អាថ៌កំបាំងមិត្តភ័ក្ដិបង្កើត
- 2015-08-31 21:40:27
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
អាថ៌កំបាំងមិត្តភ័ក្ដិបង្កើត
ចន្លោះមិនឃើញ
តាំងពីក្មេងខ្ញុំជាមនុស្សដែលរួសរាយរាក់ទាក់ និងមានប្រាស្រ័យទាក់ទងល្អជាមួយអ្នកជុំវិញខ្លួន ហើយខ្ញុំក៏មានមិត្តភក្តិម្នាក់ ដែលអាចហៅបានថាដូចបងប្អូនអញ្ចឹង។ ពួកយើងរាប់អានគ្នាអស់រយៈពេលជាងដប់ឆ្នាំ ដោយភាពស្និតស្នាល់ឪពុកម្តាយរបស់ពួកយើងក៏ស្គាល់គ្នា ពួកយើងក៏នៅតែរាប់អានគ្នារហូតមក។ ឪពុកម្តាយរបស់អាសម្លាញ់ខ្ញុំតែងតែនិយាយលេងថា “ពីរនាក់ឯងបើស្និតស្នាលម្លឹងៗស្រលាញ់គ្នារៀបការជាមួយគ្នាតែម្តងទៅ?” កាលនោះពួកយើងគ្រាន់តែសើចហើយមិនតបតអ្វីទេ ណាមួយខ្ញុំក៏មិនជាសូវចាប់អារម្មណ៏ប៉ុន្មានដែរ ព្រោះពួកយើងគ្មានអារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនារបៀបជាមនុស្សស្រីនឹងមនុស្សប្រុសឡើយ។
ជាការពិត ពួកយើងបារម្ភពីគ្នាទៅវិញទៅមក យកចិត្តទុកដាក់គ្នាទៅវិញទៅមកហួសពីពាក្យថាមិត្តធម្មតា រហូតដល់ធ្វើអោយមនុស្សជុំវិញខ្លួនពួកយើងនាំគ្នាយល់ច្រឡំថាជាសង្សារនឹងគ្នា។ ខ្ញុំសូមប្រើឈ្មោះហៅក្រៅដែលពួកយើងបានដាក់នៅលើប្លុកដែលពួកយើងបានបង្កើត ខ្ញុំ Ashley ហើយអាសម្លាញ់ខ្ញុំឈ្មោះ Jean។ កាលណោះ ពេលប្រឡងជាប់ថ្នាក់ទី១២ទាំងអស់គ្នា ខ្ញុំ និងJean ពួកយើងទទួលបានអាហាររូបករណ៏រៀងៗខ្លួន ដោយខ្ញុំដែលជាស្រីទទួលបានអាហាររូបករណ៏ផ្នែក IT និងអាសម្លាញ់Jean ទទួលបានអាហាររូបករណ៏ផ្នែកច្បាប់។ ដូច្នេះហើយពួកយើងត្រូវបែកគ្នារៀនរៀងៗខ្លួន ដោយការសិក្សារបស់ខ្ញុំប្រើអស់រយៈពេលតែ២ឆ្នាំគត់ ចំណែកផ្នែកច្បាប់របស់អាសម្លាញ់ប្រើពេល៤ឆ្នាំពេញ។
បន្ទាប់ពីចប់ការសិក្សាខ្ញុំរកការងារធ្វើមិនបានសោះ ដោយទទួលបានការប្រមាថពីបុគ្គលិកពេញសិទ្ធិថា គេមិនទទួលយកមនុស្សស្រីមកធ្វើការ IT ឡើយ ពីព្រោះគេគិតថាមនុស្សស្រីពិបាកប្រើអោយលើករបស់របរនិងមិនអាចធ្វើការងារផ្នែកនេះបានឡើយ។ ខ្ញុំក៏ធ្វើការពិភាក្សាជាមួយនឹងឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំពីបញ្ហានេះ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏សំរេចចិត្តចាប់ជំនាញផ្នែកធនាគារហិរញ្ញវត្ថុវិញម្តងដោយទៅរៀននៅមហាវិទ្យាល័យដែលJeanបានអាហាររូបករណ៏។ ប៉ុន្តែពួកយើងបានរៀនវេនខុសគ្នា អញ្ចឹងហើយពួកយើងក៏មិនសូវបានជាជួបគ្នាប៉ុន្មានដែរ គឺដោយសារតែអាសម្លាញ់ Jean វាមានការងារបង្រៀនក្រៅម៉ោងនៅសាលាភាសាមួយកន្លែង ដល់ចឹងទៅវាមិនសូវជាមានពេលបានមករកនិងចេញទៅណាមកណាជាមួយវានោះទេ។
រូបតំណាង
ដល់ពេលវារៀនជិតចប់វាប្រាប់ថា វាបានអាហាររូបករណ៍ទៅរៀននៅកូរ៉េ ២ឆ្នាំ បន្តយកអនុបណ្ឌិត កាលនោះពិតត្រេកអរជំនួសវាមែន ព្រោះវាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលនោះទេ ដែលប្រឡងយកអាហាររូបករណ៏ទៅរៀននៅក្រៅប្រទេសនោះ តែវាធ្វើបានព្រោះវាជាសិស្សដែលមានឆន្ទៈខ្ពស់ក្នុងការធ្វើអ្វីមួយ។ មុនពេលវាទៅ ខ្ញុំបានទៅជប់លៀងនៅផ្ទះរបស់វា បងប្អូននិងញាត្តិមិត្តរបស់អាសម្លាញ់បាននាំគ្នាសួរថា “តើអ្នកណាដែលជាសង្សាររបស់ Jean?” ម៉ាក់នឹងប៉ារបស់វា នាំគ្នាចង្អុលមករកខ្ញុំ ដូច្នោះហើយធ្វើអោយគេយល់ច្រឡំគ្រប់គ្នា។
អំឡុងពេលដែល Jean រៀននៅប្រទេសកូរ៉េ ខ្ញុំមិនដឹងថាមានរឿងអ្វីខ្លះកើតឡើងចំពោះវានោះទេ ហើយក៏មិនបានដឹងពីការប្រែប្រូលរបស់វានោះដែរ។ មុនពេលវាត្រឡប់មកប្រទេសកំណើតវិញ វាបានធ្វើទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសបែកអ៊ឺរ៉ុប៣ឬ៤ប្រទេស។ ពេលវាមកវិញខ្ញុំបានសុំអោយវាទិញកាតប៉ូស្តាល់អោយខ្ញុំផង ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តសន្សំវា ពេលមើលវាហើយមានអារម្មណ៍ថា មិនដឹងជាពេលណាបានទៅលេងនោះទេ ហើយបើចង់បានវាក៏ពិបាកដែរ ដូច្នេះហើយអោយតែមានអ្នកដែលខ្ញុំស្គាល់បានទៅទីដែលឆ្ងាយៗ ខ្ញុំតែងតែចង់បានកាតប៉ូស្តាល់ជារបស់អនុស្សាវរីយ៏។
ប៉ុន្តែវាមិនបានអោយនោះទេ វាបានទិញ ប៉ុន្តែវាភ្លេចអោយ ហើយមិនដឹងថា អាសម្លាញ់នឹងវាវង្វេងដៃទុកនៅណានោះទេ ចង់ខឹងវាក៏ខឹងមិនកើត ព្រោះវាបានទិញសូកូឡាមកផ្ញើដែរ។ ពេលហ្នឹង ខ្ញុំទើបតែរៀនបានឆ្នាំទី៣នៅសាកល ហើយស្របពេលជាមួយគ្នានោះ ខ្ញុំក៏បានការងារនៅអង្គការ គឺរៀនបណ្តើរធ្វើការងារបណ្តើរ។ តែអាពួកម៉ាកដែលចប់អនុបណ្ឌិតវិញ វាបែរជាមិនរកការងារធ្វើអោយបានត្រឹមត្រូវទេ វាថាវាចូលចិត្តបង្រៀន ចឹងហើយវាសុខចិត្តបង្រៀននៅមហាវិទ្យាល័យដែលមួយថ្ងៃបង្រៀនត្រឹមតែ២ឬ៣ម៉ោង ហើយ ១ ឆមាសបើកលុយម្តង តែផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនវានឹងមិនគ្រប់ផង។
ខ្ញុំក៏ឆ្ងល់ដែរថាហេតុអីបានជាវាជ្រើសរើសធ្វើចឹង បើវារកការងារណាល្អមួយនោះមិនពិបាកហើយថែមទាំងបានប្រាក់ខែច្រើនទៀតផង។ ពួកយើងមិនសូវជាបាននិយាយឬជួបគ្នាច្រើនទេ ក៏ដោយសារតែខ្ញុំនឹងត្រូវចេញទៅធ្វើការនៅតាមខេត្តញឹកញាប់ ចឹងទោះជាមានរឿងអីកើតឡើងជាមួយអាសម្លាញ់ក៏ខ្ញុំមិនដឹងដែរ។ មានពេលមួយនោះ ខ្ញុំខឹងវាខ្លាំងព្រោះជិតដល់ថ្ងៃខួបកំណើតវា ខំណាត់វាទុកមុនឡើងកន្លះខែ វាបែរជាបដិសេធមិនព្រមទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នា ហើយវាថែមទាំងទេសនាអោយស្តាប់ឡើងឈឺក្បាលទៀត។
ខ្ញុំនិយាយតាមត្រង់ កាលហ្នឹងខ្ញុំគិតថាវាឡប់ហើយអី បានជាហៅទៅវាមិនទៅ ហើយវាមើលទៅដូចមិនសប្បាយចិត្តទៀត សួរក៏មិនឆ្លើយដែរ។ ប្លែកឬអត់បើខ្ញុំប្រាប់ថា ថ្វីត្បិតតែពួកយើងជិតស្និតនឹងគ្នា តែពួកយើងមិនដែលប្រាប់ពីរឿងសង្សារ ឬមានសង្សារអោយគ្នាដឹងម្តងណាឡើយ។ វាដូចជាថា អារឿងបេះដូងរវាងយើងទាំងពីរត្រូវបានបិទជិត មិនអោយភាគីម្ខាងៗដឹងថាវាមានអ្វីផ្ទុកនៅក្នុងនោះ មិនអាចបង្ហាញប្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមកឡើយ។ បន្ទាប់ពីខួបកំណើតវាបានពីរខែ ខ្ញុំក៏បាត់បង់ការងារធ្វើ ដូច្នេះហើយពួកយើងក៏មានពេលជួបគ្នាវិញ ហើយតែងតែមានពេលទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នាបានញឹកញាប់ជាងមុន។ អំឡុងពេលដែលខ្ញុំដើរដាក់ការងារធ្វើ វាក៏ជួយខ្នេះខ្នែងរកអោយដែរ តែនៅតែមិនបានសោះ អញ្ចឹងហើយនៅថ្ងៃមួយខ្ញុំបានហៅវាអោយជូនទៅសាលាដើម្បីធ្វើលិខិតបញ្ជាក់ការសិក្សាដើម្បីងាយស្រួលក្នុងការរកការងារថ្មីធ្វើ។ នៅថ្ងៃនោះ រឿងដែលនឹងស្មានមិនដល់បានកើតឡើង ខ្ញុំនៅចងចាំមិនភ្លេចហេតុការណ៏ថ្ងៃនោះ ថ្ងៃនោះវាហាក់ដូចជារសាប់រសល់ហើយវាប្រាប់ខ្ញុំថា៖
“យើងមានរឿងសំខាន់ចង់ប្រាប់”។ Jean និយាយ ប៉ុន្តែទឹកមុខវាហាក់ដូចជារឿងដែលវានឹងប្រាប់នោះហាក់ដូចជាមានទំងន់ដ៏សែនធ្ងន់នៅក្នុងចិត្តវាចឹង។ ខ្ញុំក៏ឆ្លើយតបវាវិញថា “មានរឿងអីនិយាយមក” ប៉ុន្តែវាមិនបានឆ្លើយតបភ្លាមៗនោះទេ វាបែរជានិយាយវិញថា “មិនអីទេ ចាំលើកក្រោយក៏បានដែរ” ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ចង់ខឹងវា ព្រោះបើមិនចង់អោយដឹងមិនបាច់និយាយទេ មកបង្ហើបហើយបែរជាមិននិយាយ ចង់តែដាក់ពីរបីជើងអោយវាដឹងគ្នាម្តងទេ។ ហើយវាក៏សំរេចចិត្តប្រាប់ខ្ញុំថា “ប្រសិនបើយើងប្រាប់ហើយកុំតក់ស្លុតណា” វាឈប់តិចហើយបន្ត “ពួកម៉ាកឯងជាខ្ទើយ ខ្ញុំស្រលាញ់មនុស្សប្រុស” អស់ពាក្យនឹងថ្លែង នៅក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំទទេស្អាតអស់ជាច្រើននាទី ព្រោះមិនដឹងថាត្រូវឆ្លើយតបទៅវាវិញយ៉ាងម៉េច ព្រោះនៅសុខៗ មិត្តភក្តិដែរដើរជាមួយគ្នាទៅណាមកណាជាមួយគ្នាអស់ជាងដប់ឆ្នាំបែរជាលាក់រឿងវាជាខ្ទើយអោយជិតឈឹង។
ខ្ញុំចាប់ផ្តើមសម្រួលអារម្មណ៍ឡើងវិញហើយសួរវាអោយដឹងរឿងថាម៉េចបានជាអីចឹង។ “នឹកឃើញម៉េចបានមកប្រាប់យើង? ព្រោះយូរហើយម៉េចមិនប្រាប់? ហើយឯងបានស្រលាញ់គ្នាជាមួយប្រុសណានៅ?” វាថា “យើងមានសង្សារដែលជាប្រុស ពួកយើងស្រលាញ់គ្នាយូរហើយ តែទើបនឹងបែកគ្នាកាលពី២ខែមុននេះទេ” ដល់វាឆ្លើយអីចឹងខ្ញុំសួរវាថា “ចុះមួយណាស្រីមួយណាប្រុស?” “យើងជាស្រី ចំណែកគេប្រុសពេញលក្ខណៈ”។ អាពេលហ្នឹង ចង់តែធាក់វាពីរបីជើងអោយណាណីទេ វាក្លាយទៅជាខ្ទើយចឹងទៅ តាមពិតសង្ស័យវាយូរណាស់ហើយ ថាវាដូចជាចេកចេកម៉េចទេ តែមិនហ៊ានសួរវា ព្រោះកាលពីនៅរៀនវិទ្យាល័យជាមួយគ្នាវាតែងតែនិយាយអារឿងមនុស្សស្រីហ្នឹង ថែមទាំងចូលចិត្តប្រើផលិតផលថែរក្សាស្បែកអោយសស្អាតជាងខ្ញុំដែលជាមនុស្សស្រីទៅទៀត។ ហើយអារឿងមួយទៀតនោះគឺខ្ញុំដែលជាស្រីនឹងគ្មានអារម្មណ៍ថាស្រលាញ់វាអីម៉ាតិចទេ ហើយភាគច្រើនអោយតែខ្ទើយដឹងតែដើរចុះសំរុងនឹងខ្ញុំហ្មង។
កាលពីមិនទាន់ដឹងរឿងមានអារម្មណ៍ថាពិបាកចិត្ត ព្រោះខ្លាចឪពុកម្តាយពួកយើងចេះតែបង្អាប់ថាអោយពួកយើងការជាមួយគ្នាទៅ ដល់ឥឡូវធូរចិត្តម៉ាទំហឹងហ្មង ទោះជាមិនសូវសប្បាយចិត្តនឹងពត៌មានដែលវាជាខ្ទើយ តែសប្បាយចិត្តដែលវាជ្រើសរើសយកការប្រាប់ការពិតដល់ខ្ញុំ។ វាបញ្ជាក់ថាពួកយើងមានភាពជិតស្និតនឹងគ្នាដែលអាចទុកចិត្ត និងចែករំលែករាល់ការសម្ងាត់អោយគ្នាទៅវិញទៅមកបាន។ តែខ្ញុំសង្ស័យថា ម៉េចក៏នៅសុខៗវាមកប្រាប់ចឹង វាមិនដែលគ្រាន់តែបែកគ្នាធម្មតាៗហើយមកប្រាប់ចឹងទេ ខ្ញុំក៏សួរវាថា "ម៉េចបានជាទើបនឹងសារភាពប្រាប់យើង” “តាមពិតចង់ប្រាប់យូរហើយតែមិនហ៊ាន យើងក្លាយឯងទទួលយកមិនបាន ថាយើងជាខ្ទើយ ខ្លាចឯងនឹងមើលងាយយើង ស្អប់ខ្ពើមយើង។ គ្រាន់តែមិញហ្នឹងពេលយើងប្រាប់ការពិតមើលទៅឯងភាំងរកពាក្យតបមិនបានផង” ខ្ញុំមិនទាន់ទាំងបានតបផង វានិយាយតថា “ឯងចង់ថាម៉េចក៏ថាទៅ ចង់ស្អប់ខ្ពើមដែលខ្ញុំជាអញ្ចឹងក៏ស្អប់ទៅ ខ្ញុំមិនថាអីទេ”។
ការពិតខ្ញុំពិតជាភាំងមែន រកតែពាក្យតបនឹងវាវិញមិនបាន ព្រោះហេតុការណ៍វានឹកស្មានមិនដល់ថាវាអាចក្លាយទៅជាចឹង តែព្រោះមិនចង់អោយវាបាក់ទឹកចិត្ត ក៏ខំនិយាយលួងលោមវាវិញ “មិនមែនទេ វាមិនអីទេ យើងមិនស្អប់ខ្ពើមទេ ស្គាល់យើងយូរហើយឯងមិនដឹងទេអីហាស? ចង់ខ្ទើយឬអត់ វាជាសិទ្ធិសេរីភាពរបស់ឯងទេ ហើយខ្ទើយវាយ៉ាងម៉េច? ពួកយើងនៅតែរាប់អានគ្នាដដែលទេ យ៉ាប់មែនវ៉ើយ”។ ថ្ងៃនោះ ពួកយើងបាននិយាយគ្នាច្រើនពីរឿងដែលវាជាក្លាយទៅជាអីចឹង។ វាថាវាដឹងខ្លួនវាតាំងពីតូចមកម៉េស ព្រោះអោយតែវាឃើញប្រុសៗណាសង្ហារអត់បានទេ វាចាប់ចិត្តភ្លាម ហើយពេលដែលវាឃើញមនុស្សស្រីណាចង់ញ៉ែវា វារត់ចេញពីគេ២ ៣ គីឡូ មិនអោយនៅជិតទេ។
វានិយាយប្រាប់ប្រ៉ាវៗពីរឿងរបស់វា ខ្ញុំអង្គុយស្តាប់ឡើងហឹងស្លឹកត្រចៀក តាមពិតស្តាប់វាបណ្តើរ ព្យាយាមទទួលស្គាល់ការពិតរបស់វាបណ្តើរ សម្រួលអារម្មណ៍ថាត្រូវតែទទួលស្គាល់ការពិតរបស់វា ហើយគាំទ្រវា មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងមិត្តភក្តិត្រូវចេះជួយគ្នាទៅវិញទៅមក គាំទ្រការសំរេចចិត្តនិងជំរុញទឹកចិត្តអោយវាដើរទៅតាមផ្លូវដែលវាពេញចិត្តនិងបានជ្រើសរើស ប្រសើរជាងរិះគន់អោយវាកាន់តែលិចលង់ ព្រោះវាទើបតែបែកបាក់ស្នេហាថ្មីៗជាមួយនឹងមិត្តប្រុសរបស់វា។ យីស! ដល់គិតសព្វៗទៅ ខ្ញុំនេះជាស្រីមិនទាន់មានសង្សារម្តងផង វាឯណោះវិញមានសង្សារហើយបែកគ្នាថែមទៀតផង អាសម្លាញ់នេះដូចជាមានមន្តស្នេហ៏ដល់កហើយនេះ ខ្ញុំដូចជាអន់ពេកហើយនេះ។
បានតែគិតទេ មិនហ៊ាននិយាយទេ ព្រោះវាកំពុងតែខូចចិត្ត ហើយមានរឿងមួយទៀតវាបានសារភាពសុំទោស វាថាកាលពីខួបខ្ញុំឆ្នាំមុនវាអត់បានទិញអីអោយហ្នឹងព្រោះវារវល់តែដើរលេងជាមួយសង្សារវា ហើយពេលដែលខ្ញុំបបួលវាទៅណាមកណា វាថា “ខ្ញុំចង់ដើរលេងជាមួយសង្សារខ្ញុំ ខ្ញុំមិនចង់ដើរលេងជាមួយនឹងមនុស្សស្រីនោះទេ”។ ឃើញទេអាពួកម៉ាកសម្លាញ់ពេលវាមានសង្សារវាភ្លេចមិត្តភក្តិអីចឹង តែអាណិតវាដែរ ពេលខ្ញុំហៅវាដើរលេងនោះ គឺចំពេលដែរវាកំពុងមានវិបត្តិផ្លូវចិត្តគឺវាបានបែកបាក់នឹងសង្សារវានៅថ្ងៃខួបកំណើតវាហ្នឹង មិនដឹងថាត្រូវជេរឬត្រូវធាក់វាទេពេលនេះ ចិត្តមួយអាណិតវា តែចិត្តមួយទៀតនឹកខឹងវាថាបានសង្សារភ្លេចមិត្ត គ្រាន់តែចង់ជួបវាយូរៗម្តងសោះវាបដិសេធទៀត។ តាមពិតវាយកពេលទៅសាសងជាមួយនឹងសង្សារវា អាសម្លាញ់អើយអាសម្លាញ់។ វាបន្តនិយាយប្រាប់ពីរឿងរបស់វាថា វាកំពុងខូចចិត្តជាទម្ងន់ ដោយសារតែវាបានឈ្លោះប្រកែកគ្នាជាមួយនឹងសង្សារវា ហើយគេអស់ចិត្តនឹងសុំបែកគ្នា ដល់ពេលខ្ញុំសួរវា “សង្សាររបស់ឯងមួយណា? គ្នាស្គាល់អត់?” “យាយប៉ិកឯងមិនស្គាល់ទេ យើងបានស្គាល់គេពេលយើងនៅរៀននៅកូរ៉េ លេងឆាតជាមួយគ្នា។ តាមពិតពេលគ្នានៅកូរ៉េមានគេញ៉ែច្រើនសឹងអីនឹង តែមិនដឹងម៉េចគ្នាស្រលាញ់គាត់ ដល់ពេលត្រឡប់មកវិញក៏សេពគប់គ្នាហ្មងទៅ គាត់ធ្លាប់ទៅលេងផ្ទះគ្នាហើយម៉ាក់គ្នាក៏ស្គាល់គាត់ដែរ”។ មើលវានិយាយ មាត់វានឹងសមនឹងស្បែកជើងលេខម៉ានទេនេះ សុទ្ធតែមានប្រុសញ៉ែវាច្រើន ហើយសុទ្ធតែនាំប្រុសទៅអោយលេងដល់ផ្ទះទៀត បានតាគិតទេមិនហ៊ាននិយាយកុំអោយថា ស្តីអោយវាថែមពេលវាកំពុងពិបាកចិត្ត។
“គ្នាធ្លាប់ទៅលេងផ្ទះគាត់ដែលនៅតាមខេត្ត ហើយម៉ែឪយើងក៏ធ្លាប់ទៅលេងដែរ តែពួកគាត់អត់ដឹងទេ គ្នាធ្វើធម្មតាកុំអោយពួកគាត់សង្ស័យ តែអាឡូវគ្នាបែកគ្នាជាមួយគាត់បានជាង៤ខែហើយ ហើយម៉ាក់គ្នាចេះតែសួររកគាត់ ថាម៉េចអត់ឃើញមកលេងចឹង គ្នាអួលដើមកមិនដឹងថាត្រូវតបម៉េច មានតាប្រាប់ម៉ែវិញថា គាត់ទៅធ្វើការតាមខេត្ត។ ពួកម៉ាកអើយគ្នាពិបាកចិត្តណាស់ ពិបាកទ្រាំណាស់ គ្នានឹកគាត់ ចង់ជួបមុខគាត់ នឹកអនុស្សាវរីយ៍ដែលធ្លាប់ទៅដើរលេងជាមួយគ្នាទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នា” ពេលវានិយាយហ្នឹង ទឹកមុខវាចង់យំ វាធ្វើអោយខ្ញុំចង់យំតាមវាដែរ។
គិតៗទៅ នេះគឺជាលើកទីមួយហើយដែលវាប្រាប់ពីរឿងក្នុងចិត្តអោយខ្ញុំដឹង មានអារម្មណ៍ថាប្លែក ហើយរកពាក្យលួងលោមវាមិនត្រូវ ក៏ដោយសារតែភ្ញាក់ផ្អើលផង លាយឡំជាមួយនឹងអារម្មណ៍ជាច្រើនដែលមិនអាចអធិប្បាយជាពាក្យសំដីបានផង ហើយមិនដឹងថាគួរតែចាប់ផ្តើមលួងលោមវាពីណាទៅណា ពីព្រោះខួរក្បាលដូចជាទទេរស្អាតរកតែអក្សរមួយតួនៅក្នុងនោះមិនបានផង។
ពេលក្រោយមកទៀតទើបខ្ញុំចាប់ផ្តើមផ្តល់ប្រឹក្សាអោយវារៀនទទួលស្គាល់ការពិតពីការបែកបាក់ជាមួយនឹងសង្សារវា ហើយអោយវារកការងារធ្វើ កុំអោយនៅតែផ្ទះ ព្រោះខ្លាចវាកើតរោគស្ត្រេសងាប់ទៅ ទើបវារៀនធ្វើចិត្ត ហើយវាប្រាប់ថា បើសិនជាសង្សារវាចង់វិលមកវិញ ត្រូវសុំទោសវា អោយវាលើកលែងទោសអោយ បើមិនដូច្នោះទេ រឿងរវាងវានឹងសង្សារវានឹងចប់។ មកទល់ពេលនេះ កន្លងផុតទៅមួយឆ្នាំកន្លះហើយ ហើយមើលទៅវាក៏ក្លាយមកជាធម្មតាវិញដែ របន្ទាប់ពីខូចចិត្តនឹងយំអស់មួយរយៈពេល ហើយមើលទៅអាសម្លាញ់ក៏រឹងប៉ឹងជាងមុនដែរ វាអាចបែងចែកការងារ និងរឿងផ្ទាល់ខ្លួនដាច់ដោយឡែក ព្រមទាំងមានភាពក្លាហានក្នុងការបើកចំហរថា “ខ្ញុំជាខ្ទើយ” ដល់មិត្តមួយចំនួនទោះមិនបានទាំងអស់ក៏ដោយ។ តែខ្ញុំមើលឃើញថា ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃអាសម្លាញ់របស់ខ្ញុំមានសេចក្តីសុខជាងពេលមុនច្រើនឡើងៗ។
អតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងទៅថ្ងៃអនាគត មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង ពួកយើងនៅតែជាមិត្តភក្តិល្អ និងជិតស្និតនឹងគ្នា ជួយឈឺឆ្អើល និងការពារគ្នាទៅវិញទៅមក។ ការយកចិត្តទុកដាក់ ការបារម្ភ និងការដាស់តឿនដែលអាសម្លាញ់តែងតែផ្តល់អោយខ្ញុំ វាគ្រប់គ្រាន់ក្នុងនាមជា "មិត្តភក្តិបង្កើត”៕
អត្ថបទដោយ Ashley Neo
មានអត្ថបទពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សដែលអ្នកចងចាំ ចង់ឲ្យ Sabay ចុះផ្សាយ សូមទាក់ទង៖
លេខទូរសព្ទ៖ 017 557 688 អ៊ីមែល៖ prak.chanseyha@cidc.com.kh លេខទូរសព្ទ៖ 099 588 880 អ៊ីមែល៖ bin.bunna@cidc.com.kh
ចង់ដឹងលក្ខខណ្ឌដើម្បីសរសេរផ្ញើមកកាន់ Sabay បានសូមចុចត្រង់នេះ!