល ប៉ុន្តែខ្ញុំវិញទៅជីកអន្លង់នៅក្បែរត្រពាំងមួយដែល មានដើមឈើធំ និងក្បែរវាលកប់ខ្មោចមួយ។ មិត្តភ័ក្ដិរបស់ខ្ញុំមិនឆ្ងល់ទេចំពោះរឿងនេះ ព្រោះពួកគេបានដឹងរួចទៅហើយថាខ្ញុំជាមនុស្សមិនចេះខ្លាច។

ក្រោយ ពីធ្វើរួចរាល់ ដោយយកស្លឹកត្នោតគ្រប និងភក់ស្អុយៗដាក់មាត់អន្លង់ពួកខ្ញុំបានវិលត្រឡប់ទៅផ្ទះរៀងៗ ខ្លួន។ ម៉ោងប្រមាណជា៤ទៀបភ្លឺម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានស្រែកហៅខ្ញុំតិចៗ ថា”អាដា ក្រោកឡើងកូន ក្រែងឯងធ្វើអន្លង់ដាក់ត្រីអ្ហី ល្មមទៅមើលហើយកូន”។ ខ្ញុំដឹងខ្លួន ហើយចុះពីលើផ្ទះលុបមុខ រួចទាញខោខ្លី អាវដៃខ្លីមួយ រួមនឹងទ្រុងដាក់ត្រីដើរសំដៅទៅវាលស្រែ។

ភ្លៀងរលឹមស្រិចៗ លាយឡំនឹងខ្យល់បក់ពីជើងតិចៗ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថារងាខ្លះដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែធ្វើដំណើរទៅដដែល។ នៅតាមផ្លូវធ្វើដំណើរខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្តថា”សង្ស័យថាត្រីចូល អន្លង់ច្រើនហើយមើលទៅ ព្រោះយប់មិញយល់សប្តិចាប់បានត្រីពេញទ្រុង”។

ដើរភ្លេចៗ ខ្លួន ក៏ដល់កន្លែងអន្លង់ ក៏ម្នីម្នា រើស្លឹកត្នោតដែលក្របនៅមាត់អន្លង់ចេញ “អីយ៉ា ត្រីច្រើនណាស់”។ គឺសុទ្ធតែ ត្រីផ្ទក់ និងត្រីក្រាញ់ ធ្លាក់ចូលកន្លះអន្លង់។ ខ្ញុំចាប់ត្រីប្រមូលដាក់ទ្រុង ប៉ុន្តែពេលកំពុងតែប្រមូលនោះ ស្រាប់តែខ្យល់ធ្លាក់ត្រជាក់ស្រឹបមកប៉ះរាងកាយ ឯស្លឹកត្នោតបោកប៉ះគ្នាលាន់ប្រ៉ាវៗ ខ្ញុំនឹកថា ប្រហែលជាមានអីចង់មកលេងសើចហើយ តែក៏មិនខ្វល់គិតតែពីប្រមូលត្រីដាក់ទ្រុងទៀត។

រូបតំណាង

ជិត នឹងអស់ត្រីពីអន្លង់ទៅហើយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានមនុស្សអង្គុយលើដើមព្រីងខាងឆ្វេងដៃខ្ញុំ។ ក្រឡេកភ្នែកខ្វាច់ គឺមិនខុសមែន មនុស្សស្រីស្លៀកសពាក់ស កំពុងសម្លឹងមកខ្ញុំថ្មែ។

បែបនេះ ទោះមិនប្រាប់ក៏ជឿថាបងប្អូនដឹងដែរ។ ប៉ុន្តែដូចប្រាប់ខាងលើ គឺខ្ញុំមិនចេះខ្លាចខ្មោចទេ ហើយក៏ធ្លាប់ជួបញឹកញាប់ដែរ។ ដូច្នេះខ្ញុំនិយាយតិចដោយស្មារតីហ្នឹងហ្ន៎ថា “ត្រូវទៅណាក៏ទៅទៅវ៉ើយ…កុំមកលេងសើច អញមកដាក់ត្រី អត់មានប៉ះពាល់អីនាងទេ!”។ និយាយតែប៉ុណ្ណឹង ខ្មោចស្រីនោះ ក៏រលាយបាត់ទៅ ខ្ញុំក៏លើកទ្រុងត្រីស្ពាយដើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ទាំងត្រេកអរ នឹកក្នុងចិត្តថា តែប៉ុណ្ណេះ ម៉ែប្រាកដជាសប្បាយចិត្តហើយ។

មិនខុសទេ មកដល់ផ្ទះបង្ហាញត្រីម៉ែ ម៉ែពោលទាំងសប្បាយចិត្ត “អូហ៍ច្រើនម្ល៉េះកូន ល្អណាស់ ចាំម៉ែលៃខ្លះយកទៅលក់…ទៅ…ទៅមុជទឹកមុជភក់សិនទៅ ចាំមកស៊ីបាយ”។

បន្ទាប់ បាយកកព្រឹកជាមួយម៉ែរួច ខ្ញុំក៏ទៅជួបជាមួយពួកម៉ាកក្នុងភូមិ ហើយនិយាយរឿងខ្មោចស្រីមកលង ពេលទៅយកត្រីពីអន្លង់ ឲ្យពួកវាស្តាប់។ អាឡូត ដែលជាមិត្តភ័ក្តិកំហិលរបស់ខ្ញុំ សួរកាត់មកខ្ញុំ “អ្ហែងនិយាយលេងនិយាយមែនហ្អា៎ ខ្មោចលងហើយមិនរត់?”។ “អ្ហែងធ្វើពួកម៉ាកវារាប់ឆ្នាំហើយ មិនដឹងថាវាអត់ខ្លាចខ្មោចទេហ្អី”។ អា រ៉ា ឆ្លើយការពារខ្ញុំ ប៉ុន្តែអាឡូតនៅតែមិនជឿដដែល។

បើវាមិនជឿ ទៅបង្ខំវាម៉េចកើត ដូច្នេះខ្ញុំក៏ឈប់និយាយ។ ការប្រមូលត្រី បានឈានដល់ថ្ងៃទី២ ម៉ោង ៤ជាងទៀបភ្លឺទៅហើយ ម៉ែខ្ញុំដាស់ទៀត “អាដា កូន ដល់ម៉ោងទៅមើលត្រីហើយ ប្រញាប់ទៅប្រយ័ត្នគេលួចអស់កូន!”។ ខ្ញុំងើបទាំងសើងមម៉ើងទៅលុបមុខបន្តិច រួចចុះមកដីទាញទ្រុងចេញដំណើរ។

រូបតំណាង

ដើរផងងោកផង ស្រាប់តែ “ផ្លាច់” ជាន់ចំអាចម៍គោពេញជើង។ ខ្ញុំនឹកក្នុងចិត្ត “យីថ្ងៃនេះស៊យម៉្លេះវ៉ី មិនទាន់បានអីផងជាន់ចំអាចម៍គោហើយ” យកជើងជូតអាចម៍គោនឹងភ្លឺស្រែរួចក៏បន្តដំណើររហូតទៅដល់កន្លែង អន្លង់ត្រី។ ដាក់ទ្រុងចុះរួច ខ្ញុំក៏រើស្លឹកត្នោតចេញ អត់ឃើញមានត្រីអីមួយ។ “អញថាស៊យ ស៊យមែន ជាន់អាអាចម៍ចង្រៃយ៎ហ្នឹង!” គិតក្នុងចិត្ត។

ខ្ញុំក៏លើកស្លឹកត្នោតរៀបគ្រប ពីលើអន្លង់វិញ ប៉ុន្តែរំពេចនោះ ក៏ក្រឡេកភ្នែកទៅឃើញខ្មោចពីម្សិលមិញនោះទៀត។ “មកទៀតហើយអ្ហេះ…ឆាប់ទៅវិញទៅ អញកំពុងអារម្មណ៍អត់ល្អផង កុំមកលេងសើច!”។ ខុសពីថ្ងៃមុនដែលស្តីឲ្យហើយខ្មោចនោះបាត់ទៅវិញ តែថ្ងៃនេះវានៅអង្គុយធ្វើមិនដឹងដដែល ខ្ញុំហាក់មានអារម្មណ៍ប្លែក ដូចជាព្រឺៗសម្បុរ។

យ៉ាងណាក៏ខំពង្រឹងស្មារតី ហើយនិយាយបន្ថែមថា “ឆាប់ចេញទៅ ប្រយ័ត្នអញលេងក្បាច់ចុងក្រោយវ៉ើយ!”។ ប៉ុណ្ណឹងហើយ វានៅតែមិនព្រមចេញ ខ្ញុំក៏ចេញក្បាច់ចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំ គឺស្រាតខោទះកំប៉េះគូទបីដងផ្លាច់ៗ ព្រោះចាស់ៗប្រាប់ថា បើទាល់ច្រក ប្រើវិធីនេះទៅនឹងបានផលហើយ។

ទះលើកទីមួយបីដង ផ្លាច់ៗហើយ ខ្មោចចង្រៃហ្នឹងនៅតែមិនព្រមចេញ ក៏សាកលើកទី២ទៀត តែទះបានតែម៉ាផ្លាច់ ស្រាប់តែលឺសំឡេងឌឹប(លោតចុះពីដើមឈើ)….ភឹបៗ ផ្ទួនៗគ្នា ឯខ្ញុំក៏ធ្លាក់ចូលអន្លង់ត្រី ជាមួយនឹងអារម្មណ៍ដឹងថា ត្រូវគេធាក់។ ខ្ញុំប្រវេប្រវាឡើងពីអន្លង់វិញ ឯខ្មោចក៏បាត់មិនដឹងទៅណា ខ្ញុំចាប់ផ្តើមភ័យ ជាមួយអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ រត់សំដៅមកផ្ទះវិញកាត់វាលស្រែគ្មានងាកក្រោយ។

រត់ទៅដល់ ភ្លឺស្រែមួយស្រាប់តែធ្លាក់ជង្ហុក ដួលផ្កាប់មុខពេញទំហឹងចំអាចម៍គោម្តងទៀត។ ខ្ញុំងងឹតមុខឈឹងដៃរាវរកទឹកដើម្បីលប់មុខចេញ ក្រោយស្រលះមុខហើយ ស្រវាទ្រុងត្រី ហើយដើរនៅតាមភ្លឺស្រែធម្មតាលែងរត់ទៀតហើយ ព្រោះហត់ ម្យ៉ាងជើងខាងឆ្វេងក៏គ្រេចដែរ គ្រាន់តែមិនខ្លាំង។

ប្រមាណជា ២០នាទី ខ្ញុំក៏បានមកដល់ផ្ទះ ក៏ស្រាប់តែឃើញអាឡូត អង្គុយជាមួយម្ដាយខ្ញុំលើគ្រែក្រោមផ្ទះ នឹកឆ្ងល់ចង់សួរវាថា មកផ្ទះខ្ញុំធ្វើអីទាំងព្រឹក តែម៉ែខ្ញុំសួរកាត់មុន “បានត្រីទេកូន!” “អត់បានទេ តែមួយគ្មានផង ថែមទាំងត្រូវខ្មោចលងទៀត ខ្ញុំរត់ចង់ងាប់ហើយ!” ខ្ញុំតបទៅម៉ែ។ “ស្អីគេ…ខ្មោចលងរត់ចង់ងាប់…ក្រែងហ្អែងអួតមិនខ្លាចខ្មោច?”។ អាឡូត សួរឌឺមកខ្ញុំ ខ្ញុំឆ្លើយតបទៅវិញ៖ “ពេលហ្នុងអញច្របូកច្របល់ មិនដឹងថាខ្មោច ឬមនុស្សទេ ព្រោះវាធាក់អញម៉ាជើងធ្លាក់ក្នុងអន្លង់ត្រីទៀត។ អីចឹងបានភ័យ”។

រូបតំណាង

“អើធាក់ មកពីអ្ហែងលេងសុទ្ធតែ ស្រាតខោទះកំប៉េះគូទហ្នឹង” អាឡូត វាឆ្លើយ។ “អា…អា...អាឡូត…!” ខ្ញុំស្រាប់តែចាប់អារម្មណ៍សំដីវា…វាក៏រត់ចេញទៅ “ស្មានតែគ្រាន់ហ្អា…អញលេងសើចទេ សុំទោសវ៉ើយ ត្រីអ្ហែងអញឲ្យមីងហើយ”។ ខ្ញុំដេញគប់វាប្រហែលពីររយម៉ែត្របានឈប់ ខ្ញុំនឹកសើចតែម្នាក់ឯង ខឹងបន្តិច ខ្មាសវាបន្តិច ព្រោះគិតមិនដល់សោះ ថាវាគំ ហើយមកលេងសើចនឹងខ្ញុំបែបនេះ។”អាងាប់…ចេះមកធ្វើបាបឯងអីចឹងទៅ កើត មិនអីទេអ្ហែង!” នឹកក្នុងចិត្ត។

ដើរមកដល់ផ្ទះវិញ ម៉ែសួរ “វាមានរឿងអីកូន!”។ “អាងាប់ ឡូត ហ្នឹងវាបន្លំធ្វើខ្មោចលងខ្ញុំ” ខ្ញុំតបទៅម៉ែ ឯម៉ែក៏សើច ហើយដេញឲ្យមុជទឹកដើម្បីស៊ីបាយកក។ម្តងនេះវាធ្វើបាបខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំក៏មិនឲ្យវារួចខ្លួនដែរ ថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំបានយកសត្វតុកកែ ទៅបោះលើវាពេលវាកំពុងតែឈរជជែកគ្នាភ្លេចខ្លួន ព្រោះដឹងថា វាខ្លាចសត្វនេះណាស់។

គ្រាន់តែតុកកែធ្លាក់លើខ្លួន អាឡូត លោតកញ្ឆេង រត់ផងស្រែកផងចង់ងាប់ ខ្ញុំគិតតែពីឈរសើចឡើងរឹងពោះ។ បានសងសឹកវាម៉ាចាននេះ ក្នុងចិត្តស្រឡះចែស តាហ្មង ស្គាល់ជាតិនៅអ្ហែង...!

នេះជា អនុស្សាវរីយ៍មួយក្នុងចំណោមអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនពេលខ្ញុំរស់នៅឯ ស្រុកកំណើត។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ពេលទៅណាមកណាយប់ព្រលប់ខ្ញុំតែងតែកាន់កាំបិតតាមខ្លួនជានិច្ច ហើយគិតថា ប្រសិនបើជួបប្រទះបញ្ហាអ្វី ខ្ញុំនឹងកាប់មិនថាខ្មោច ឬមនុស្សឡើយ៕

មានរឿង ហួសចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន ចង់ចែករំលែកឲ្យមិត្តភក្ដិសើច អាចទំនាក់ទំនងតាមលេខទូរសព្ទ ០១០ ៥៥៥៦៩៥ ដើម្បីទទួលរង្វាន់ព្រមទាំងស្វែងយល់ពីលក្ខខណ្ឌខ្លះៗនៅទីនេះ!

អត្ថបទ៖ ទារិកា