ឡុង សុវណ្ណឌឿន ជាអ្នកប្រដាល់ផង និងជាពិធីករប្រដាល់ផង

2014-11-24 23:58:07
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ឡុង សុវណ្ណឌឿន ជាកីឡាករប្រដាល់និស្សិតមួយរូបដែលបានបញ្ចប់សិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រផ្នែកទីផ្សារ។ ក្នុងសង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្នគេកម្រឃើញមានកីឡាករប្រដាល់រូបណាបានបញ្ចប់ការសិក្សា ឬ ក៏កំពុងបន្តសិក្សានៅមហាវិទ្យាល័យដូច សុវណ្ណឌឿន ណាស់។ ក្រោយបញ្ចប់ការសិក្សា រូបគេបានចាប់អាជីពថ្មីបន្ថែមមួយទៀតគឺ ធ្វើជាពិធីករប្រដាល់ប្រចាំសង្វៀន ស៊ីធីអិន អង្គរ ឯខេត្តសៀមរាប។

តើដំណើរជីវិតនាពេលកន្លងមករបស់កីឡាករអ្នកប្រដាល់អាជីព២ រូបនេះជួបប្រទះការប្រែប្រួលយ៉ាងណាខ្លះ?

ឡុង សុវណ្ឌឌឿន (អាវខ្មៅ) ជាពិធីករប្រដាល់

ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួន

ឡុង សុវណ្ណឌឿន មានទម្ងន់៦៧ គីឡូក្រាម និងកម្ពស់ ១៧៣សង់ទីម៉ែត្រ។ ឡុង សុវណ្ណឌឿន ជាឈ្មោះសម្រាប់ប្រើក្នុងពិភពកីឡាប្រដាល់ប៉ុណ្ណោះ។ ឯឈ្មោះពិតប្រាកដរបស់ សុវណ្ណឌឿន គឺ ដន ដឿន ។ ដឿនបានចាប់កំណើតថ្ងៃទី២៦កញ្ញាឆ្នាំ១៩៨៨ នៅភូមិ ក្បាលកោះទាវ ឃុំសំពៅពូន(សំពៅលូន) ស្រុកកោះធំ ខេត្តកណ្ដាល។

ដឿន ជាកូនប្រុសច្បងក្នុងក្រុមគ្រួសារដែលមានបងប្អូន៤នាក់ ប្រុស២ និងស្រី២នាក់។ កីឡាកររូបនេះមានឪពុកឈ្មោះ ទេព ស៊ីយ៉ាដន និង អ្នកម្ដាយឈ្មោះ លឹម ស៊ីម ដែលសព្វថ្ងៃអ្នកទាំងពីរកំពុងប្រកបរបរកសិកម្មនៅឯស្រុកកំណើត។ ប្អូនស្រីទី១របស់ ដៀន គឺនាង ទេព ស្រីមុំ បច្ចុប្បន្នមានគ្រួសាររួចរាល់ហើយ។ ប្អូនស្រីទី២ឈ្មោះ ទេព ស្រីពៅ ជាសិស្សថ្នាក់ទី១២នៃវិទ្យាល័យហ៊ុនសែនកោះធំ និងប្អូនប្រុសពៅមានឈ្មោះថា ទេព ឧត្ដម កំពុងសិក្សានៅសាលាបឋមសិក្សា ក្បាលកោះទាវ។

ជីវិតកុមារភាព

កាលពីកុមារ ដឿន ជាកូនល្អដែលតែងតែគោរពដំបូន្មាន ឪពុកម្ដាយ។ ក្រៅពីការសិក្សារូបគេតែងជួយកិច្ចការផ្ទះរបស់ម្ដាយមិនដែលរំលងដៃម្ដងណាឡើយ។ ក្រៅពីការរ៉ាប់រងរកស្មៅ ឲ្យទឹកគោក្របី កូនប្រុសច្បងរូបនេះ តែងឆ្លៀតទួលនំកង នំពងអន្សងដែលម្ដាយធ្វើ ដើរលក់គ្រាន់បានកម្រៃ ២០០០ ទៅ៣០០០រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីសម្រួលដល់សេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ។ ថ្វីបើមិនមានទ្រព្យធនស្ដុកស្ដម្ភក៏ពិតមែនតែក្រោមរបរដាំដុះស្រែចម្ការ គ្រួសាររបស់ ដឿន មិនដែលជួបរឿងរកាំរកូសម្ដងណាឡើយ។

ការសិក្សា

អំឡុងឆ្នាំ១៩៩៤ កុមារា ដឿន ត្រូវបានឪពុកម្ដាយបញ្ជូនឲ្យទៅសិក្សានៅសាលាបឋមសិក្សា ក្បាលកោះទាវ។ លុះដល់ឆ្នាំ២០០០ ដឿន បានបន្តចូលក្រេបយកចំណេះវិជ្ជានៅអនុវិទ្យាល័យ ហ៊ុនសែនសំពៅពូន និងបន្តការសិក្សានៅវិទ្យាល័យ ហ៊ុនសែនកោះធំក្នុងឆ្នាំ២០០៤។ រំលឹកដល់ការសិក្សាថ្នាក់វិទ្យាល័យអំឡុងឆ្នាំនោះ ដឿន ពិតជាជួបការលំបាកមិនតិចឡើយ។ ដឿន ជិះកង់មួយថ្ងៃពីរបកក្នុងចម្ងាយប្រមាណជាង ៣០ គីឡូម៉ែត្រ ពីផ្ទះទៅសាលា ជាថ្នូរនឹងចំណេះដែលគ្រូបានផ្ដល់ឲ្យក្នុងថ្នាក់រៀន។ ការតស៊ូប្ដូរផ្ដាច់នឹងសៀវភៅប៊ិច មិនដែលរារែកនិងការធាក់កង់រាប់សិបគីឡូម៉ែត្រ គឺ ដើម្បីបំពេញកតញ្ញូតាធម៌ដល់អ្នកមានគុណដែលប្រាថ្នាចង់ឲ្យកូនមានចំណេះដឹងខ្ពង់ខ្ពស់ដូចគេឯង ត្បិតខ្លួនមិនសូវចេះអក្សរនិងលេខ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការសិក្សាបានធ្វើឲ្យយុវសិស្សរូបនេះទទួលបានលទ្ធផលយ៉ាងគាប់ប្រសើរ ដោយសម្រេចបានជោគជ័យក្នុងការប្រលងបញ្ចប់សញ្ញាប័ត្រ មធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ ក្នុងឆ្នាំ២០០៧។

ជាមួយគ្នានោះការសោកស្ដាយបានកើតឡើងនៅមុខ យុវជនរូបនេះក៏ដូចជាគ្រួសាររបស់ខ្លួនពោល ជីវភាពមិនអាចធានាឲ្យ ដឿន បន្តការសិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យឡើយ បើទោះជាម្ដាយប៉ុនប៉ងឲ្យ ដឿន រៀនបានជ្រៅជ្រះយ៉ាងណាក្ដី។ តែលុះដល់ឆ្នាំ២០០៩ ទើប ដឿន បានចូលសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ជំនាញសេដ្ឋកិច្ច នៅសាកលវិទ្យាល័យធនធានមនុស្ស។ លុះចប់ថ្នាក់មូលដ្ឋាន និស្សិតរូបនេះបានប្ដូរទៅរៀនជំនាញ ទីផ្សារវិញ។

ឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្រួសារ

ឈានដល់វ័យជំទង់ ដឿន ត្រូវឃ្លាតឆ្ងាយគ្រួសារជាទីកក់ក្ដៅរបស់ខ្លួន។ អំឡុងឆ្នាំ២០០០ ជាឆ្នាំដែលរូបគេបន្តចូលរៀនថ្នាក់អនុវិទ្យាល័យ ហើយក៏ជាឆ្នាំដែល ម្ដាយ ឪពុក ប្អូនស្រីទី១ និងប្អូនប្រុសពៅរបស់ខ្លួនបានចាកចេញពីស្រុកកំណើតទៅកាន់ខេត្តបាត់ដំបងដើម្បីទៅរកស៊ីនៅទីនោះ គ្រាន់បានកែប្រែជីវភាពបានខ្លះ។ តែមិនមែនមានន័យថា ពូកគាត់បោះបង់ ដឿន និងប្អូនស្រីទី១របស់គេទេ។ បន្ទាប់មក ដឿន បានទៅរស់នៅជាមួយម្ដាយមីងដែលមានទីលំនៅប្រហែលជា៥ គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះរបស់ខ្លួន ខណៈប្អូនស្រីបន្ទាប់ ត្រូវទៅរស់នៅជាមួយជីដូន។

ម៉ែផ្ដាំឲ្យខំរៀន និងតស៊ូ

ថ្វីបើគ្រួសារត្រូវបែកខ្ញែក ក៏យុវជន ដឿន មិនដែលភ្លេចពាក្យម្ដាយផ្ដាំឲ្យតស៊ូខំរៀន សន្សំចំណេះទុកគ្រាន់ចំលងទៅត្រើយមុខដែរ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដឿន តែងប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ និងជួយកិច្ចការម្ដាយមីងដែលជាអ្នកទំនុកបម្រុងខ្លួនមិនដែលទំនេរដៃឡើយ។ ដឿន រមែងចាំទុកក្នុងចិត្តនូវពាក្យម៉ែនិយាយ «ជីវិតគឺជាការតស៊ូ។ បើមិនមានការតស៊ូក៏មិនថាជាជីវិតដែរ»។

ដឿន ទទួលបានសុភមង្គល ដោយបានរស់នៅជួបជុំគ្រួសារវិញបន្ទាប់ពីឪពុកម្ដាយបានសម្រេចចិត្តត្រលប់មកស្រុកកំណើត ដោយសារមុខរបរនៅបាត់ដំបងមិនបានសមប្រកបក្រោយការទៅរស់នៅបានជាងមួយឆ្នាំ។

ពុកម៉ែចាកចេញទៀតហើយ

ទើបតែត្រលប់មកពីបាត់ដំបងបានជាងមួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ឪពុកម្ដាយនិងប្អូនទាំង២នាក់របស់ខ្លួនបានចាកចេញជាលើកទី២ ទៅកាន់ស្រុកអន្លង់វែងខេត្តឧត្ដរមានជ័យ ដើម្បីរបរលក់ដូរកំប៉ិកកំប៉ុកនៅទៅនោះ។ ស្ថានភាពបែបនេះ ប្អូនស្រីបន្ទាប់ និង ដឿន ត្រូវត្រលប់ទៅរស់នៅជាមួយជីដូន និងម្ដាយមីងសាជាថ្មីផងដែរ។

ស្រក់ទឹកភ្នែកនឹកគ្រួសារ

អារម្មណ៍ចង់ជួបមុខឪពុកម្ដាយនិងប្អូនៗ តែងដក់ជាប់ក្នុងការគិតរបស់ ដឿន ជានិច្ច។ រាប់ដងមិនឈ្នះ ពិសេសពេលមានបុណ្យទានម្ដងៗ ដឿន តែងតែមិនអាចហាមឃាត់និងបណ្ដោយឲ្យទឹកភ្នែកហូរកាត់ថ្ពាល់របស់ខ្លួនជាការដោះដូរនឹងក្ដីនឹករលឹកដល់ក្រុមគ្រួសារ នារៀងរាល់រាត្រី។

ដោយសារថៃបាញ់ ទើបបានជុំពុកម៉ែវិញ

ជម្លោះព្រំដែនកម្ពុជា ថៃ ក្រោយ អង្គការ យូណេស្កូ ដាក់បញ្ចូលប្រាសាទព្រះវិហារជាកេរ្តិ៍ដំណែលបេតិកភណ្ឌពិភពលោកកាលថ្ងៃទី៧ ខែកក្តដាឆ្នាំ២០០៨ បានបង្ខំឲ្យឪពុកម្ដាយនិងប្អូនៗ របស់ ដឿន បោះបង់ចោលមុខរបរនៅអន្លង់វែង និងបកមកស្រុកកំណើតវិញរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។

ឈានជើងមកកាន់ទីក្រុង

ក្រោយបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ ដឿន មិនបានចូលបន្តការសិក្សាភ្លាមៗនោះទេ ដោយរូបគេបានសុំអនុញ្ញាតម្ដាយមីងមករកការងារធ្វើនៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ មកដល់ទឹកដីដ៏ស៊ីវិល័យមួយនេះក្នុងឆ្នាំ២០០៨ យុវជនព្រាត់គ្រួសារ ដឿន បានចូលបម្រើការងារនៅក្រុមហ៊ុនផលិតបារីមួយនៅពោធិចិនតុង ក្នុងតួនាទីជាអ្នកកាន់ម៉ាស៊ីនផលិត។ កម្រៃដំបូង បានក្នុងមួយថ្ងៃ ៦០០០ រៀល។ ៨០០០ រៀលនៅក្រោយ៣ខែ និងឡើងដល់១០០០០រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ នៅ៦ខែក្រោយចូលធ្វើការ។ ប្រាក់ចំណូលខ្ទង់នេះ ពិតជារុញច្រានឲ្យជីវិត ដឿន ជួបការលំបាករាប់ពាន់ជំពូក។ លុយកាក់ទាំងប៉ុន្មានត្រូវបែងចែកទៅលើ ចំណីអាហារ សំលៀកបំពាក់ និងការចាយវាយជាច្រើនទៀត។ បើទោះជាប្រាក់ចំណូលមិនជាដុំកំភួនយ៉ាងណាក្ដី ដឿន នៅតែអាចផ្សែផ្សំសល់លុយកាក់ខ្លះ គ្រាន់បានទុកដាក់ខ្លួននាគ្រាបន្ទាប់។ ទោះបីជាជួបការលំបាកយ៉ាងណា ក៏ ដឿន មិនដែលគិតរាថយនិងការតស៊ូក្នុងទីក្រុងដែលពោរពេញដោយការប្រកួតប្រជែងគ្មានទីបញ្ចប់។

មិនធ្វើការមិនបានរៀន

ដោយសារការងារនៅរោងចក្រនេះតម្រូវឲ្យ បុគ្គលិកធ្វើការថែមម៉ោងមិនអាចខានបាន ដូច្នេះ ដឿន មិនអាចបន្តក្ដីប្រាថ្នារបស់ម្ដាយដែលចង់ឲ្យខ្លួនរៀនបានខ្ពង់ខ្ពស់ឡើយ។ ក្រោយឆ្អែតឆ្អន់នឹងការងាររយៈពេលជាងមួយឆ្នាំនៅទីនោះ ព្រមជាមួយនឹងការជំរុញពីអ្នកម្ដាយឲ្យចូលរៀនថែមទៀត ដឿន បានសម្រេចចិត្តឈានជើងចេញពីការងារដែលបានចិញ្ចឹមជីវិតជាងមួយឆ្នាំមកនេះ ដើម្បីចូលសិក្សាថ្នាក់បរិញ្ញាបត្ររបស់ខ្លួននៅឆ្នាំ២០០៩។

កីឡាករឡុង សុវណ្ណឌឿន

ទៅជួបគ្រួសារ ជួបទាំងប្រដាល់

ក្រោយបញ្ចប់សញ្ញាប័ត្រទុតិយភូមិក្នុងឆ្នាំ២០០៨ ដឿន បានចេញដំណើរពីស្រុកកំណើតទៅស្រុកអន្លង់វែង ដើម្បីទៅជួបមុខឪពុកម្ដាយនិងប្អូនពីរនាក់ទៀតនៅទីនោះ។ ដឿន ទទួលបានការស្រលាញ់ពេញចិត្តរាប់អានជាខ្លាំងពី បុរសជិតខាងផ្ទះម្នាក់។ គាត់ជាអ្នកហាត់រៀនគុនប្រដាល់ដ៏ចំណានមួយរូប។ ជាការដោះដូរក្ដីស្រលាញ់អាន បុរសរូបនោះបានបង្ហាត់បង្រៀន ដឿន នូវក្បាច់ប្រដាល់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដឿន ជាក្មេងមានទេពកោសល្យ ត្រឹមតែរយៈពេលជាង១ខែប៉ុណ្ណោះ រូបគេមានភាពរីកចម្រើន ដោយហាត់ចេះចាំស្នៀតផ្សេងៗ យ៉ាងល្អប្រសើរ។ បុរសដែលជាគ្រូបង្ហាត់ បានណែនាំឲ្យ ដឿន ឡើងវាយនៅទីនោះ ដោយសារឃើញសមត្ថភាពប្រដាល់របស់យុវជនរូបនេះ មានគ្រប់គ្រាន់ ទោះទើបហាត់បានជាង១ខែដូចនោះក្ដី។ តែ ដឿន បានបដិសេធការណែនាំដោយគិតថាហាត់គុននេះគ្រាន់ទុកការពារខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។

បានហ្កង់មួយគូ

ក្រោយការស្នាក់នៅទីនោះមួយរយៈ ដឿន ក៏ត្រលប់មកស្រុកវិញ និងបានទៅធ្វើការនៅភ្នំពេញ។ តែមុនការចាកចេញ គ្រូបង្ហាត់របស់ខ្លួនបានឲ្យហ្កង់ពាក់ដៃមួយគូដល់ ដឿន ទុកជាចំណងដៃគ្រូ និងសិស្ស។

ឃើញហ្កង់ហៅទៅហាត់នៅក្លិបសាលវ័ន្ត

ក្រោយពីចេះក្បាច់ប្រដាល់ក្នុងខ្លួន ដឿន តែងហាត់បន្ថែមខ្លួនឯង ជារឿយៗ នៅពេលដែលរូបគេចូលសិក្សាថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យ។ ថ្ងៃមួយឪពុកមាបានមកលេង និងឃើញហ្កង់ពាក់ដៃរបស់ ដឿន ហើយក៏តម្រូវឲ្យ ដឿនវាយឲ្យមើល។ ទេពកោសល្យរបស់គេ ពិតជាបានទាក់ទាញចិត្តឪពុកមាជាខ្លាំង។ នៅថ្ងៃទី១ខែមករាឆ្នាំ២០១០ ឳពុកមា ដឿនបាននាំ ដឿន ទៅចូលហ្វឹកហាត់ក្នុងក្លិប សាលវ័ន្តកីឡា។ ដឿន ពេញចិត្តនឹងការហាត់រៀននៅទីនោះ ត្បិតកំពុងសិក្សាឆ្នាំទី២នៅសាកលវិទ្យាល័យធនធានមនុស្សយ៉ាងណាក៏ដោយ។

ឡើងវាយគេសន្លប់លើកដំបូង

ក្រោយការលត់ដំបន្ថែម លើគ្រឹះគុនខ្មែរដែលខ្លួនមានស្រាប់ ដឿន ក៏កាន់តែមានភាពរីកចម្រើនទាំងបច្ចេកទេសនិងកម្លាំង។ ក្រោយការចូលហាត់តែ២សប្ដាហ៍ប៉ុណ្ណោះ ដឿន ក៏មានឱកាសឡើងលើសង្វៀន ដោយបានប្ដូរឈ្មោះថ្មីថា [ឡុង សុវណ្ណឌឿន]។ ការប្រកួត៤លើកដំបូង ដឿន ពិតជាធ្វើបានយ៉ាងអស្ចារ្យ ដោយសុទ្ធតែវាយបំបាក់ឲ្យ ដៃគូដួលសន្លប់លើសង្វៀនក្រោកមិនរួច។

កាន់តែគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នៅមុនការប្រកួតចូលមកដល់ កីឡាកររូបនេះ តែងប្រើប្រព័ន្ធអ៊ីនធឺណិតទាញយកវីដេអូឃ្លីបនៃការប្រកួតរបស់ដៃគូខ្លួនមកវិភាគរកចំណុចខ្សោយ។ ការស្វែងរកចំណុចខ្វះខាតរបស់គូបដិបក្ខតាមប្រព័ន្ធបច្ចេកទេសដ៏ទំនើបបែបនេះ តែងតែផ្ដល់លទ្ធផលប្រកួតយ៉ាងល្អដល់ សុវណ្ណឌឿន និងទទួលជ័យជម្នះជារឿយៗ។

ស្ថិតិប្រកួត

គិតត្រឹមខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៣ នេះ ដឿន ធ្លាប់ឡើងលើសង្វៀនបាន៥៥ ដង ដោយក្នុងនោះ ចាញ់៧ ស្មើ ៥ ដង និងធ្លាប់វាយឲ្យគូប្រកួតសន្លប់បានចំនួន២១ ដង។

ការប្រកួតតាមខេត្ត

ក្រៅពីការប្រកួតផ្លូវការ ដឿន ធ្លាប់បានចេញទៅវាយតាមខេត្តបានចំនួន៥លើក។ ក្នុងនោះរូបគេធ្លាប់ទៅប្រកួតជាមួយកីឡាករថៃ នៅស្រុកក្រឡាញ់ខេត្តសៀមរាបបាន២ដង ទៅវាយនៅខេត្តកំពង់ចាម២ដង និងកំពង់ធំ១លើក។ ការចេញទៅវាយឆ្លងខេត្តក្រុងនេះ ដឿន ទៅជាមួយរៀមច្បងក្នុងក្លិប ដូចជា បឺត ខាំ និង ឡុង សុភី ជាដើម។

វាយដើម្បីរៀន

ការឡើងវាយម្ដងៗតែងតែធ្វើឲ្យ ដឿន ឈឺសាច់បែកឈាម តែរូបគេនៅតែក្រាញននៀលតស៊ូមិនចុះញ៉មបន្តិចណាទេ។ ការប្ដូរសាច់ប្ដូរឈាមទាំងនេះគឺជាបង្អែកដ៏រឹងមាំមួយសម្រាប់ទ្រទ្រង់ការសិក្សារបស់ ដឿន។ តែទោះបីជាប្រដាល់អាចឲ្យខ្លួនមានលុយកាក់គ្រាន់ចាយវាយគ្រាន់ដោះទ័លក៏ដោយ ក៏កីឡាករនិស្សិតរូបនេះមិនដែលធ្វេសប្រហែសនឹងការសិក្សារបស់ខ្លួនម្ដងណាឡើយ។ ដឿន អាចលះបង់ប្រដាល់ តែរូបគេពិតជាមិនអាចចាកចេញពីសៀវភៅប៊ិចបានទេ ព្រោះម្ដាយតែងរំលឹកថា វិជ្ជាជាត្រើយឆ្លងទៅថ្ងៃអនាគតមុខ។ កីឡាកររូបនេះបានបង្ហើបថា ការឡើងវាយបច្ចុប្បន្នគឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីយកប្រាក់មកដោះស្រាយការសិក្សាប៉ុណ្ណោះ។

ខ្សែក្រវាត់ទទួល

ឡុង សុវណ្ណឌឿន ទទួលបានខ្សែក្រវាត់ប្រភេទទម្ងន់ ៦៧ គីឡូក្រាម ក្រោយពីឈ្នះ កែវ រំចង់ ដោយពិន្ទុក្នុងវគ្គផ្ដាច់ព្រ័ត្រនៅថ្ងៃទី ០៤ វិច្ឆិកា ២០១១នៅលើសង្វៀនបាយ័ន។ បន្ទាប់ពីជ័យជម្នះនេះ សុវណ្ណឌឿន ទទួលបានប្រាក់រង្វាន់ ២លាននិង៦០ម៉ឺនរៀល អមដោយខ្សែក្រវាត់មួយ។ លុះដល់ថ្ងៃទី ២៥ វិច្ឆិកា ឆ្នាំដដែល ឡុង សុវណ្ណឌឿន បានរបូតខ្សែក្រវាត់ដោយស្នាដៃ កែវ រំចង់ វិញម្ដង ព្រមទាំងបន្សល់ទុកស្នាមបែកលើចិញ្ចើមទៀតផង។ តែទោះជាយ៉ាងណា សុវណ្ណឌឿន ចាញ់ត្រឹមពិន្ទុប៉ុណ្ណោះ។

កីឡាករ ឡុង សុវណ្ណឌឿ(ឆ្វេង)និង កែវ រំចង់(ស្ដាំ)

គោលបំណង

ទៅថ្ងៃមុខ ដឿន សង្ឃឹមថាជំនាញនៅមហាវិទ្យាល័យបច្ចុប្បន្ននេះនឹងជួយឲ្យរូបគេអាចចាត់ចែងជំនួញដ៏សមល្មមមួយនៅស្រុកកំណើត។ ភូមិរបស់ ដឿន ជាច្រកចេញចូលទំនិញរវាងកម្ពុជា-វៀតណាម ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាស្គាល់ច្បាស់ថា ជ្រៃធំ។ ដូច្នេះការរកស៊ីនាំទំនិញចេញចូលពិតជាបានទាក់ទាញចិត្ត ដឿន តាំងពីដើមម៉្លេះ។ ដឿន អាចនឹងទៅប្រកបរបរដែលខ្លួនគិតប៉ងនៅពេលណាដែលរូបគេរៀនចប់និងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការដំណើរការជំនួញនោះ។ យ៉ាងណាក្ដី ដឿន មិនបានបង្ហើបពីជំនួញដែលខ្លួនគិតទុកឲ្យបានច្បាស់លាស់និងក្បោះក្បាយនោះទេ។

ងាកមកពិភពកីឡាប្រដាល់វិញ ដឿន បង្ហើបថាគេអាចនឹងចាកចេញនៅពេលមិនកំណត់ណាមួយ។ នេះដោយសាររូបគេគិតថា ប្រដាល់មិនអាចជួយឲ្យខ្លួនថ្កុំថ្កើងនៅថ្ងៃមុខបានឡើយ។ ម្យ៉ាងម្ដាយតែងតែសុំឲ្យ ដឿន បោះបង់ចោលសង្វៀនជាច្រើនដងមកហើយ ក្រែងមានគ្រោះថ្នាក់មើលមិនឃើញ ហើយរូបគេតែងបដិសេធ។ ដឿន មិនចង់បដិសេធសំណើររបស់អ្នកម្ដាយរហូតនោះទេ ពោលគឺថ្ងៃណាមួយ ដឿន នឹងលាឈប់តាមចិត្តរបស់គាត់៕

អត្ថបទ៖ ប៉ែន សុផាន់ណា