រំជួលចិត្ត ពេលដឹងពីអារម្មណ៍ពិតរបស់ពលករចំណាកស្រុក

2018-03-07 04:14:13
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ដើម្បីបំពេញតម្រូវការក្នុងគ្រួសារ និងរំពឹងថានឹងជួយធ្វើឲ្យជីវភាពគ្រួសារបានល្អ ប្រសើរប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមួយចំនួនបានសម្រេចចិត្តចាកចេញពីប្រទេសកំណើតទៅធ្វើការនៅបរទេស។ ស្ត្រីខ្មែរមួយរូបដែលមានបទពិសោធន៍ទៅធ្វើការស្របច្បាប់នៅប្រទេសថៃលើកឡើងថាបញ្ហាជីវភាពបានធ្វើឲ្យអ្នកស្រីបង្ខំចិត្តចាកចោលស្រុកកំណើត និងទុកកូនស្រីឲ្យម្តាយមើលថែរជំនួស។

(អ្នកស្រី អ៊ុំ ចិន្តា កំពុងធ្វើម្ហូបសម្រាប់អាហារថ្ងៃត្រង់នៅផ្ទះអ្នកស្រី)

អ្នកស្រីអ៊ុំ ចិន្តា មានស្រុកកំណើតនៅស្រុកទ្រាំង ខេត្តតាកែវជាស្រ្តីមេម៉ាយ និងមានកូនស្រីម្នាក់នៅក្នុងបន្ទុក។អ្នកស្រីបានចេញទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃឆ្នាំ២០១៤ និងវិលមកកម្ពុជាវិញនៅចុងឆ្នាំ២០១៧។ ថ្វីត្បិតតែអ្នកស្រីមានវ័យជាង៤០ឆ្នាំក៏ពិតមែន តែអ្នកស្រីនៅតែសម្រេចចិត្តទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ ដោយថាដើម្បីបានប្រាក់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពគ្រួសារ និងផ្គត់ផ្គង់ការសិក្សារបស់កូនស្រី។

អ្នកស្រីរំឭកថាទៅដល់ប្រទេសថៃអ្នកស្រីបានចូលធ្វើការនៅរោងចក្រផលិតសំបកកង់រថយន្តមួយ និងបានទទួលប្រាក់ខែ១៥ ០០០បាត ឬប្រហាក់ប្រហែលនឹង៤៧០ដុល្លារ បើគិតអត្រាប្តូរប្រាក់បច្ចុប្បន្ន។

អ្នកស្រីឲ្យដឹងទៀតថាថៅកែបានឲ្យបន្ទប់ស្នាក់នៅមួយសម្រាប់គ្នាបីនាក់ដែលជាជនជាតិខ្មែរដូចគ្នា។ អ្នកស្រីបន្តថាអ្នកស្រីចំណាយសរុបទាំងថ្លៃទឹកភ្លើង និងថ្លៃបន្ទប់អស់ក្នុងមួយខែចន្លោះពី១ ២០០បាត ទៅ១ ៤០០បាត។ ចំណែកការធ្វើដំណើរវិញអ្នកស្រីថារាល់ពេលទៅធ្វើការ និងត្រឡប់វិញគឺក្រុមហ៊ុនមានរថយន្តសម្រាប់ជូនទៅនិងមក ដែលកន្លែងធ្វើការមានចម្ងាយប្រហែលជាបីទៅបួនគីឡូម៉ែត្រពីកន្លែងស្នាក់នៅ។

និយាយជារួម អ្នកស្រីចាត់ទុកថាការងារនៅប្រទេសថៃមិនសូវជាលំបាកប៉ុន្មានទេ និងថែមទាំងបានផ្តល់ចំណូលសម្រាប់អ្នកស្រីផង។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលពលករផ្សេងទៀតជួបប្រទះ រួមទាំងអ្នកស្រីផងនោះគឺការនឹងរឭកស្រុកកំណើត ឪពុកម្តាយ និងកូនដែលនៅស្រុក ដែលអារម្មណ៍មួយនេះ អ្នកស្រីថាពិតជាពិបាកទ្រាំ។

អ្នកស្រីរំឭកអារម្មណ៍ពេលនៅឆ្ងាយស្រុកថាៈ «រាល់រដូវបុណ្យទាន ភ្ជុំបិណ្ឌឬចូលឆ្នាំខ្ញុំនឹកកូននឹកឪពុកម្តាយរហូតស្រក់ទឹកភ្នែក…មិនគួរណារសាត់អណ្តែតមកកម្សត់កម្រនៅទីនេះទេ(ស្រុកថៃ)...អារម្មណ៍នឹកស្រុកម្តងៗធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ទើរតែរត់ចោលការងារទៅហើយ»។

ដើម្បីរំសាយអារម្មណ៍នឹកស្រុកកំណើតនេះ អ្នកស្រីថាអ្នកស្រី និងមិត្តរួមបន្ទប់តែងតែងជជែកគ្នា និងប្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមកពីអារម្មណ៍មួយនេះ។ អ្នកស្រីបន្ថែមថាៈ «ពេលនឹកស្រុក នឹកកូន នឹកឪពុកម្តាយ ហើយពេលធ្លាក់ខ្លួនឈឺរិតតែធ្វើឲ្យនឹកស្រុក...អ៊ីចឹងមានតែនិយាយប្រាប់អ្នកនៅជាមួយគ្រាន់បានធូរចិត្តខ្លះ»។

ទោះយ៉ាងណា អ្នកស្រីមិនអាចទ្រាំរស់នៅឆ្ងាយស្រុក និងកូនបានយូរនោះទេ កាលពីចុងឆ្នាំ២០១៧ អ្នកស្រីបានវិលត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ។

បើតាមរបាយការណ៍សង្ខេបរបស់អង្គការILO សម្រាប់ត្រីមាសទី១ ឆ្នាំ២០១៧ ក្នុងមួយឆ្នាំៗមានយុវជន៣០ម៉ឺននាក់ចូលក្នុងទីផ្សារការងារ ហើយក្នុងចំណោមអ្នកទាំងនោះបានចំណាកស្រុក ទៅធ្វើការនៅបរទេស ក្នុងវិស័យសំណង់ កសិកម្ម នេសាទ ចិញ្ចឹមសត្វ ជាដើម។

ពលករខ្មែរនៅប្រទេសថៃមានចំនួនជាង១,១៧លាននាក់ ក្នុងនោះមានជាង១,១១លាននាក់មានលិខិតស្នាមត្រឹមត្រូវ។ ពលករទៅធ្វើការដោយស្របច្បាប់នៅម៉ាឡេស៊ីមានចំនួនជិត៥ម៉ឺននាក់ គិតពីឆ្នាំ១៩៩៨ ដល់២០១៦ នៅកូរ៉េខាងត្បូងមានចំនួនជាង៤ម៉ឺននាក់គិតពី២០០៧ ដល់២០១៥ ជប៉ុន ជាង ២ ០០០នាក់ គិតពីឆ្នាំ២០០៧ ដល់ឆ្នាំ២០១៦ និងសិង្ហបុរី មានចំនួន៤០០នាក់គិតពីឆ្នាំ២០១៣ ដល់២០១៥។ នេះបើតាមរបាយការណ៍ដដែល។

អ្នកស្រី អ៊ុំ ចិន្តា បច្ចុប្បន្នបានប្រកបរបរលក់ដូរម្ហូបអាហារបន្តិចបន្តួចនៅក្បែរផ្ទះដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ខណៈដែលកូនស្រីអ្នកស្រីដែលមានវ័យ២០ឆ្នាំទៅហើយនោះកំពុងរៀនភាសាកូរ៉េត្រៀមប្រឡងចេញទៅធ្វើការនៅប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូង៕

អត្ថបទដោយ៖ ជិន វេន