ជំនាញមួយជួយអ្នកសិក្សាឲ្យយល់កាន់តែច្បាស់ពីប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ តែមិនសូវមានអ្នករៀន

2018-10-09 00:30:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

អ្នកជំនាញលើកឡើងថាការសិក្សាសិលាចារឹកមានសារៈសំខាន់ក្នុងការដឹងការពិតដែលកើតមានឡើងក្នុងអតីតកាលទាំងព្រឹត្តិការណ៍ប្រវត្តិសាស្រ្ត អក្សរសាស្រ្ត វប្បធម៌ និងជាតិពន្ធុជាដើម។

(សំណេរអក្សរបុរាណនៅក្នុងថ្នាក់ប្រវត្តិវិទ្យាឆ្នាំទី៣ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ)

ការសិក្សាប្រវត្តិសាស្ត្រខ្មែរកន្លងមកបានពឹងផ្អែកមួយផ្នែកលើឯកសារបរទេស ដូចជាចិន និងបារាំងជាដើម។ ការសិក្សាស្រាវជ្រាវរបស់ជនជាតិបារាំង បានធ្វើឡើងខណៈកម្ពុជានៅក្រោមអាណាព្យាបាលរបស់បារាំង និងក្រោយមកទៀតនោះ ជាប្រភពឯកសារសំខាន់មួយសម្រាប់អ្នកសិក្សាប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ។ សិលាចារឹកខ្មែរមិនតិចដែរត្រូវបានអ្នកសិក្សាបារាំងសិក្សា និងកត់ត្រាជាភាសាបារាំង ហើយអ្នកស្រាវជ្រាវខ្មែរដែលចង់ចេះដឹងប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរត្រូវពឹងលើឯកសារទាំងនោះផងដែរ។

ហេតុអ្វីបានជាការសិក្សាមុខវិជ្ជាសិលាចារឹកមានសារៈសំខាន់តែមិនសូវមានអ្នកចង់រៀន?

បើនិយាយពីការរៀន និងបង្រៀនមុខវិជ្ជាសិលាចារឹកនេះវិញមាននៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញតាំងពីឆ្នាំ១៩៩២ ហើយមានបង្រៀននៅដេប៉ាតឺម៉ង់ប្រវត្តិវិទ្យាតាំងពីឆ្នាំ១៩៩៦។ ថ្វីត្បិតតែព័ត៌មាននៅលើសិលារឹកមានសារៈសំខាន់សម្រាប់អ្នកសិក្សាខ្មែរ ក្នងការស្វែងយល់ពីរឿងរ៉ាងអតីតកាលរបស់កម្ពុជាក៏ពិតមែន តែថាមិនសូវមានអ្នកចាប់អារម្មណ៍សិក្សាប៉ុន្មាននោះដែរ។

មិនសូវមានអ្នកសិក្សាដោយហេតុថាទីមួយការចេះចាំជំនាញនេះមិនប្រាដកថាអាចរកចំណូលបានច្រើនសម្រាប់ផ្គត់ផ្គង់ជីវភាព និងមួយទៀតគឺដោយសារតែវិជ្ជានេះត្រូវការអ្នកសិក្សាលះបង់ពេលវេលាច្រើន និងមានចំណេះដឹងមូលដ្ឋានផ្សេងៗមួយចំនួនទៀតដូចជាភាសាវិទ្យា ប្រវត្តិសាស្រ្ត និងភាសាសំស្ក្រឹតជាដើម។ នេះបើតាមការលើកឡើងរបស់លោកសាស្រ្តាចារ្យ វង់ សុធារ៉ា ឯកទេសសិលាចារឹក បង្រៀននៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ។

(លោកសាស្រ្តាចារ្យ វង់ សុធារ៉ា កំពុងបង្រៀនមុខវិជ្ជាសិលាចារឹកដល់សិស្សប្រវត្តិវិទ្យាឆ្នាំទី៣ នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ)

លោកសាស្រ្តាចារ្យបន្ថែមថា៖ «ដោយសារតែមុខវិជ្ជានេះស្មុគស្មាញពេកមិនសូវមានសិស្សណាបន្តរៀនឲ្យកាន់តែជ្រៅជ្រះលើសពីអ្វីដែលខ្ញុំបង្រៀននោះទេ។ ដោយសារទីមួយមិនសូវសម្បូរអ្នកស្រាវជ្រាវ និងមួយទៀតថាតើការចេះជំនាញនឹងអាចស្វែងរកប្រាក់ចំណូលបានឬយ៉ាងណា...ភាគច្រើនគឺមិនបាន ដោយសារមិនសូវមានអ្នកយកចិត្តទុកដាក់»។

ព័ត៌មាននៅលើសិលាចារឹកអាចប្រាប់អ្នកសិក្សាឲ្យដឹងពីព្រឹត្តិការណ៍ក្នុងសម័យអតីតកាល វប្បធម៌សេដ្ឋកិច្ច និងជាតិពន្ធុជាដើម។ លោកសាស្រ្តាចារ្យ វង់ សុធារ៉ា បន្តថា៖ «វាផ្តល់ព័ត៌មានទូលំទូលាយដល់អ្នកសិក្សាបែបហ្នឹងឯង ដែលតម្រូវឲ្យអ្នករៀន អ្នកសិក្សា ចង់ដឹងពីរឿងរ៉ាវពិតពីសម័យបុរាណ ពីវប្បធម៌ របស់ខ្មែរយើងត្រូវតែរៀន ត្រូវតែស្វែងយល់ពីខ្លឹមសាររបស់វា ដើម្បីយកមកធ្វើជាទិន្ន័យ នៃការវិភាគ ការសរសេររបស់ខ្លួន»។

សិលាចារឹកខ្មែរចាស់ជាងគេមានតាំងពីពេលណា?

និយាយដល់សិលាចារឹកនេះ លោកសាស្រ្តាចារ្យឲ្យដឹងថាសិលាចារឹកខ្មែរដំបូងចារឹកជាភាសាសំស្ក្រឹតនៅសតវត្សរ៍ទី៥នៃគ្រឹស្តសករាជK.៨៧៥ ដែលជារបស់ព្រះនាងកុលប្រភាវតី ព្រះមហេសីព្រះបានកៅឌិណ្ឌជយវម៌្ម នៅខេត្តតាកែវ។

សិលាចារឹកមួយទៀតដែរត្រូវបានគេរកឃើញនៅទឹកដីប្រទេសឡាវបច្ចុប្បន្ន ខេត្តចម្ប៉ាសាក់ ចារក្នុងសតវត្សរ៍៥នៃគ្រឹស្តសករាជ បានរៀបរាប់ពីការធ្វើបុណ្យរបស់ព្រះមហាក្សត្រមួយព្រះអង្គ និងជាអ្នកកសាងរាជធានីមួយឈ្មោះKurukshetraផងដែរ ដែលឈ្មោះនេះដូចគ្នាទៅនឹងសមរភូមិប្រយុទ្ធគ្នាមួយក្នុងរឿងមហាភារតៈរបស់ឥណ្ឌា។ លោកសាស្រ្តាចារ្យបន្ថែម។ ចំណែកសិលាចារឹកជាភាសាខ្មែរវិញមានលេចរូបរាងឡើងនៅឆ្នាំ៦១២នៃគ្រឹស្តសករាជ ជាសិលាចារឹកវត្តជ្រោយ។

ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សសម័យដើមចារសិលាចារឹក?

មូលហេតុនាំឲ្យមនុស្សសម័យបុរាណរចារសិលាចារឹកទុកក៏ទំនងជាមិនខុសអ្វីពីមនុស្សសម័យថ្មីដែលនិយមចារឈ្មោះ និងក្រុមគ្រួសារខ្លួននៅតាមរបងវត្ត ឬជញ្ជាំងព្រះវិហារនៅពេលដែលអ្នកទាំងនោះបានបរិច្ចាកធន់ធានកសាងរបងវត្ត ឬរូបគំនូរជាដើម។

លោកសាស្រ្តាចារ្យឲ្យដឹងថាការចារសិលាចារឹកសម័យបុរាណគឺប្រកាសពីការធ្វើបុណ្យរបស់អ្នកចារ ឬសម្រាប់ភាពអស្ចារ្យរបស់អាទិទេពឬព្រះរាជា។ សម្រាប់សិលាចារឹកជាភាសាខ្មែរច្រើនចារពីអំពើបុណ្យដែលអ្នកណាមួយបានធ្វើ មានការបរិច្ចាកទ្រព្យសម្បត្តិ កសាងប្រាសាទ ការបរិច្ចាកគោក្របី សត្វពាហនៈផ្សេងៗ ខ្ញុំបម្រើ ចម្ការដំណាំ ដីស្រែ ជាដើម ចំពោះប្រាសាទ។

ចំណែកជាភាសាសំស្រ្កឹតវិញលោកថា ក៏មានន័យអំពីការប្រកាសពីអំពើបុណ្យរបស់ខ្លួនដែរ ដែលសរសេរសរសើរពីកិត្តិនាមរបស់ព្រះ អាទិទេព កិត្តិនាមល្បីល្បាញរបស់ព្រះរាជាជាដើម។

តើត្រូេវធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបមានអ្នកបន្តវេន?

បើនិយាយដលអ្នកបន្តវេនវិញ លោកសាស្រ្តាចារ្យរូបនេះលើកឡើងថាបច្ចុប្បន្នលោកកំពុងបណ្តុះបណ្តាលនិស្សិតជាង១០រូប ដែលថាមានឆន្ទៈក្នុងការសិក្សាមុខវិជ្ជានេះ។ លោកបន្តថា៖ «ស្ម័គ្រចិត្តបូជាជីវិតចំពោះការសិក្សាផ្នែកហ្នឹងដោយមិនគិតតែពីតែពីរឿងការស្វែងរកប្រាក់ចំណូលតាមរយៈជំនាញហ្នឹង (ដ៏)អ៊ីចឹងទើបអាចទៅរួច»។

(សំណេរអក្សរបុរាណរបស់និស្សិតថ្នាក់មុខវិជ្ជាសិលាចារឹក)

លោកសាស្រ្តាចារ្យរៀបរាប់ទៀតថា៖ «ដូចខ្ញុំសព្វថ្ងៃហ្នឹងមិនមែនខ្ញុំរស់បានដោយសារចំណេះដឹងខាងផ្នែកសិលាចារឹកហ្នឹងទេ គឺខ្ញុំរស់បានតាមរយៈការបង្រៀន តាមការស្រាវជ្រាវតាមផ្នែកផ្សេងទៅទៀត សិលាចារឹកហ្នឹងគ្រាន់តែជាជំនាញក្រៅមួយដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ចង់ចេះចង់ដឹងដើម្បីយកទៅបម្រើឲ្យមុខវិជ្ជាស្នូលផ្សេងទៀត ដែលខ្ញុំអាចរកប្រាក់កម្រៃបានពីការចេះដឹងនោះ»។

ដើម្បីឲ្យមានការយល់ដឹងប្រវត្តិសាស្រ្ត វប្បធម៌ ជាតិខ្មែរឲ្យបានកាន់តែច្រើនជាពិសេសដើម្បីពង្រឹងអត្តសញ្ញាណជាតិ និងមោទកភាពជាតិ រដ្ឋាភិបាលគួរវិនិយោគបន្ថែមទៀតលើការសិក្សាស្រាវជ្រាវលើផ្នែកប្រវត្តិសាស្រ្តនេះឲ្យបានកាន់តែច្រើន។

លោកសាស្រ្តាចារ្យមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកទាំងអស់ហ្នឹងអាចរស់បានដោយសារប្រាក់ខែ មិនមែនរស់បានដោយការស៊ីឈ្មួល ម្តងម្កាលនោះទេអាហ្នឹងទើបមានអ្នកចង់រៀន ដូចនៅប្រទេសគេដទៃមានអ្នកជំនាញផ្នែកហ្នឹងច្រើនដោយសារគេមានEmployment ពីរដ្ឋាភិបាល ពីសាលាអីជាក់លាក់ មិនមែនជាការបានពីចំណូលរកស៊ីបន្តិចបន្តួចម្តងម្កាលនោះទេ»។

លោកបន្តថាបើសិនជាប្រទេសជាតិមិនសូវសម្បូរអ្នកស្រាវជ្រាវជាន់ខ្ពស់សម្រាប់ជាតិខ្លួនឯងនោះ នឹងងាយរងឥទ្ធិពលពីបរទេស ពិសេសការស្រាវជ្រាវនឹងធ្លាក់ក្នុងដៃបរទេស។ លោកសាស្រ្តាចារ្យពន្យល់យ៉ាងនេះថា៖ « បើសិនជារដ្ឋាភិបាលអត់បានយកចិត្តទុកដាក់លើចំណុចហ្នឹងទេ ទៅថ្ងៃអនាគតយើងនឹងក្លាយទៅជាទាសករឲ្យពួកបរទេសនៅលើទឹកដីរបស់យើង ដោយសារគេមានអ្នកចេះច្រើនគេលាតសន្ធឹង គេពង្វាតវិសាលភាពនៃការស្រាវជ្រាវនៃការគ្រប់គ្រងអណាចក្រស្រាវជ្រាវ ដូចកាលកន្លងទៅមួយសតវត្សរ៍មុនដល់សព្វថ្ងៃអ៊ីចឹង»៕

អត្ថបទ៖ ទូច សុខា