គុណម៉ែ គុណឪជួយ ខ្មោចលងពេលទៅដេកចាំអន្លង់ត្រីនៅឯស្រែ

2018-07-23 12:30:31
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ខ្ញុំ បាទឈ្មោះ តុលា អាយុ ២៨ឆ្នំា ជាអ្នកខេត្តតាកែវ តែបច្ចុប្បន្នកំពុងស្នាក់នៅធ្វើការនៅរាជធានីភ្នំពេញ ហើយអនុស្សាវរីយ៍ជូរចត់ព្រលឹងទៅបាត់ស្ទើរមិនត្រឡប់វិញនេះ បានកើតឡើងកាលពីជាង ១០ឆ្នាំមុន។

រូបតំណាង

ខ្ញុំ និងបងប្អូន ពូមីងឯទៀតក្នុងភូមិជាមួយគ្នា តែងតែទៅជីកអន្លង់នៅវាលស្រែខាងលិចភូមិ ដើម្បីយកត្រីមកដោះស្រាយជីវភាព ហើយជារឿងរាល់យប់ ពួកខ្ញុំមិនដែលបានដេកនៅផ្ទះជាមួយពុកម៉ែអីទេ គឺនាំគ្នាជញ្ជូនមុខភួយទៅចងដេកនៅវាលនោះ ចាំអន្លង់ត្រី ព្រោះខ្លាចមានអ្នកមកលួចចាប់យកអស់។

ជាធម្មតាទេ ជញ្ជូនមុងភួយទៅដេកចាំ មិនមែនទៅដល់ដេកភ្លាមឯណា គឺរាល់តែដង ទាំងខ្ញុំទាំងពូៗ តែងដាក់បៀរ ដាក់ស្រាស និងសាច់ក្លែបជាដើមទៅយកទៅជាមួយគ្រាន់ផឹកជជែកគ្នាលេង។ ប៉ុន្តែដោយសារតែទម្លាប់ហ្នឹងហើយ ទើបនាំឲ្យកើតរឿងធំ។

កាលណោះ ពូ តក់ បានយកពូថៅដែលជាប់នឹងចង្កេះគាត់ កាប់ក្បាលពូ ធន់ មួយទំហឹងផុងលលាដ៍ស្លាប់មួយរំពេច ដោយសារតែរឿងស្រាសកន្លះលីត្រប៉ុណ្ណោះ។ ក្រោយក្លាយខ្លួនជាឃាតករ ពូតក់ ត្រូវប៉ូលិសចាប់ដាក់គុក ជាង១០ឆ្នាំ ដោយទើបតែចេញពីវិញកាលពីពេលថ្មីៗនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ នោះជារឿងរបស់ពួកគាត់ ខ្ញុំអត់មានពាក់ព័ន្ធទេ។

ប៉ុន្តែ រឿងរបស់ខ្ញុំគឺកើតឡើងក្រោយពួកគាត់ទាំងពីរកើតមានរឿង។ កាលណោះ ហេតុការណ៍របស់ពូខ្ញុំទាំងពីររំលងផុត១ឆ្នាំទៅហើយ ហើយយប់មួយនៅក្នុងកត្តិកនេះ ខ្ញុំបានទៅដេកចាំបៀជាធម្មតា ដោយមានអ្នកភូមិឯទៀត ក៏ទៅដែរ គ្រាន់តែពីបៀមួយទៅបៀមួយ ឃ្លាតគ្នាឆ្ងាយបន្តិច។

ខ្យល់បក់ពីជើង លាយឡំនឹងនឹងសំឡេង ក្អាត់យំក្រឹកៗ ខ្ញុំដេកលង់លក់នៅលើខ្នងបៀស្រួលណាស់ ផ្សំនឹងហត់ពីថ្ងៃផង។ កំពុងតែលក់ស្រួល មកដល់ម៉ោង១ ជិត ២រំលងអធ្រាត្រទៅហើយ ស្រាប់តែមានបុរសម្នាក់មកដាស់ខ្ញុំ ដោយហៅឈ្មោះចំៗ “អាតុលា អាតុលា ត្រីចូលអន្លង់មុខបៀអ្ហែងច្រើនណាស់ក្រោកឡើង”។

រូបតំណាង

កំពុងតែដេក ស្រួលផង ខ្ញុំបើកភ្នែកព្រឹមៗម្តងជាពីរដងតែអត់ខ្ចីងើបទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែសំឡេងហៅច្រើនដងពេក ខ្ញុំក៏ងើបឡើងទាំងសើងមម៉ើង ឃើញ ពូ សាន ដែលជាអ្នកដាក់បៀដូចគ្នាដែរ កំពុងតែនៅមុខអន្លង់របស់ខ្ញុំឱនចាប់ត្រី។ ខ្ញុំអត់បានសួរទៅកាន់គាត់ថា “មានត្រីចូលអន្លង់ច្រើនទេពូ” គាត់អត់ខ្ចីតបជាមួយសោះ ខ្ញុំក៏មិនខ្វល់ ព្រោះដឹងថា គាត់ហ្នឹងតែប៉ុណ្ណឹង មិនសូវចេះនិយាយច្រើន ជាមួយនរណាទេ

ប៉ុន្តែ មួយសន្ទុះក្រោយមក គាត់បានប្រើឱ្យខ្ញុំរកអុសបង្កាត់ភ្លើងដុតត្រីស៊ី ព្រោះគាត់ទើបស្វាងស្រវឹង ភ្ញាក់ឡើងឃ្លាន ព្រោះពីល្ងាចអត់បានដាក់បាយរវល់តែស្រា ផ្សំនឹងគាត់ថា បៀគាត់អត់មានត្រី អត់មានដែកកេះទៀត។ ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់គាត់វិញថា “យប់ហើយពូអើយ រកដេកពួនទៅ ដុតត្រីស៊ីអី ថ្មើរហ្នឹងហើយ”។ ខ្ញុំតមាត់ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែក្រោករកអុសបង្កាត់ភ្លើងដុតត្រីឱ្យគាត់ ព្រោះខ្លាចដែរ ដោយសារគាត់នៅតែស្ងៀម អត់មានមាត់មួយម៉ាត់សោះ។

ខ្ញុំក៏បានយកត្រីរ៉ស់ពីរ និងត្រីក្រាញ់ បួន-ប្រាំមកដុត លើពំនូកភ្លើងឆេះដែលចាប់ផ្ដើមឆេះមានរងើក។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ត្រីក៏ចាប់ផ្ដើមឆ្អិតបណ្ដើរៗ។ ឃើញដូច្នេះ ពូសាន បានលូកយកអាផ្ទក់មួយមកកាច់ក ហូបមើលទៅទំនងដែរ។ “ម៉េចអ្ហែងអត់ហូបទេអាអូន” គាត់និយាយ។ ខ្ញុំក៏តបវិញថា”យប់ថ្មើរនេះហើយ គ្មានចង់ស៊ីអីទេ ចង់តែដេក!”។

រូបតំណាង

“អីចឹងអ្ហែងអាចរកស្រាស ឱ្យពូបានកន្លះលីត្របានទេអ្ហា!” ពូ សាន ប្រើខ្ញុំម្តងទៀត។ ខ្ញុំបានតបទៅគាត់ទាំងខឹងថា “យប់ម៉ោង១ ម៉ោង២ ហើយនៅកណ្ដាលវាលស្រែស្ងាត់ជ្រងំទៀត ឲ្យទៅរកស្រាសឯណាឲ្យពូឯងបាន…ពូឯងពូកែតែរឿងផឹកហ្នឹងហើយ បានប្រពន្ធកូនពូឯងលែងនិយាយស្ដីចូល ល្មមៗបានហើយពូអើយ គិតពីអនាគតកូនៗផង!”។ ថាប៉ុណ្ណឹង ខ្ញុំក៏ត្បុលចូលដេកវិញ។

ប៉ុន្តែ ប្រាស់ខ្លួនមិនទាំងដល់កន្ទេលស្រួលបួលផង ស្រាប់តែពូ សាន ស្រែកពីក្រៅមកថា “ចុះអាស្រាសកន្លះលីត្រ ដែលអា តក់ វាកាប់អញងាប់នោះ!”។ ទទួលបានមួយប្រយោគនោះ ខ្ញុំភ្ញាក់ក្រញ៉ាង ព្រលឹងព្រលះរត់ចេញពីខ្លួនអត់រលីង ព្រោះចាប់អារម្មណ៍នឹងពាក្យថា " អាតក់ វាកាប់អញងាប់នោះ!“ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដឹងថា ពូធន់ លេងខ្ញុំហើយ ហើយក៏បើកមុង យកពិលដើរទៅកាន់កន្លែងភ្នក់ភ្លើង ប៉ុន្តែអត់ឃើញអ្វីទាំងអស់។

និយាយតាមត្រង់ សរសេរមកដល់កន្លែងនេះ ខ្ញុំបះរោមព្រឺក្បាលខ្ញាកៗ។ “ពុទ្ធោ…ពូធន់មកលងខ្ញុំហើយ!” មនុស្សដែលអត់ធ្លាប់ខ្លាចខ្មោចសោះដូចជាខ្ញុំ ស្រាប់តែបាក់ស្បាតបែកញើសប៉ុនៗគ្រាប់ពោត កណ្តាលអាកាសធាតុខែកត្តិកត្រជាក់ស្រេប។

ខ្ញុំ ទម្លាក់ជង្គង់…លើកដៃប្រណម”ឱពូអើយ ដឹងហើយខ្ញុំរកត្រីឲ្យម៉ែលក់ កុំមកលេងសើចនឹងខ្ញុំអី” ប៉ុន្តែបន្តិចម្តងៗ ខ្ញុំកាន់តែចាញ់ច្រាប បេះដូងលោតកាន់តែញាប់ អារម្មណ៍ភ័យខ្លាចកាន់តែកើនឡើង ទ្រាំមិនបាន បោះពិលចោល រត់តែខ្លួនទទេអត់អាវទៅផ្ទះ។ នៅតាមផ្លូវទៅផ្ទះ ខ្ញុំអត់ហ៊ានងាកក្រោយ ហើយពេលខ្លះ ខ្ញុំដើរបិទភ្នែកធ្លាក់ប្រឡាយដួលច្រងាប់ច្រងិលទៀត។

រូបតំណាង

ប្រមាណ ជាម៉ោង ៥ទៀបភ្លឺខ្ញុំបានដើរដល់ផ្ទះ ចំពេលម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានក្រោកពីដំណេកកំពុងតែដាំបាយធ្វើម្ហូប និងត្រៀមចេញទៅច្រូតស្រូវនៅឯ វាលខាងជើងផ្ទះ។ ឃើញខ្ញុំភ្លាម ម្ដាយខ្ញុំសួរថា “ម៉េចមុខស្លេកស្លាំងម៉េសអាឡា ហើយចុះឯណាត្រី វាអត់ចូលអន្លង់ទេអី”។ “អត់…អត់ទេម៉ែ ខ្មោចពូធន់លងខ្ញុំ” ខ្ញុំប្រាប់ទៅម៉ែទាំងញ័រមាត់។ ខ្ញុំបាននិយាយរៀបរាប់រឿងដែលកើតឡើងប្រាប់គាត់ ហើយគាត់លែងសួរនាំអ្វីទាំងអស់ដោយឱ្យខ្ញុំទៅដេកសម្រាក។

ផុត ពីនោះមក ធ្លាក់ខ្លួនឈឺជាង១សប្ដាហ៍ ត្រូវម៉ែធ្វើពិធីហៅព្រលឹង សូត្រមន្តស្តោះផ្លុំពីរបីដងទើបជាវិញ។ បន្ទាប់ពីជាសះ ស្រឡះក្នុងស្មារតីវិញ ប្រហែលជា ១ខែក្រោយ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅកាន់អន្លង់ត្រី និងបៀខ្ញុំវិញ ព្រោះនោះជារបរបន្ទាប់បន្សំជួយទប់លំនឹងជីវភាពគ្រួសារ។ ប៉ុន្តែជួបហេតុការណ៍ម្តងនោះ ខ្ញុំលែងដេកចាំតែម្នាក់ឯងហើយ ហោចណាស់ក៏ហៅប្អូនប្រុសខ្ញុំម្នាក់ទៅបានជាគ្នាដែរ៕

បងប្អូនមានអនុស្សាវរីយ៍ហួសចិត្ត សើចសប្បាយ ចង់ចែករំលែក សូមទាក់ទងលេខ ០១០ ៥៥៥ ៦៩៥ ឬផ្ញើសារជាសំឡេងមកប្រអប់សារនៃទំព័រ នឹកឡើងហួសចិត្ត ក៏បាន!!!

អត្ថបទ៖ ទារិកា