ជិវិតថ្លៃ! ទម្រាំបានរស់ គេចពីគ្រាប់កាំភ្លើងផង និងគល់ឫស្សីផង

2018-04-15 02:00:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ថ្ងៃទី១៧ មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ជាពេលដែលអ្នកនិពន្ធសៀវភៅឬភាពយន្តមួយចំនួនចាត់ទុកថាប្រទេសកម្ពុជាបានធ្លាក់ចូលក្នុងរបបវាលពិឃាត។ អ្នកខ្លះហៅរបបមួយនេះ ថាជាវាលពិឃាត ដោយសារតែក្នុងរយៈពេលគ្រប់គ្រងតែបីឆ្នាំ ប្រាំបីខែ និង២០ថ្ងៃមានប្រជាពលរដ្ឋដែលស្លាប់ដោយការកាប់សម្លាប់ ដោយសារជំងឺ និងការស្រេកឃ្លានជិតពីរលាននាក់។

(លោក ឡុក សេក ត្រូវរដ្ឋការលន់ នល់ ចាប់ឲ្យចូលបម្រើកងទ័ពក្នុងឆ្នាំ១៩៧២ លោករួចជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមដោយរស់លាក់ប្រវត្តិ)

អតីតទាហានលន់ នល់ ម្នាក់ដែលបានរស់រានមានជិវិតពីរបបនោះលើកឡើងថា ជីវិតមនុស្សក្នុងរបបនោះសឹងតែមិនស្មើនឹងជិវិតសត្វ។ ស្ទើរមិនស្មើនឹងជិវិតសត្វលោកថាអង្គការអាចយកមនុស្សទៅសម្លាប់បានគ្រប់ពេល ជាពិសេសអ្នកដែលត្រូវជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញដូចរូបលោកត្រូវស្ថិតនៅក្រោមការតាមដានពីអង្គការខ្មែរក្រហមជានិច្ច។

លោក ឡុង សេក រំឭកថាក្រោយរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្តេចព្រះនរោត្តម សីហនុ ពីព្រះប្រមុខរដ្ឋថ្ងៃទី១៨ មីនា ឆ្នាំ១៩៧០ ប្រទេសកម្ពុជាបានធ្លាក់ចូលក្នុងសង្គ្រាមស៊ីវិល។លោកបន្តថាក្រោយរដ្ឋប្រហារ ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរមិនតិចទេដែលគោរពស្រឡាញ់សម្តេច សីហនុ បានរត់ចូលព្រៃដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងរបបសាធារណរដ្ឋខ្មែរដឹកនាំដោយលោក លន់ នល់។

លោកឲ្យដឹងថាលោកបានរស់រានមានជីវិតពីរបបខ្មែរក្រហមជាសំណាងមួយ ខណៈដែលមិត្តរួមអាវុធរបស់លោកមួយចំនួនទៀតត្រូវបានខ្មែរក្រហមសម្លាប់។ លោករំឭកថាក្រោយរដ្ឋប្រហារបានពីរឆ្នាំ ក្នុងវ័យ២៥ឆ្នាំលោកត្រូវរដ្ឋការលន់ នល់ ចាប់ឲ្យចូលបម្រើកងទ័ព ដែលលោកថាតាមពិតលោកមិនចង់ធ្វើជាទាហាននោះទេ។

ជាអ្នកស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ ពិតមែន តែពេលនោះលោកថាដោយសារតែសភាពការណ៍កាន់តែតានតឹង កងទ័ពលន់ នល់ ច្បាំងចាញ់កងទ័ពខ្មែរក្រម ជាបន្តបន្ទាប់ ជាហេតុនាំឲ្យមានតម្រូវការកម្លាំងការពារក្រុងភ្នំពេញកាន់តែច្រើន។ នៅខេត្តតាកែវប្រយុទ្ធបានតែ៦ខែទេ លោកក៏ត្រូវទៅកាន់បន្ទាយភ្នំបាសិត ខេត្តកណ្តាល។

(រូបភាពក្នុងសារមន្ទីរទួលស្លែង ដែលជាអតីតមន្ទីរស-២១ សម័យខ្មែរក្រហម គេជឿថាមានអ្នកស្លាប់ក្នុងមន្ទីរនោះជាងមួយម់ឺននាក់/រូបភាព៖ Screenshot ពីវែបសាយសារមន្ទីរទួលស្លែង)

លោករៀបរាប់ជីវិតក្នុងសមរភូមិយ៉ាងដូចនេះថា៖ «នៅលើសមរភូមិខ្ញុំឈរបាញ់ជាមួយខ្មែរក្រហមការពារខ្សែក្រវ៉ាត់ក្រុងពេលខ្លះមិត្តភក្តិត្រូវរបួសស្លាប់រដូករណែលហើយខ្ញុំត្រូវមេបញ្ជការបញ្ជាឲ្យចូលទៅយកខ្មោចមិត្តភក្តិ ខ្មោចខ្លះហើមចេញទឹកស្អុយ (ប្រឡាក់)ពេញខ្លួនលាងទឹកបីថ្ងៃមិនទាន់បាត់ស្អុយផងពិបាកវេទនាណាស់»។

ដោយសារតែបន្ទាយនៅភ្នំបាសិតក៏ត្រូវវាយបែកទៀត ក្រុមរបស់លោកក៏បានមកដល់ភ្នំពេញប្រាំខែមុននឹងខ្មែរក្រហមចូលកាន់កាប់ ទីក្រុងភ្នំពេញ។ ពេលកងទ័ពខ្មែរក្រហមចូលដល់ក្រងុភ្នំពេញថ្ងៃ១៧មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ លោកថាប្រជាពលរដ្ឋត្រូវខ្មែរក្រហមជម្លៀសចេញពីទីក្រុង ហើយមានក្រុមខ្មែរក្រហមបានប្រកាសឲ្យអ្នកធ្លាប់ធ្វើការក្នុងរដ្ឋការលន់ នល់ បង្ហាញពីសមាភាពពិត ដោយសន្យាថានឹងឲ្យកាន់តំណែងដើមវិញ។

លោករំឭកថាៈ «គេស្រែកថាស្រុកសុខសាន្តត្រានហើយ បងប្អូនកុំព្រួយបារម្ភ បងប្អូនណាធ្លាប់ធ្វើការងារអ្វី អង្គការឲ្យធ្វើការងារនោះវិញទាំងអស់ កុំបាច់លាក់ប្រវត្តិរូបអី»។ ពាក្យទាំងនេះជាពាក្យបោកប្រាស់ប៉ុណ្ណោះ លោក ឡុង សេក បញ្ជាក់។ លោកថាមន្ត្រីរាជការ និងទាហានជាច្រើនបានបង្ហាញប្រវត្តិរូបដល់អង្គការខ្មែរក្រហម ហើយត្រូវបាត់ខ្លួនរហូត។ ចំណែកលោវិញ លោកថាលោកមិនទុកចិត្ត ដោយឃើញមានសាកសពទាហានលន់ នល់ ច្រើននៅតាមផ្លូវដែលលោកចេញពីភ្នំពេញមកខេត្តតាកែវ ធ្វើឲ្យលោកសង្ស័យថាទាហានទាំងនេះត្រូវខ្មែរក្រហមសម្លាប់។

ពេលឆ្លងកាត់កន្លែងត្រួតពិនិត្យរបស់ខ្មែរក្រហម លោកបានប្រាប់ទាហានខ្មែរក្រហមថាលោកជាជាងកាត់សក់ និងបានបង្ហាញកន្រ្តៃមួយទៅកាន់ទាហាននោះផង។ លោកបញ្ជាក់ថាៈ «ខ្ញុំលាក់ប្រវត្តិការងារថាខ្ញុំជាជាងកាត់សក់ដោយមានទាំងកន្រ្តៃជាប់នឹងខ្លួនរហូត...លុះពួកគេពិនិត្យមើលដៃជើងនឹងមុខមាត់ទៀតប្រសិនបើដៃជើងស្អាតទំនងជាមន្រ្តីរាជការម្លេះមិនអាចរស់បានទេ»។

ពេលទៅដល់ខេត្តតាកែវ លោក បានជួបក្រុមគ្រួសារវិញ តែបានចាកចេញពីស្រុកត្រាំកក់ ទៅកាន់ស្រុកបុរីជលសារ ដោយថាជាកន្លែងដែលលោកអាចរស់ដោយលាក់ប្រវត្តិបាន។ លោកអះអាងថាអតីតទាហានលន់ នល់ ដែលត្រូវអង្គការខ្មែរក្រហមរកឃើញគឺមិនរួចពីសេចក្តីស្លាប់នោះទេ ហើយថាភាគច្រើនស្លាប់ដោយគេវានឹងគល់ឫស្សីឬដំបងដើមសង្កែ។

ជិវិតប្រថុយប្រថាននឹងសេចក្តីស្លាប់គ្រប់ពេលក្នុងនាមជាអតីតទាហានលន់ នល់ រស់លាក់ប្រវត្តិ និងថារាល់កិច្ចការដែលអង្គការដាក់ឲ្យលោកមិនដែលធ្វើឲ្យខកខាននោះទេ។ ធ្វើបែបនេះ លោកថាដើម្បីបញ្ជាក់ថាលោកពេញចិត្តដើរតាមមាគ៌ារបស់អង្គការ និងអាចរក្សាជិវិតបាន។ លោកបញ្ជាក់ថាអ្នកដែលត្រូវជម្លៀងចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញត្រូវស្ថិតក្រោមការតាមដានរបស់អង្គការជាប្រចាំ។ លោកអះអាងថា ក្នុងរបបខ្មែរក្រហម «ជិវិតមនុស្សផុយស្រួយ ដូចជាជិវិតសត្វ ឬមិនស្មើនឹងសត្វផងពេលខ្លះ»។

ពាក្យដែលលោកខ្លាចបំផុតគឺពាក្យថា «ទៅរៀនសូត្រ» ដោយថាអ្នកដែលត្រូវអង្គការហៅទៅរៀនសូត្រគឺដឹងខ្លួនថានឹងត្រូវស្លាប់ជាក់ជាមិនខាន។ ដោយជិវិតមានតម្លៃ អាយុមិនអស់មិនស្លាប់ លោកថា នៅក្រោយថ្ងៃរំដោះលោកបានរស់ជួបជុំគ្រួសារឡើងវិញ ជាអ្វីដែលលោកពិបាកនឹងនឹកស្មានដល់។

លោក ឡុង សេក ចាត់ទុកសង្គ្រាមថាមិនបានផ្តល់អ្វីដល់មនុស្សជាតិក្រៅតែពីការបែកបាក់ នឹងបាត់បង់ជិវិតនោះទេ។ លោកបន្ថែមថា៖ « សង្រ្គាមស៊ីវិលនេះធ្វើខ្ញុំបែកពីស្រុកកំណើត ឃ្លាតពីភរិយាជាទីស្រលាញ់ច្រើនឆ្នាំ...បាត់បង់សាច់ញាតិមិត្តភក្តិ មានតែការស្លាប់គ្មាននរណាទទួលខុសត្រូវ»៕

អត្ថបទដោយ៖ ជិន វេន