កាលនៅស្រុកចូលចិត្តដើរលេងតែពេលយប់ ខ្មោចចេញយប់ដែរ រឿងអីចៀសផុត...បាក់ស្បាត!

2018-06-15 11:11:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ប្រិយមិត្តនៅចាំទេ ប្រិយមិត្តនៅខេត្តតាកែវ ឈ្មោះ សុខុម កាលពីខែមុនបានចែករំលែកបទពិសោធន៍របស់ខ្លួនដែលត្រូវខ្មោចលងហៅទៅដកសំណាបទាំងកណ្ដាលអធ្រាត្រ។ ឥឡូវនេះ សុខុម បានចូលខ្លួនមកទៀតហើយ ហើយមានរឿងខ្មោចចែកជូនបងប្អូនជាថ្មី ដូចខាងក្រោម៖

ខ្ញុំបាទ សុខុម ជាកូនកសិករមានបងប្អូន៤នាក់ ស្រី៣ ប្រុស១។ ខ្ញុំមានទីលំនៅក្នុងស្រុកគីរីវង់ ខេត្តតាកែវ។ ចូលដល់វ័យជំទង់ មិនខុសពីក្មេងក្នុងភូមិ គឺខ្ញុំចូលចិត្តដើរលេងរាំធុងបាស់ណាស់ កុំឲ្យលឺថា ទីណាមានកម្មវិធីរាំរែក ចាក់ធុងបាស់ តែងមានមុខខ្ញុំ និងក្រុមអត់ចេះដាច់។ និយាយឲ្យចំ ខ្ញុំក៏ដូចសត្វរាត្រីចរដែរ ដើរតែពេលយប់ទេ ពេលថ្ងៃទោះលេងក្បែរផ្ទះក៏មិនខ្ចីទៅអើតផង។

ដោយសារតែបែប ហ្នឹង ទើបជារឿយ ខ្ញុំតែងត្រូវខ្មោចម្ដងហើយម្ដងទៀត គឺលងតាំងពីខ្លាចទៅជាលែងខ្លាចខ្មោចតែម្ដង ព្រោះញឹកពេក។ ខ្ញុំ នៅចាំថាឆ្នាំមួយនៅឃុំគោកព្រិច មានពិធីបុណ្យកាត់ឬសសីមានៅវត្ត ព្រះធាតុ ដែលនៅមិនឆ្ងាយពីភូមិខ្ញុំ។

ដូច្នេះដំណឹងនេះ បានចែកដល់មិត្តភ័ក្ដិទាំងឡាយក្នុងក្រុម លុះដល់ព្រលប់ឡើង បាយទឹករួចរាល់ ម្នាក់ៗរៀបចំខ្លួនតឺនុយខោអាវម៉ាអេមចេញដំណើរតាមកង់ ដោយខ្លះជិះតែឯង ខ្លះឌុបគ្នា ដែលសរុបទៅមានគ្នាប្រមាណជា ៧-៨នាក់ដែរ ធ្វើដំណើរកាត់ស្បៃរាត្រីលើចម្ងាយផ្លូវប្រហែល ៥គីឡូម៉ែត្រដើម្បីទៅរាំកម្សាន្ត។

មកដល់កន្លែងពិធី ពួកយើង ក៏ចាប់ផ្ដើមកម្សាន្ត ដោយអ្នកខ្លះទៅរាំចាក់ក្បាច់តាមតែខ្លួនចេះ អ្នកខ្លះទៀត ក៏មើលល្ខោន គប់ប៉េតប៉ោង រៀងៗខ្លួន។ ភ្លេចៗខ្លួន ម៉ោងជាង ១១យប់ ទៅហើយ មិត្តភ័ក្ដិខ្ញុំ បបួលមកផ្ទះវិញ ព្រោះពួកវា ងងុយដេកហើយ ឯខ្ញុំឯណេះនៅមិនទាន់អស់សប្បាយ ម្យ៉ាងលួចចាប់អារម្មណ៍លើនារីម្នាក់ផង ទើបសម្រេចថាឲ្យពួកវាទៅមុន ប៉ុន្តែបានឃាត់ អាសិត ឲ្យនៅបានជាគ្នា។

ខ្ញុំ និងអាសិត នៅរាំលេងកម្សាន្តដល់ម៉ោងប្រហែល ១២ ជាង អាសិត ងងុយដេកទៀត ក៏បបួលមកផ្ទះ ឯខ្ញុំឯណេះ នៅតែមិនទាន់អស់ចិត្ត ក៏សុំថាកន្លះម៉ោងទៀត អាសិត ថា អត់ទេ ព្រោះវាងងុយមែនទែនហើយ។ ធុញនឹងវារអ៊ូពេក ក៏ពន្យុះថា “បើអ្ហែងប្រញាប់ ទៅមុនចុះ”។ ទំនងខឹងផង អាសិត ទៅមុនមែន ឯខ្ញុំក៏មិនទ្រ សុខចិត្តនៅលេងបន្តទៀត រហូតមកដល់ម៉ោងជិត២រំលងអាធ្រាត្រ ទើបត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។

តាមផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ស្ងាត់ឲ្យជ្រាប ខ្យល់ធ្លាក់ត្រជាក់ស្រឹប ខ្ញុំផ្ដើមព្រឺឆ្អឹងខ្នង តែខំតាំងចិត្តជិះកង់ធម្មតា អត់មានងាកក្រោយអីទាំងអស់។ បន្តិចក្រោយមកស្រាប់តែលឺកណ្ដឹងកង់រោទ៍ពីក្រោយ ខ្ញុំនឹកអរព្រួចក្នុងចិត្តថា “ប៉ុណ្ណេះបានគ្នាហើយ”។ ប្រហែល១នាទី កង់ដែលរោទ៍កណ្ដឹងពីក្រោយមុននេះ ក៏បានមកដល់ទន្ទឹមគ្នា ប៉ុន្តែយប់ងងឹតឈឹងមើលមុខគ្នាមិនច្បាស់ទេ ឃើញតែស្រមោលខ្មៅៗ។

ដើម្បីភ្ជាប់ទំនាក់ទំនង និងបំបាត់ភាពភ័យខ្លាចផង ខ្ញុំក៏សួរទៅកាន់អ្នកជិះកង់ម្នាក់ទៀតនោះថា “យីផ្ទះនៅដល់ណាដែរនៀក ថ្មើរហ្នឹងទើបត្រឡប់ទៅវិញដូចខ្ញុំដែរ!” អ្នកជិះកង់នោះ អត់ខ្ចីឆ្លើយ។ បន្តិចក្រោយមក ខ្ញុំក៏សួរម្ដងទៀតថា “តាមធម្មតា ដើរលេងយប់អីចឹងញឹកញាប់ទេ ” គេនៅតែមិនឆ្លើយ ស្រាប់តែធាក់កង់បន្ថែមល្បឿនកាន់តែលឿន បម្រុងទៅចោលខ្ញុំ។

ឃើញដូចនេះ ខ្ញុំក៏ប្រឹងធាក់តាម កុំអោយដាច់គ្នាឆ្ងាយពេក តែប្រឹងយ៉ាងណានៅតែមិនទាន់ បានតែកិតៗពីក្រោយ។ ជិះៗ ទៅដល់ឈើធំមួយ រឿងតក់ស្លុតក៏កើតឡើង។ អ្នកជិះកង់ដែលខ្ញុំប្រឹងជិះដេញចង់ដាច់ខ្យល់នោះ ស្រាប់តែជិះចូលក្នុងដើមឈើនោះផ្លុកបាត់ឈឹងតែម្ដង។ រំពេចនោះ ស្រាប់តែលេចអ្នកជិះកង់នៅលើចុងឈើ បក់ដៃហៅខ្វាយៗ

មកដល់ត្រឹមនេះ ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញាង “ពុទ្ធោខ្មោចលងអញហើយ” ខ្ញុំប្រឹងធាក់កង់កាន់តែលឿនគ្មានងាកក្រោយ និងអត់ដឹងហត់អីបន្តិច។ ប្រមាណជា ២០នាទីមកដល់ផ្ទះ គ្រាន់តែឈប់កង់ ខ្ញុំទន់ជង្គង់ដួលព្រូស ពុក ដែលនៅសម្រាន្តយាមគោក្រោមផ្ទះ ក្រោកមកសួរ “ម៉េចអ្ហែង អាក្អូន?” ដកដង្ហើមចង់ផុតៗ តែប្រឹងតបមកពុក “ខ្ញុំ…ខ្ញុំជួបខ្មោច”។ ពុក សើច ឃឹក ឃឹក “អើអ្ហែងដើរយប់លែងអីនឹងជួប អញប្រាប់ហើយថា កុំឲ្យដើរ ឲ្យអីចឹងម្ដងចុះ ទៅឡើងផ្ទះដេក!”។

ខ្ញុំលែងតជាមួយពុក ក៍វាឡើងទៅដេក។ ព្រលឹមឡើង ក៏ទៅរកពួកអាដែង និយាយរឿងប្រាប់ពួកវា ត្រូវពួកវានាំគ្នាសើចគឹលទៀត ខឹងណាស់...សម្រេចថាឈប់ដើរជាមួយពួកអាអស់ហ្នឹងទៀតហើយ ទៅទាំងអស់គ្នា មកវិញចោលគ្នា និយាយរួមគឺឈប់ដើរលេងតែម្ដង តាំងពីពេលនោះមក។

ប៉ុន្តែក្រោយពីនោះប្រមាណមួយអាទិត្យ ខ្ញុំធ្លាក់ខ្លួនឈឺក្ដៅសន្ធំរវើរវាយច្រើនថ្ងៃ ដាក់ថ្នាំមិនត្រូវ។ ឪពុកខ្ញុំបាននាំទៅជួបលោក លោកប្រាប់ថា ចាញ់ច្រាបខ្មោច។ចុងក្រោយលោក ស្រោចទឹកឲ្យចំនួន៣ថ្ងៃជាប់គ្នា ទើបត្រឡប់មកធម្មតាវិញ៕

បងប្អូនមានអនុស្សាវរីយ៍ហួសចិត្ត សើចសប្បាយ ចង់ចែករំលែក សូមទាក់ទងលេខ ០១០ ៥៥៥ ៦៩៥ ឬផ្ញើសារជាសំឡេងមកប្រអប់សារនៃទំព័រ នឹកឡើងហួសចិត្ត ក៏បាន!!!

អត្ថបទ៖ ទារិកា