ខ្មែរជំនាន់ដើមតែងពោលពាក្យមួយឃ្លាសឹងតែដូចៗគ្នា ទៅកាន់ព្រះសង្ឃពេលយកកូនទៅឲ្យបួសរៀន

2018-06-08 08:47:32
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

វត្តអារាមបានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការរក្សារវប្បធម៌ អក្សរសាស្រ្តជាតិ និងផ្តល់ចំណេះដឹងដល់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរក្នុងពេលដែលសាលារៀនមិនទាន់មានច្រើនដូចសព្វថ្ងៃ។ សម្រាប់កូនចៅអ្នកស្រុកដែលយកទៅឲ្យបួសរៀននៅតាមទីវត្តអារាមវិញម្តាយឪពុក តែងផ្តាំព្រះគ្រូចៅអធិការឲ្យ «ទុកតែភ្នែក នឹងឆ្អឹង»។

(ពុទ្ធបរិស័ទកំពុងសំពះព្រះសង្ឃក្រោយដាក់ដាក់បាត្ររួច)

លោក ង៉ែត ចាន់ ដែលបានបួសរៀនតាំងពីវ័យ១២ឆ្នាំ មុនពេលដែលប្រទេសកម្ពុជាបានទទួលឯករាជ្យពីអាណាព្យាបាលបារាំងលើកឡើងថាទីវត្តអារាមនាពេលនោះជាកន្លែងផ្តល់នូវចំណេះដឹងដល់កូនចៅខ្មែរ។ លោកឲ្យដឹងថាលោកបានបួសនៅដើមទស្សវត្សឆ្នាំ១៩៥០ និងលាចាកសិក្ខាបទមុនពេលមានរដ្ឋប្រហារទម្លាក់សម្តេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ ពីព្រះប្រមុខរដ្ឋឆ្នាំ១៩៧០។

ក្នុងរយៈពេលជិត២០ឆ្នាំនៃការបួសរៀន លោកថាព្រះសង្ឃបានប្រកាន់នូវវិន័យយ៉ាងតឹងរឹងបំផុត ហើយថាព្រះសង្ឃត្រូវខិតខំរៀនសូត្រទាំងអក្សរសាស្រ្ត និងធម៌វិន័យ។ លោកបញ្ជាក់ថាព្រះសង្ឃឬកូនសិស្សណាខ្ជិលរៀនសូត្រនឹងត្រូវរំពាត់ផ្តៅរបស់ព្រះគ្រូចៅអធិការមិនខាន។

(ស្លឹករិតច្បាប់ចុងក្រោយរបស់លោក ង៉ែត ចាន់)

លោកអះអាងថាដោយសារតែចង់ឲ្យកូនចៅមានចំណេះដឹង ស្របពេលដែលសម័យកាលនោះប្រជាពលរដ្ឋបានឲ្យតម្លៃខ្ពស់លើអ្នកបានបួសរៀន ទើបឪពុកម្តាយ ដែលយកកូនចៅទៅផ្ញើនឹងព្រះសង្ឃតែពោលពាក្យទៅកាន់ព្រះសង្ឃថា «សូមទុកតែភ្នែក និងឆ្អឹង»។

បុរសវ័យជាង៨០ឆ្នាំដដែលបន្តថា៖ «ជំនាន់ហ្នឹងគ្រួសារណាមានកូន(ប្រុស)បានបួសរៀន ចេះដឹង មហាជនឲ្យតម្លៃ ហើយមានគេលើកកូនក្រមុំឲ្យផងក៏មានដែរ...ការរៀនធម៌ បាលី ផ្សេងៗត្រូវទន្ទេញរាប់សិបដង បើមិនចេះដឹងតែផ្តៅឡើងខ្នងហើយ...គ្រូតែងតែឲ្យកូនសិស្សទាំងអស់សំពះក្តាឈ្នួនមុននិងក្រោយពេលដែលសសេរអក្សរឬលេខប្រយោជន៍ឲ្យកូនសិស្សទាំងអស់ចេះការគោរពនិងមានវិន័យចំពោះខ្លួនឯង »។

លោក ង៉ែត ចាន់ ឲ្យដឹងទៀតថាការសិក្សាសម័យនោះពឹងច្រើនលើគម្ពីស្លឹករិត ដែលបានចងក្រង និងចារបន្តពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់។ ក្រៅពីរៀនសូត្រពីអ្វីដែលមានលើសាស្រ្តាទាំងនេះ លោកថាព្រះសង្ឃក៏មានតួនាទីរក្សារ ចារបន្តអត្ថបទផ្សេងៗលើស្លឹករិតនេះផងដែរ។

លោកអះអាងថា៖ «គម្ពីស្លឹករិតនេះហើយដែលជាបណ្ណាល័យដ៏ធំបំផុតសម្រាប់អ្នកសិក្សាតាមវត្តអារាមសម័យនោះ»។

លោករំឭកថាកាលលោកនៅបួសរៀនលោកបានចារច្បាប់ប្រុស ច្បាប់ស្រី ក្បួនខ្នាតផ្សេងៗនៅលើស្លឹករិតជាច្រើនច្បាប់ ហើយថារហូតមកដល់ពេលនេះលោកនៅរក្សាបានចំនួនមួយច្បាប់ ខណៈច្បាប់ផ្សេងទៀតដែលលោកមានត្រូវបានបំផ្លាញដោយសង្គ្រាម។

លោកបញ្ជាក់យ៉ាងដូចនេះថា៖ « ខ្ញុំនៅតែរក្សាក្រាំងស្លឹករិតនេះជាប់ខ្លួនរហូតដល់ថ្ងៃចុងក្រោយ...ហើយចង់ឲ្យកូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយបន្តអភិរក្សស្នាដៃបុព្វបុរសខ្មែរនេះបន្តទៀតព្រោះដោយសារតែស្លឹករិតនេះហើយដែលធ្វើឲ្យកូនអ្នកស្រែសម័យនោះអាចមានលទ្ធភាពរៀនសូត្របាន»៕

ចុចអាន៖

អត្ថបទដោយ៖ ជិន វេន