ពីក្មេងពិការសុំទាននៅស្រុកគេ តស៊ូដើរសុំអាហារូបករណ៍ រហូតសម្រេចបំណងធំ២ក្នុងជីវិត

2018-03-22 06:33:55
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ហៀវ សិលា ជាឈ្មោះរបស់យុវជនម្នាក់វ័យ ២៧ឆ្នាំ មានរូបរាងពិការពីកំណើត តែចិត្តហ៊ានក្លាតស៊ូជម្នះជីវិតតោកយ៉ាក យកសម្ដីជេរប្រមាថប្រែក្លាយកម្លាំងថាមពល ពុះពារឧបសគ្គរហូតទទួលបានការសិក្សាថ្នាក់ខ្ពស់ដូចមនុស្សធម្មតានៅក្នុងសង្គម។ ថ្ងៃនេះ Sabay សូមលាតត្រដាងពីប្រវិត្តិរបស់យុវជនចំណាកស្រុកមករៀននៅភ្នំពេញ ថាតើជីវិតជនពិការរូបនេះ ជួបរឿងរ៉ាវយ៉ាងណា សូមតាមដានដូចតទៅ៖

( យុវជន ហៀវ សិលា)

- **ជីវិតជាក្មេងសុំទាននៅស្រុកថៃ**

សិលា ធ្លាប់ជាក្មេងសុំទាននៅប្រទេសថៃ កាលអាយុ ៧ ឆ្នាំ ដោយសារតែជីវភាពក្រខ្សត់ មានតែម្ដាយជាទីពឹងនិងលោកតា សិលាជាកូនទី៣ ត្រូវបង្ខំចិត្តចេញពីគ្រួសារ ទៅតាមមេខ្យល់ ដើរសុំទានតាំងពីព្រលឹមទល់ព្រលប់។ យ៉ាងហោចណាស់ ៧ ដង ដែលសិលាត្រូវបានប៉ូលីស(តម្រួត) ថៃចាប់ដាក់គុក ព្រោះតែសុំលុយយ៉ាងអនាថា ប៉ុន្តែបើមិនធ្វើដូចនេះ សិលាក៏ត្រូវទទួលពិន័យពីសំណាក់មេខ្យល់វិញដូចគ្នា។ បើទោះបីមានរូបរាងគមខ្នង តែសិលាអាចជួយគ្រួសារតាមរយៈការផ្ញើរប្រាក់ចំនួន ៣ពាន់បាត (ឬប្រហែល ៣២ម៉ឺនរៀល) ជារៀងរាល់ខែ។ ជីវិតជាក្មេងសុំទានមិនដឹងពេលណាបានរួចផុតឡើយ តែថ្ងៃមួយសំបុកហ្វូងរបស់មេខ្យល់ត្រូវបានប៉ូលីសថៃបំបែកខ្ទេចគ្មានសល់ ឯសិលាក៏ត្រូវចាប់ខ្លួន និងបញ្ជូនទៅព្រំដែនប៉ោយប៉ែតប្រទេសកម្ពុជាវិញ គឺរយៈពេល៣ឆ្នាំដែលសិលាបានវិលត្រឡប់មកជួបជុំគ្រួសារជាថ្មី។

បញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាល័យយ៉ាងត្រដាបត្រដួស

លុះបកមកជីវិតសិក្សាវិញ សិលាក៏ជួបរឿងមិនងាយស្រួលប៉ុន្មានដែរ ព្រោះចិត្តមួយចង់ជួយគ្រួសារ និងចិត្តមួយទៀតចង់រៀនឲ្យបានខ្ពង់ខ្ពស់។ នៅពេលឈានចូលថ្នាក់ទី ៨ សិលាត្រូវផ្លាស់មកនៅផ្ទះអ្នកដទៃនៅក្រុងប៉ោយប៉ែតក្បែរសាលា លុះបញ្ចប់ថ្នាក់ទី៩ សិលាត្រូវផ្លាស់ទីលំនៅមួយកន្លែងទៀត ហេតុថាម្ចាស់ផ្ទះចាស់ត្រូវប្ដូរទីលំនៅ។ ខណៈជួបម្ចាស់ជម្រកថ្មី ចូលរៀនដល់ថ្នាក់ទី១០ នៅវិទ្យាល័យក្នុងក្រុងដដែល សិលាត្រូវរកលុយខ្លួនឯងដើម្បីរៀនបន្ត ព្រោះគ្រួសារនៅសល់តែម្ដាយជាប្រភពចំណូល។ យុវជនគមខ្នងធ្វើការឲ្យម្ចាស់ផ្ទះដែលមានរបរទិញលក់អេតចាយ ខ្លះណាត្រូវង៉ើបកណ្ដាលអាធ្រាតុប្រមូលដែកសំណល់ចាស់ៗ និងដើររកអេតចាយតាមគំនរសម្រាមជាដើម។ បាយទឹក និងការសម្រាកមិនទៀង តែសិលាធ្វើការងារនេះ១ថ្ងៃ ក៏អាចរកបានយ៉ាងហោច ២ម៉ឺនរៀល សន្សំខ្លះ ឲ្យម្ដាយខ្លះ ហើយពេលខ្លះក៏ស្ទើរតែបោះបង់ពេលវេលារៀនសូត្រ។ ពេលបញ្ចប់ថ្នាក់ទី១២ សិលាមិនអាចបន្តថ្នាក់ឧត្តមសិក្សាបានដោយសារឆ្ងាយផ្ទះខ្លាំងពេក កម្លាំងចិត្តហាក់ចុះខ្សោយការតស៊ូ ព្រោះខ្វះខាតលុយ និងសម្រេចចិត្តវិលទៅរកម្ដាយវិញ ដើម្បីដោះបំណុល ស៊ីឈ្នួលបេះដំឡូងនៅភ្នំព្រឹកម៉ាឡៃទល់ព្រំដែនកម្ពុជា-ថៃ។

ជីវិតតែលតោលកណ្ដាលក្រុង តែមានភ័ព្ធសំណាង

មិនយូរប៉ុន្មាន សិលា ក៏ចាប់ផ្ដើមគិតជាថ្មី បើខ្លួនធ្វើការងារបែបនេះ ក៏មិនអាចជួយគ្រួសារបានយូរអង្វែងនោះដែរ ណាឃើញដៃម្ដាយពងស្ទើរសុះសាច់ផង ស្រាប់តែមានគំនិតលួចរត់ចេញពីផ្ទះទៅភ្នំពេញតែឯងដើម្បីរៀនបន្ត។ សិលានៅតែមានឆន្ទះតស៊ូក្នុងជីវិត បើទោះជាយុវសិស្សរូបនេះពិការរាងកាយក៏ដោយ តែគេមិនពិការចិត្ត មិនពិការចំណេះ មិនពិការឧត្តមគតិរបស់ខ្លួនដែរ ដោយចង់ចាំសម្ដីជីតាថា "ចៅត្រូវរៀនភាសាអង់គ្លេស និងកុំព្យូរទ័រ ទើបអាចរកការងារល្អធ្វើ"។ សំណាងបានជួបគ្រួសារមីងសាច់ថ្លៃជាអ្នកលក់បាយនៅភ្នំពេញ ហើយក៏សុំកន្លែងនៅ និងជួយរកលុយឲ្យគេដូរបាយ។ ធ្វើការរាល់ថ្ងៃ សិលាមិនបោះបង់គំនិតសិក្សាឡើយ ឲ្យតែជួបអ្នកស្ពាយកាបូបដូចអ្នករៀន តែងតែសួរគេថាសាលាណាមានអាហារូបករណ៍ មានភាសាអង់គ្លេស រហូតមានគេណែនាំឲ្យទៅរកម្ចាស់សាកលវិទ្យាល័យមួយ ឈ្មោះលោកបណ្ឌិត កុល ផេង។ ទម្រាំតែបានជួបគាត់ សិលាត្រូវរង់ចាំឱកាសដល់ទៅ២ដងរយៈពេល១ខែ ទើបបានសម្រេចដោយទទួលការសិក្សាមិនអស់ប្រាក់។

ចំណេះដឹងបំបាក់ការជេរប្រមាថ

ចំណេះដឹងបានធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់មានរាងកាយមិនល្អ ជម្នះសម្ដីជេរប្រមាថមកលើខ្លួនថា "មនុស្សគមចឹង ធ្វើអីមិនកើត ទៅណាមិនឆ្ងាយ" តែទីបំផុត សិលាមិនត្រឹមអាចចិញ្ចឹមគ្រួសារ និងខ្លួនឯងធូរធារជាងមុន ថែមទាំងធ្វើឲ្យមនុស្សធ្លាប់រើសអើងខ្លួនផ្លាស់ប្ដូរមាយាទឲ្យតម្លៃមនុស្សពិការផងដែរ។ បច្ចុប្បន្នសិលាជានិសិ្សតឆ្នើមឆ្នាំទី៤ ផ្នែកបរិស្ថាន នៃសាកលវិទ្យាល័យបញ្ញាសាស្ត្រកម្ពុជា និងជាថៅកែបោះដុំ-រាយពងទាតាមហាងម្ហូបតូចធំនៅភ្នំពេញផងដែរ។ សិលាឲ្យដឹងថា ក្នុង១ ខែៗ ខ្លួនអាចរកចំណូលពីរបរលក់ពងទាប្រហែល ៣០០ដុល្លារ។ សិលា បានសម្រេចក្ដីបំណង២ធំៗក្នុងជីវិត មួយគឺជួយដោះបំណុលម្ដាយ និងមានរបរត្រឹមត្រូវផ្ទាល់ខ្លួន។ ក្រោយបញ្ចប់ការសិក្សា សិលា ក៏មានមហិច្ឆតាជាអ្នកកាន់ជំនួញធំដុំមួយរូប និងបំពេញក្ដីស្រមៃធ្វើការងារទាក់ទងនឹងបរិស្ថាន ពោលគឺចង់បង្រៀនឲ្យប្រជាជនកម្ពុជាយល់ដឹងពីអត្ថប្រយោជន៍ប្រើប្រាស់ទឹកស្អាត៕

អត្ថបទ៖ ស៊ិន សាវ៉េត