ពិការ​ជើង​តែ​មិន​ពិការ​ចិត្ត​ រក​ស៊ី​សុចរិត​ចិញ្ចឹម​ប្រពន្ធ​កូន ទាំង​កាយ​ទ្រុឌទ្រោម

  • 2017-02-21 03:16:48
  • ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

​​កំពុង​អូស​រទេះ​អេតចាយ​ នៅ​ក្រោម​កម្ដៅ​ថ្ងៃ​ដ៏​ក្ដៅ​ខ្លាំង​ ​ដោយ​​​ប្រើ​​តែ​​ជើង​ម្ខាង​ និង ​ឈើ​ច្រត់​មួយ​ដើម​​ ​​បុរស​មាន​​​​រាង​ស្គម​​មួយ​រូប​ បាន​រៀប​រាប់​ថា​លោក​មាន​ឈ្មោះ​ ស្រេ​ វីរៈ​ ហើយ​មាន​មុខ​របរ​ជា​អ្នក​ដើរ​ទិញ​អេតចាយ​។​

បុរស​ដែល​មាន​ស្រុក​​កំណើត​ នៅ​ខេត្ត​កណ្ដាល​រូប​នេះ​បាន​​រំលឹក​ថា​ ​​លោក​​បាន​មក​រស់​នៅ​ទី​ក្រុង​ភ្នំពេញ​ប្រមាណ​ជាង​១០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ​ ដើម្បី​ស្វែង​រក​ការងារ​ធ្វើ​ ព្រោះ​តែ​ជីវភាព​ខ្វះខាត​ និង ​ធ្លាក់​ខ្លួន​ក្លាយ​ជា​ជន​ពិការ​ជើង​មួយ​រូប​​។​ ដំបូង​ឡើយ​ ​លោក​​មាន​​​ការ​ងារ​​ជា​អ្នក​ចាក់​ជើង​ឆត្រ​ស៊ីម៉ង់​អោយ​គេ ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​​ថៅកែ​ជំពាក់​លុយ​ មិនព្រម​បើក​អោយ​ លោក​ក៏​​សម្រេច​ចិត្ត​ឈប់​ធ្វើ​ការ​​កន្លែង​នោះ​ ហើយ​បាន​មក​សុំ​​ការ​ងារ​ថ្មី​​ពី​ថៅកែ​អេតចាយ​​មួយ​រូប​។​ ​ដោយ​ក្ដី​អាណិត​ ​ស្រលាញ់​ ថៅកែ​អេតចាយ​ក៏​អនុញ្ញាត​អោយ​សង់​ខ្ទម​តូច​មួយ​លើ​ដី​របស់​គាត់​ដើម្បី​ស្នាក់​នៅ​ និង ​ប្រកប​របរ​នេះ​វិញ​។​ ​មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ គាត់​ក៏​​អោយ​ខ្ចី​រទេះ​ និង ​ផ្ដល់​លុយ​​៣​ម៉ឺន​រៀល​ សម្រាប់​​ធ្វើ​ដើម​​រក​ស៊ី​​ទៀត​ផង​។​​

លោក​បាន​ថ្លែង​ថា​​ក្រោយ​មក​ លោក​​​ក៏​​ជួប​នឹង​​​​ប្រពន្ធ​របស់​លោក​ ​ដែល​ជា​អ្នក​ទិញ​អេតចាយ​ដូច​គ្នា​ ហើយ​​ក៏​​ទទួល​បាន​នូវ​ចំណង​ដៃ​កូន​២​នាក់​ ដោយ​​បច្ចុប្បន្ន​ ម្នាក់​​មាន​អាយុ​៦ឆ្នាំ​ និង ម្នាក់​ទៀត​​មាន​អាយុ​៣​ឆ្នាំ​​។ ដោយ​សារ​ជីវភាព​ក្រីក្រ​ រក​ព្រឹក​ខ្វះ​ល្ងាច​ លោក​ពុំ​មាន​លទ្ធភាព​បញ្ជូន​កូន​ទៅ​សាលា​រៀន​នោះ​ឡើយ​​ ប៉ុន្តែ​ថ្ងៃ​មួយ​ពេល​​ដែល​លោក​អូស​​រទេះ​អេតចាយ​​ដឹក​កូន​ទៅ​ជាមួយ​ ក៏​មាន​សមាជិក​​អង្គ​ការ​ក្រៅ​រដ្ឋាភិបាល​ម្នាក់​​បាន​ឃើញ​ ហើយ​បាន​អនុញ្ញាត​អោយ​កូន​របស់​គាត់​ចូលរៀន​ដោយ​ឥត​គិត​ថ្លៃ​​នៅ​សាលា​អង្គការ​។

​បុរស​វ័យ​៣៨​ឆ្នាំ​រូប​នេះ​ បាន​​​និយាយ​ថា​​ ក្នុង​មួយ​ថ្ងៃ​លោក​អាច​រក​ចំណូល​បាន​ពី​ ៥​-៨ ​ពាន់​រៀល​​ ប៉ុន្តែ​ថ្ងៃ​ខ្លះ​ក៏​អូស​រទេះ​ទទេ​មក​ផ្ទះ​ផង​ដែរ​​។ ​លោក​បាន​ពន្យល់​ថា​ ដោយ​សារ​តែ​ឥឡូវ​តម្លៃ​នៃ​អេតចាយ​ចុះ​ថោក​ខ្លាំង​ ម្ល៉ោះ​ហើយ​​ មនុស្ស​ភាគ​ច្រើន​មិន​សន្សំ​ទុក​ដូច​កាល​ពី​មុន​ឡើយ​ គឺ​ភាគ​ច្រើន​ពួក​​គាត់​​បោះ​​ចោល​ក្នុង​ថង់​​សំរាម​តែ​ម្ដង​។

ចំពោះ​ការ​លំបាក​វិញ​គឺ​ លោក​មិន​អាច​ដើរ​ឆ្ងាយ​បាន​នោះ​ឡើយ​ ព្រោះ​តែ​លោក​ពិការ​ជើង​ម្ខាង​។​ ជាទូទៅ​លោក​​អូស​រទេះ​បាន​២០០​ ម៉ែត្រ​​ រួច​​ត្រូវ​ឈប់​សម្រាក​ម្ដង​ ទើប​បន្ត​ដំណើរ​ទៅ​មុខ​ទៀត​។​ ​​ពេល​ខ្លះ​ត្រូវ​រុញ​កាត់​ភ្លៀង​ ខ្យល់ ​និង ក្រោម​កម្ដៅ​ថ្ងៃ​ដ៏​ក្ដៅ​ខ្លាំង​។ ហើយ​អ្វី​ដែល​លំបាក​ជាង​នេះ​​​ទៀត​​ គឺ​​ពេល​អូស​​រទេះ​ឡើង​ទួល​ ចុះ​ទួល​​ម្ដង​​ៗ​។​

​​​​​​​​​​​​​ថ្វី​ត្បិត​តែ​ជីវិត​ពោរពេញ​ដោយ​ការ​លំបាក​បែប​នេះ​ក្ដី​ ក៏​លោក​បាន​ពុះ​ពារ​ប្រកប​របរ​​នេះ​​ជិត១០ឆ្នាំ​មក​ហើយ​ដែរ​ ដើម្បី​ចិញ្ចឹម​​ប្រពន្ធ​ កូន​ ដោយ​លោក​មិន​បាន​​​ដើរ​សុំ​ទាន​គេ​នោះ​ឡើយ​។​ លោក​បាន​​លើក​ឡើង​ថា​ ការ​ដើរ​សុំ​ទាន​គេ​ គឺ​ជា​អ្វី​ដែល​ធ្វើ​អោយ​​លោក​ខ្មាស​។​

បច្ចុប្បន្ន​​ ​គ្រួសារ​របស់​លោក​ កំពុង​ស្នាក់​នៅ​ក្នុង​ខ្ទម​តូច​មួយ​ ក្នុង​ដី​ឡូ​របស់​ ថៅកែ​អេតចាយ​ ដែល​ស្ថិត​នៅ​ភូមិ​សន្សំ​កុសល​ I សង្កាត់​បឹង​ទំពុន​ ខណ្ឌ​មាន​ជ័យ​ រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ​ (ជិត​​បុរី​ ៩៩៩)​​។​​​

អត្ថបទ៖ ចន្ថា

អត្ថបទថ្មី