វិថីអំបិលប្រវែងជិត៤០០គីឡូម៉ែត្រ ត្រូវបានប្រើនៅសម័យអង្គរ
- 2018-05-17 07:08:46
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
វិថីអំបិលប្រវែងជិត៤០០គីឡូម៉ែត្រ ត្រូវបានប្រើនៅសម័យអង្គរ
ចន្លោះមិនឃើញ
នៅពេលនិយាយដល់សម័យមហានគរ ច្បាស់ណាស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរបានគិតដល់ទីក្រុងអង្គរ និងប្រាសាទជាច្រើនទៀតដែលបានកសាងក្នុងខេត្តសៀមរាបនាសម័យនោះ។ ទោះយ៉ាងណាប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរប្រហែលជាមានចំនួនមិនច្រើនទេដែលបានដឹងថាក្នុងសម័យអង្គរ មានមហាវិធីអំបិលមួយសម្រាប់ប្រើក្នុងការដឹកជញ្ជូនអំបិលក្នុងរយៈចម្ងាយរាប់រយគីឡូម៉ែត្រមកផ្គត់ផ្គង់តម្រូវការក្នុងទីក្រុងមួយនេះ។
ទីក្រុងអង្គរត្រូវបានអ្នកសិក្សាចាត់ទុកថាជាទីក្រុងធំមួយក្នុងចំណោមទីក្រុងធំៗផ្សេងទៀតនៅលើពិភពលោកមុនបដិវត្តន៍ឧស្សាហកម្មចូលមកដល់ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១៨។ ប្រជាជនរស់នៅទីក្រុងអង្គរត្រូវបានក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវជឿថាមានច្រើនជាង១លាននាក់ក្នុងសម័យនោះ។
មុននឹងនិយាយដល់មាហាវិថីអំបិល អ្វីដែលគួរដឹងដែរនោះគឺថាតាមការសិក្សាផ្នែកបុរាណវិទ្យា នៅកម្ពុជាមានការផលិត និងប្រើប្រាស់អំបិលតាំងពីមុនគ្រឹស្តសករាជ។ អ្នកសិក្សាបានរកឃើញក្រឡមួយនៅបន្ទាយគូ ក្នុងស្រុកមេមត់ ខេត្តត្បូងឃ្មុំ បច្ចុប្បន្ន ហើយជាការសន្និដ្ឋាន ក្រឡនោះត្រូវបានគេដាក់ទឹកសមុទ្រដើម្បីផលិតអំបិល។
លោក ធុយ ចាន់ធួន ត្រូវបានមជ្ឈដា្ឋនអ្នកសិក្សាចាត់ទុកថាជាបុរាណវិទូល្បីឈ្មោះមួយរូប ដែលបានធ្វើកិច្ចការច្រើនទាក់ទងនឹងការងារបុរាណវិទ្យានៅកម្ពុជា រួមទាំងបានបោះពុម្ពសៀវភៅច្រើនចំណងជើងរួចមកហើយផងដែរ។
សម្រាប់មហាវិថីអំបិលវិញបុរាណវិទូ ធុយ ចាន់ធួន ឡើកឡើងថាទើបតែឃើញមាននៅសម័យអង្គរដែលតភ្ជាន់ពីទីក្រុងអង្គរ ទៅប្រាសាទភិម៉ៃក្នុងខេត្តនគរាជសីមា ប្រទេសថៃ អតីតទឹកដីរបស់អាណាចក្រខ្មែរ និងមានទីតាំងនៅភាគខាងជើងភ្នំដងរែក។ ទោះយ៉ាណាលោកបញ្ជាក់ថាពុំទាន់មានការសិក្សាណាមួយបញ្ជាក់ច្បាស់ថាមហាវិថីអំបិលនេះកើតមានក្នុងរាជស្តេចអង្គណាក្នុងសម័យអង្គរនោះទេ។
លោកឲ្យដឹងថា៖ «[ខ្ញុំ]សន្និដ្ឋានថាមានតាំងពីមុនជយវម៌ទី៧ទៅទៀត ជយវម៌ទី៧ នៅសតវត្សរ៍ទី១៣ហើយហ្នឹងអ៊ីចឹងសម័យអង្គរ តាំងពីសម័យអង្គរ ពីដើមសតវត្សរ៍ទី៩ អាចមានតាំងពីហ្នឹង»។
មហាវិថីអំបិលនេះ លោកថាបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការដឹកជញ្ជូនអំបិលពីតំបន់ប្រាសាទភិម៉ៃមកផ្គត់ផ្គង់ទីក្រុងអង្គរនៅសម័យនោះ។
ពីប្រាសាទភិម៉ៃមកដល់រាជធានីអង្គរមានចម្ងាយជិត៤០០គីឡូម៉ែត្រ ហើយនៅតាមបណ្តោយមហាវិថីនេះ លោក ធុយ ចាន់ធួន ថាមានធម្មាសាលា ឬសាលាសំណាក់ជាច្រើន ដែលទំនងសម្រាប់បម្រើដល់ការស្នាក់នៅរបស់អ្នកដឹកអំបិលតាមរយៈរទេះក្របី ឬរទេះដំរីជាដើម។
លោកសាស្រ្តាចារ្យបន្ថែមថា៖ «មហាវិធីមួយដែរចេញទៅទិសឧត្តរទៅប្រាសាទភិម៉ៃ ប្រាសាទភិម៉ៃស្រដៀងគ្នានឹងអង្គរតូច កំពូលស្រដៀងគ្នា ភិម៉ៃជាទីក្រុងបុរាណមួយរបស់ខ្មែរ ហើយនៅជុំវិញប្រាសាទភិម៉ៃហ្នឹងសុទ្ធតែជាកន្លែងយកអំបិល អ៊ីចឹងហើយពីភិម៉ៃមកអង្គរគេហៅថាវិថីអំបិល»។
មូលហេតុដែលអ្នកស្រាវជ្រាវសន្និដ្ឋានបានថាភិម៉ៃជាកន្លែងផ្គត់ផ្គង់អំបិលមកទីក្រុងអង្គរដោយថាគ្មានភស្តុតាងណាមួយដែលបង្ហាញថាទីក្រុងអង្គរមានកន្លែងផលិតអំបិលនោះទេ។ មួយវិញទៀត លោក ធុយ ចាន់ធួន ថាការយកអំបិលពីខេត្តកំពតទំនងជាមិនអាចទៅរូចដោយសារមានឧបសគ្គមួយគឺត្រូវឆ្លងកាត់បឹងទន្លេសាប និងមានចម្ងាយឆ្ងាយរហូតជាង៤៥០គីឡូម៉ែត្រ។
នៅតំបន់ប្រាសាទភិម៉ៃនាពេលបច្ចុប្បន្នក៏នៅមានប្រជាពលរដ្ឋបន្តជីកយករ៉ែអំបិលសម្រាប់ផលិតជាអំបិលប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃនៅឡើយ ហើយនេះជាតឹកតាងមួយដែលបុរាណវិទូរូបនេះអះអាងថាបានបន្តតាំងពីសម័យបុរាណមក។
លោកអះអាងយ៉ាងដូចនេះថា៖ «មូលហេតុអ្វីបានជាយើងសន្និដ្ឋានថាជាមហាវិថីអំបិល សួរថាអង្គរមានអំបិលមកពីណា អ៊ីចឹងដើម្បីបានអំបិលទាំងអស់ហ្នឹងត្រូវយកមកពីណា តើយកមកពីកំពតឬ? កំពតត្រូវឆ្លងកាត់សមុទ្រទឹកសាប(បឹងទន្លេសាប)មួយយ៉ាងធំ ហើយទៅនោះ(ភិម៉ៃ)តាមជើងគោករហូតមកហ្នឹង»។
បើនិយាយពីគុណសម្បត្តិរបស់អំបិលវិញ លោកសាស្រ្តាចារ្យពន្យល់ថាអំបិលជារបស់ដែលចាំបាច់ក្នុងចំណោមរបស់ផ្សេងទៀតសម្រាប់ទ្រទ្រង់ជីវិតមនុស្សមិនថានៅអតីតកាលឬបច្ចុប្បន្ន។
ក្នុងសំណេររបស់ខ្លួននៅលើបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុក កាលពីដើមខែឧសភា នេះ លោក ធុយ ចាន់ធួន លើកឡើងថាជាតិសាសន៍មួយចំនួនបានចាត់ទុកអំបិលជា «រតនវត្ថុ ឬរូបិយវត្ថុ» ខណៈដែលអ្នកសិក្សាបានរកឃើញទីតាំងផលិតអំបិលចាស់ជាងគេមួយកន្លែងក្នុងបរទេសប៊ែលហ្សិក ដែលមានអាយុកាលប្រហែលពី៤ ៧០០ មក៤ ២០០ឆ្នាំមុនគ.ស។
សម្រាប់លោកធុយ ចាន់ធួន ការរកឃើញមហាវិថីអំបិលនេះបានបង្ហាញពីមោទកភាពរបស់បុព្វបុរសខ្មែរដែលមានសមត្ថភាពរុករករ៉ែអំបិលមកប្រើប្រាស់ក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ខណៈនៅសម័យនោះពុំទាន់មានវិទ្យាសាស្រ្តទំនើបនៅឡើយ។
លោក សាស្រ្តាចារ្យមានប្រសាសន៍បន្តថា៖ «ហ្នឹងជាមោទកភាពរបស់ជាតិ ដោយសារដូនតាយើងបានបន្សល់កេរតំណែល ដែលជាភស្តុតាងគាត់ធ្វើបានក្នុងសម័យនោះមកឲ្យប្រើប្រាស់ដល់សព្វថ្ងៃ»។
«មនុស្សណាដែលអត់យល់ពីប្រវត្តិសាស្រ្តខ្លួនឯង ជនជាតិណាដែលអត់ស្គាល់ពីប្រវត្តិសាស្ត្រខ្លួនឯង នោះនឹងមិនដឹងគោលដៅពិតរបស់ខ្លួនឯងថាទៅណាទេ»។ បុរាណវិទូដដែលបន្ថែម៕