អគារទីមួយស្រុកខ្មែរទាក់ទាញទាំងផលិតករភាពយន្តខ្មែរ និងបរទេស មានបណ្ណសារផ្ទាល់ខ្លួន
- 2015-02-18 18:55:56
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
អគារទីមួយស្រុកខ្មែរទាក់ទាញទាំងផលិតករភាពយន្តខ្មែរ និងបរទេស មានបណ្ណសារផ្ទាល់ខ្លួន
ចន្លោះមិនឃើញ
អគារ ដ៏ចំណាស់ ប៉ុន្តែទាក់ទាញផលិតករភាពយន្ត ទាំងក្នុងស្រុក និងក្រៅស្រុក ឥឡូវនេះចាប់ផ្ដើមមានបន្ទប់តម្កល់ឯកសារដែលទាក់ទងនឹងប្រវត្តិ របស់ខ្លួន ឈ្មោះថា “បណ្ណសារសិល្បៈ និងបណ្ណាល័យប៊ូឌីង“។
លីម សុខចាន់លីណា អ្នកចាត់ចែងទូទៅនៃគម្រោងសិល្បៈស-ស ដែលរៀបចំឲ្យមាន បន្ទប់តម្កល់ឯកសារនោះ ធ្លាប់រៀបរាប់ថា៖ “គោលបំណងនៃការបង្កើតបណ្ណសារនេះ គឺដើម្បីឲ្យគេបានស្វែងយល់អំពីប្រវត្តិនៃអគារនេះផង និងប្រវត្តិសិល្បៈខ្មែរដែលមានឫសគល់ចេញពីអគារនេះផង។ យើងដឹងហើយថាមានសិល្បករសិល្បការិនីជាច្រើនបានរស់នៅក្នុងអគារ នេះ ហើយបច្ចុប្បន្នក៏នៅមានអ្នកសម្ដែងល្ខោនខ្លះ ឬអ្នករាំរបាំខ្លះ កំពុងបន្តស្នាក់នៅក្នុងអគារនេះនៅឡើយ”។
ក្នុង Apartment មួយនៅជាន់ទីមួយ គេសង្កេតឃើញមានតម្កល់កុំព្យូទ័រ រូបថតបិទលើជញ្ជាំង និងឯកសារជាច្រើនទៀត។ លីណាឲ្យដឹងបន្ថែមថា ឥឡូវនេះមានប្រភពផ្សេងៗកំពុងតែបរិច្ចាគនូវរូបថត និងឯកសារផ្សេងមកឲ្យបណ្ណសារនេះ ដូច្នេះលោករំពឹងថា បណ្ណសារនេះនឹងមានផ្ទុះទាំងវីដេអូ សំឡេង រូបថត និងអត្ថបទផ្សេងៗ តាំងពីសម័យប្រជាជនបានចូលទៅរស់នៅក្នុងអគារនេះ។
អគារ ប៊ូឌីងត្រូវបានសាងសង់ឡើងក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នត្រូវបានប្រែកក្លាយជាសំណង់ចាស់ ដោយសារការសម្រុកចូលមករស់នៅរបស់ប្រជាជន ដោយគ្មានការថែទាំ។ ប៉ុន្តែអគារនេះបែរជាទាក់ទាញផលិតករក្នុងស្រុក និងក្រៅស្រុកទៅថតភាពយន្តទៅវិញ។ ជាក់ស្ដែង លោក រិទ្ធី ប៉ាន់ បានថតរឿង “រាត្រីមួយក្រោយសង្គ្រាម” និងកុនឯកសារ “ក្រដាសមិនអាចខ្ចប់ភ្លើង” នៅក្នុងអគារនេះ។ ក្រោយមក ផលិតកម្មភាពយន្តអាល្លឺម៉ង់ក៏បានមកថតរឿង “Same Same but Different” នៅលើអគារនេះដែរ។
យុវជន គង់ ដារ៉ា អតីត និស្សិតសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទនីតិសាស្ត្រ និងវិទ្យាសាស្ត្រសេដ្ឋកិច្ចដែលបានឡើងទៅរៀនគំនូរនៅលើអគារនេះ មានការភ្ញាក់ផ្អើល ពីព្រោះបានជួបនឹងតារាសម្ដែងភាពយន្តស្នាក់នៅលើអគារដ៏ចំណាស់នេះ។
ដារ៉ា និយាយថា៖ “ដំបូងខ្ញុំគិតថា ប្រហែលជាគាត់គ្មានលុយគ្រប់គ្រាន់ទៅជួលនៅកន្លែងផ្សេងហើយមើលទៅ តែតាមពិតមិនមែនទេ គឺដោយសារទីនេះមានប្រវត្តិរបស់វាទាក់ទងនឹងសិល្បៈ។ មានសិល្បករសិល្បការិនីរស់នៅទីនេះតាំងពីដើមមក ដូច្នេះអ្នកខ្លះមិនព្រមចាកចេញពីទីនេះទេ ព្រោះគាត់គិតថា បើចេញទៅនឹងបែកគ្នាពីមិត្តភ័ក្ដិសិល្បៈដទៃទៀត”។ ជា សុភាព អ្នកវិភាគឯកសារនៃមជ្ឈមណ្ឌលសោតទស្សន៍បុប្ផាណា ដែលមានបណ្ណសារប្រចាំស្ថាប័នរបស់ខ្លួនដែរ ឲ្យដឹងថា កន្លងមកលោកពុំធ្លាប់បានឮថា មានអគារដ៏ចំណាស់ណាមានបណ្ណសារខ្លួនឯងនោះទេ។
លោក ថា៖ “ការមានបណ្ណសារប្រចាំអគារសំខាន់ ឬមិនសំខាន់ វាអាស្រ័យទៅលើអគារនោះដែរ ថាតើអគារនោះសំខាន់ ឬអត់។ ប៉ុន្តែដូចអគារប៊ូឌីងជាកន្លែងដែលមន្ត្រីរាជការ អ្នកសិល្បៈ និងប្រជាជនរស់នៅតាំងពីដើមមក ដូច្នេះការមានបណ្ណសារសម្រាប់អគារនេះគឺស័ក្ដិសមណាស់។ ប្រវត្តិនៃអគារមិនប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែរឿងរ៉ាវនៃជីវិតប្រជាជននៅទីនោះ គឺគេចង់ដឹង។ «យើងមិនដឹងថា អគារនេះអាចនៅបាន៥០ឆ្នាំ ឬ១០០ឆ្នាំទៀតទេ។ បើថ្ងៃណាមួយ អគារនេះត្រូវបានជួសជុល ឬវាយចោលសង់ថ្មី គេនៅមានឯកសារដែលតម្កល់ទុកក្នុងបណ្ណសារនេះ ដើម្បីឲ្យអ្នកក្រោយបានសិក្សាស្វែងយល់រៀនសូត្រ”។
អត្ថបទ៖ មាស រ័ត្ន