សុះ ម៉ាច៖ វីរសិល្បករជើងចាស់សល់តែកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ខុសស្រលះពីអ្នកសិល្បៈថ្មីៗមានឡានវីឡា

2015-08-09 21:40:30
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

លោក សុះ ម៉ាច ចង់ឲ្យមានការចូលរួមយកចិត្តទុកដាក់ដល់វីរសិល្បករចាស់ៗដែលបាត់បង់សមត្ថភាព និងកំពុងមានជំងឺ ខណៈដែលសិល្បករចាស់ៗទាំងនេះបានបូជាស្ទើរតែពេញមួយជីវិតក្នុងវិថីសិល្បៈ ប៉ុន្តែចុងក្រោយបែរជាគ្មានអ្វីជាដុំកំភួន សូម្បីប្រាក់មើលថែជំងឺក៏គ្មាន ដែលខុសស្រលះពីសិល្បករទើបចូលថ្មីៗ តែគេមានប្រាក់ វីឡាទៅវិញ។

ប្រធានសមាគមសិល្បករខ្មែររូបនេះ បាននិយាយក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ “វប្បធម៌ អប់រំនិងសិល្បៈ យើងរួមគ្នាតែមួយ” នៅសាកលវិទ្យាល័យហ្សាម៉ាន់ ថា៖ “ខ្ញុំមានក្តីអាណិតខ្លោចចិត្តនៅពេលពួកគាត់ភាគច្រើនសឹងតែមួយជីវិតបូជាលើវិស័យសិល្បៈ ប៉ុន្តែអ្វីដែលនៅសល់មានតែកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងភាពល្បាញល្បី តែជីវភាពរបស់គាត់ខុសស្រលះឆ្ងាយពីកិត្តិយសនិងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់គាត់ដែលមាន ដោយសិល្បករខ្លះសូម្បីផ្ទះខ្លួនឯងក៏គ្មាន ពេលខ្លះឈឺថ្កាត់ក៏គ្មានលុយព្យាបាលជំងឺថែមទៀត ខុសប្លែកពីប្អូនសិល្បករសម័យថ្មីនេះគេល្បីឈ្មោះបន្តិច គេមានឡាន វីឡាទំនើប”។

លោក តា យិន សា រិន ហៅស្វាសរអាយុ៩០ឆ្នាំជាវីរសិល្បករជើងចាស់កំពុងមានជំងឺប្រចាំកាយ

លោកបញ្ជាក់បន្ថែមថា នេះមិនមែនជាការច្រណែនអ្វីទេ តែនេះជាការពិត។ សិល្បករថ្មីៗគេមានចំណូលរកបានច្រើនសមនឹងកិត្តិយសរបស់គាត់។ ចំណែកសិល្បករខ្លះតស៊ូប្រឡូកតាំងពីទស្សវត្ស៦០ តែគ្មានបានសល់អ្វីជាដុំកំភួនសម្រាប់ខ្លួនឡើយ សល់តែកេរ្តិ៍ឈ្មោះប៉ុណ្ណោះ។

លោកចង់ឃើញពីបណ្តាកូនខ្មែរ និងស្ថាប័ននានាយកចិត្តទុកដាក់ដល់វីរសិល្បករចាស់ៗដែលជាមរតករស់។ ដូច្នេះលោកនៅតែបន្តអំពាវនាវសូមឲ្យសប្បុរសជនទាំងអស់យកចិត្តទុកដាក់ដល់វីរសិល្បករចាស់ៗដែលបាត់បង់សមត្ថភាព និងកំពុងតែមានជំងឺផងដែរ។

សម្រាប់លោកសាស្ត្រាចារ្យបណ្ឌិត ចិន្ត ច័ន្ទរតនា ប្រធានក្រុមស្ថាបនិកមូលនិធិកេរដំណែលខ្មែរ ប្រមូលយុវជនសំដែងសិល្បៈ អ្នកផ្ដួចផ្ដើមកម្មវិធី “វប្បធម៌ អប់រំនិងសិល្បៈ យើងរួមគ្នាតែមួយ” ដើម្បីស្វែងរកមូលនិធិជួយដល់វីរសិល្បករចាស់ៗ បានប្រាប់ថា សព្វថ្ងៃវីរសិល្បករចាស់ៗអាយុ៧០- ៨០ឆ្នាំ មានជីវិតរស់នៅមិនច្រើនទេ មានត្រឹម២០រូបប៉ុណ្ណោះ។

លោកសាស្ត្រាចារ្យបណ្ឌិត ចិន្ត ច័ន្ទរតនា

កន្លងមក លោកតែងបង្កើតកម្មវិធីនានាដើម្បីរកថវិកាជួយវីរសិល្បករចាស់ៗ ប៉ុន្តែលោកសង្កេតឃើញថាអ្នកស្រលាញ់វប្បធម៌មានច្រើន តែអ្នកធ្វើដើម្បីវប្បធម៌គឺតិចតួចណាស់ គឺការយកចិត្តទុកដាក់នៅមានកម្រិត។

លោកបន្តថា ចំណេះដឹងដែលបានពីបទពិសោធន៍នៃវីរសិល្បករគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ តែចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យមួយចំនួនបានលាចាកលោក ហើយចំណេះដឹងព្រមទាំងបទពិសោធន៍ដែលគាត់មានក៏បានរលត់ទៅក្នុងពេលជាមួយនេះដែរ។ ហេតុនេះ គឺមានតែយុវជនជំនាន់ក្រោយដែលជាទំពាំងស្នងឫស្សីត្រូវតែរួមគ្នាលើកទឹកចិត្តនិងថែរក្សាដល់សម្បត្តិបេតិកភណ្ឌមនុស្សរស់នេះ៕