ជីវិតពិតនាយវីតាមីនសេ ចូលសិល្បៈ ព្រោះក្រីក្រពេក

2014-10-17 23:04:24
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ភាពក្រីក្រ និង និស្ស័យស្រឡាញ់វិស័យសិល្បៈ គឺជាដើមហេតុនាំឲ្យ នាយវីតាមីនសេ ប្រឡូកចូលក្នុងពិភពសិល្បៈ ហើយជាលទ្ធផលលោកទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ផ្នែកសម្ដែងល្ខោន សម្ដែង និង ជាតារាកំប្លែងរហូតមកទល់នឹងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។

នាយ វីតាមីនសេ ដែលមានវ័យ ៦៦ ឆ្នាំ ធ្លាប់បង្ហើបប្រាប់ Sabay ថា "ខ្ញុំចូលសិល្បៈតាំងពីអាយុជាង ១០ ឆ្នាំ រហូតមកដល់ឥឡូវជាង ៥០ ឆ្នាំហើយ ខ្ញុំបានប្រាក់ពីវាជួយក្រុមគ្រួសារ ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំនៅតែចង់បានមុខរបរផ្សេងទៀតដើម្បីទុកឲ្យកូនៗគ្រាន់ជាបំណិនជីវិតទៅថ្ងៃអនាគត"។

តើជីវិតតស៊ូរបស់នាយវីតាមីនសេ ឆ្លងកាត់ ៣ ជំនាន់ កន្លងមកនេះ ជួបការលំបាកអ្វីខ្លះ ទម្រាំបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញក្នុងពិភពជាអ្នកកំប្លែងដល់សព្វថ្ងៃ? សូមអានជីវប្រវត្តិសង្ខេប ពីជីវិតរបស់នាយវីតាមីនសេ នៅខាងក្រោមនេះ៖

សូមចុចអាន៖ កុំមើលស្រាល! រដ្ឋមន្ត្រីម៉ាំល្ហុង ម៉ៅ បូរ៉ា មហិច្ឆតាអនាគតមិនធម្មតា

ឈ្មោះ

ថ្ងៃខែឆ្នាំកំណើត

ទីកន្លែងកំណើត

ចំនួនបងប្អូន

កម្ពស់/ទម្ងន់

ម៉ៅ សាមឿន

ហៅ វីតាមីនសេ

១៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៩៤៨

ភូមិ កោងកាង ឃុំ កោងកាង ស្រុក ពញាក្រែក ខេត្ត កំពង់ចាម

ចំនួន៥នាក់

ប្រុស ៣ ស្រី ២

កម្ពស់១៦៧ស.ម

ទម្ងន់ ៧៣ គ.ក

ស្ថានភាពគ្រួសារ

លោក ម៉ៅ សាមឿន ហៅនាយវីតាមីនសេ កើតនៅថ្ងៃទី ១៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៩៤៨ ស្ថិតក្នុងភូមិកោងកាង ឃុំ កោងកាង ស្រុក ពញាក្រែក ខេត្ត កំពង់ចាម។ លោកគឺជាកូនច្បងក្នុងចំណោមបងប្អូន៥នាក់ប្រុស៣ ស្រី២។ បច្ចុប្បន្នប្អូនរបស់លោកស្លាប់ចំនួន២ នាក់ក្នុងរបបប៉ុលពត។ ឪពុករបស់លោកឈ្មោះ ទូច ម៉ៅ ជាកសិករ ស្លាប់ ម្ដាយឈ្មោះ ឃឹម យាន ជាកសិករ ស្លាប់។

លោករៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅឆ្នាំ ១៩៧២ ជាមួយ អ្នកស្រី លីវ ស៊ីថា បច្ចុប្បន្នភរិយារបស់លោក គឺជា ស្រ្តីមេផ្ទះ មានអាយុ ៦៥ ឆ្នាំ ។ លោកមានកូនចំនួន ៥ នាក់ប្រុស ២ ស្រី ៣។ ក្នុងចំណោមកូនទាំង ៥ នាក់ របស់លោក គឺលោកបានបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យក្លាយជាអ្នកសិល្បៈបានម្នាក់ គឺ អ្នកស្រី មឿន និមល ហៅប៉េងប៉ោង។ បច្ចុប្បន្នលោកបានរៀបចំទុកដាក់កូនកូនរបស់លោកឲ្យមានគូស្រករបានចំនួន២ នាក់ ហើយទទួលបានចៅចំនួន២ នាក់។

ផ្ទះរបស់លោកបច្ចុប្បន្នស្ថិតនៅ ផ្ទះលេខ ១៨៨ C ផ្លូវ ៥៩៨ ភូមិ ទំនប់ សង្កាត់ ភ្នំពេញថ្មី ខណ្ឌ សែនសុខ រាជធានីភ្នំពេញ។

ប្រវត្តិការសិក្សា

លោក ម៉ៅ សាមឿន បាននិយាយថា នាយរៀនមិនបានច្រើនទេ គឺរៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី ៨ កាលពីសម័យដើម ដែលស្មើនឹងថ្នាក់ទី ៤ បច្ចុប្បន្ន។ សាលាដែលលោករៀនមានឈ្មោះថា "សាលារៀនវត្តព្រះសម្បូរ" លោករៀនបានចំនួន២ឆ្នាំ បន្ទាប់មកបានផ្លាស់មករៀននៅ "សាលារៀនជាន់ដំបូង" ស្ថិតក្នុង ភូមិកោងកាង ឃុំ កោងកាង ស្រុក ពញាក្រែក ខេត្ត កំពង់ចាម។

ប្រវត្តិតស៊ូ និង ដើមចមក្លាយជាអ្នកសិល្បៈ

នៅអំឡុងឆ្នាំ ១៩៥៨ កុមារា សាមឿន បានកំព្រាឪពុកតាំងពីនៅវ័យ ១០ ឆ្នាំ។ ឪពុករបស់ សាមឿន បានស្លាប់ដោយសារជំងឺ។ បន្ទាប់ពី ឪពុកស្លាប់ទៅ ទ្រព្យសម្បត្តិ ដីធ្លី និង ផ្ទះរបស់ក្រុមគ្រួសារត្រូវបានម្ចាស់បំណុលរឹបអូសយកអស់។ ដោយសារតែ សាមឿន នៅវ័យក្មេងពេក សាមឿន មិនចងចាំថា តើម្ចាស់បំណុលរឹបអូសទ្រព្យសម្បត្តិដោយសាររឿងអ្វីនោះឡើយ។

ក្រោយពីម្ចាស់បំណុលរឹបអូសទ្រព្យសម្បត្តិ ដីធ្លី និង ផ្ទះទៅអស់ ម្ដាយ និង ប្អូនៗរបស់ សាមឿន បានចាកចេញពីស្រុកកំណើត ទៅរស់នៅ ក្នុង ឃុំ កំពង់ទ្រាស ស្រុក ក្រូចឆ្មារ ខេត្ត កំពង់ចាម ដែលជាស្រុកកំណើតម្ដាយរបស់សាមឿន។

វ័យជាង ១០ ឆ្នាំ សាមឿន បានស៊ីឈ្នួលបម្រើតាមផ្ទះ អ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដម្ភមួយ ក្នុងស្រុក ពញាក្រែក។ តម្លៃពលកម្ម ជាអ្នកបម្រើ របស់សាមឿន ត្រូវបានថៅកែ ឲ្យគិតជាស្រូវ៣០ថាំងក្នុង១ឆ្នាំ ។ ការងារ ដែលកុមារា រូបនេះធ្វើ ដូចជា មើលគោក្របី ធ្វើស្រែ-ចម្ការ រែកទឹក ជាដើម។

ដោយការងារជាខ្ញុំបម្រើរបស់គេពិបាកពេក សាមឿន ធ្វើបានតែ៦ខែប៉ុណ្ណោះ ក៏សុំឈប់វិញ។ សាមឿន ត្រូវវិលទៅរស់នៅជាមួយម្ដាយ និង ប្អូនៗចំនួន៤នាក់ទៀតនៅ ឃុំ កំពង់ទ្រាស ស្រុក ក្រូចឆ្មារ ខេត្ត កំពង់ចាម។ ត្បិតតែនៅក្មេង តែក្នុងនាមជាកូនច្បង សាមឿន និង ម្ដាយ ត្រូវស្វះស្វែងរកប្រាក់ ក្នុងនាមជាអ្នករ៉ាប់រងចិញ្ចឹមប្អូនៗ។ សាមឿន ត្រូវទូលពោតស្ងោរ នំអាកោ រែកទឹកត្នោត រាវខ្ចៅខ្ចង យកទៅលក់ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។

វ័យ ១៣ ឆ្នាំ ដោយសារតែគ្រួសារមានជីវភាពលំបាកពេក ហើយគួបផ្សំ កុមារា រូបនេះ មាននិស្ស័យផ្នែកសិល្បៈផង សាមឿន បានសុំម្ដាយរបស់ ចូលលេងល្ខោនបាសាក់ ក្នុងវង់ល្ខោន " តាអូក្លូញ " ស្ថិតក្នុងស្រុករបស់សាមឿន។

ជីវភាពជាអ្នកសិល្បៈ ម្ដាយរបស់ សាមឿន មិនចង់ឲ្យប្រឡូកឡើយ ដោយម្ដាយបានហៅសាមឿនជារឿយៗឲ្យត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ប៉ុន្ដែ ដោយសារតែ សាមឿន មាននិស្ស័យខាងសិល្បៈខ្លាំងពេក ទើបអង្វរម្ដាយសុំលេងល្ខោនបាសាក់នេះ ដោយសន្យាចំពោះមុខម្ដាយថា នៅពេលដែលរកស៊ីមានបានទើបលោកត្រឡប់មកជួបម្ដាយវិញ ប៉ុន្ដែ ប្រសិនបើរកស៊ីមិនមានបានទេ សាមឿនមិនត្រឡប់មកជួបម្ដាយវិញឡើយ។

"ម្ដាយខ្ញុំបានស្រក់ទឹកភ្នែក នៅពេលគាត់បានលាន់ឮសម្ដីទាំងនេះ ដោយអាណិតកូន ព្រោះម្ដាយខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំនៅក្មេងពេក ប៉ុន្ដែ ម្ដាយខ្ញុំបានយល់ព្រម"។ នេះជាការលើកឡើងរបស់ លោក សាមឿន ហៅ នាយ វីតាមីនសេ។

នៅក្នុងវង់ល្ខោន "តាអូក្លូញ" ដំបូងឡើយ សាមឿន ធ្វើជាអ្នកវាយស្គរ វាយឈឹង ជាដើម។ ក្រោយមក សាមឿន ក៏បានប្ដូរវង់ល្ខោន "តាអូក្លូញ" មកចូលលេងក្នុងវង់ល្ខោន "អ្នកទម្លាប់" ប៉ុន្ដែ នៅក្នុងវង់នេះមិនបានយូរប៉ុន្មាន មួយឆ្នាំក្រោយមក សាមឿន បានផ្លាស់មកលេងក្នុងវង់ល្ខោន "ថីឌុល" ក្នុងទឹកដីខេត្តបាត់ដំបង។

នៅបាត់ដំបង សាមឿន មានបងធម៌ ឈ្មោះ ប៉ែន សន ដែលជាតួឯកល្ខោនក្នុងវង្សល្ខោន "ថីឌុល" នៅក្នុងវង់នេះ បានប្រហែលជាមួយឆ្នាំ សាមឿន ក៏មានឱកាសចូលមកលេងក្នុង វង់ល្ខោន "បាក់ស្រេង" នៅឯក្រុងភ្នំពេញជាមួយបងធម៌ ឈ្មោះ ប៉ែន សន។ ត្រង់នេះ សាមឿន បានបញ្ជាក់ថា កាលណោះថៅកែ បាក់ស្រេង និង អ្នកស្រី អ៊ុន វ៉ាង បានទិញ លោក ប៉ែន សន ដែលត្រូវជាបងធម៌មកចូលក្នុង វង់ល្ខោន "បាក់ស្រេង" ព្រោះនៅសម័យនោះ លោក ប៉ែន សន គឺតួឯកល្ខោនដែលល្បីនៅក្នុងខេត្ត បាត់ដំបង។

លោក សាមឿន ហៅ នាយវីតាមីនសេ បានរៀបរាប់ថា នៅពេលដែលលោកបានចូលលេងក្នុង វង់ល្ខោន បាក់ស្រេង លោកបានចេះពីរបៀបលេងល្ខោនច្រើន និង អាចសម្ដែងបានគ្រប់តួទាំងអស់ ព្រោះនៅក្នុងវង់ល្ខោនបាក់ស្រេងជាវង្សល្ខោនដែលធំជាងគេនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានាសម័យនោះ។ បាក់ស្រេង មានរហូតដល់ទៅ ៣ វង់ ហើយមានគ្រួជំនាញខាងល្ខោនបាសាក់ជួយបង្ហាត់លោកជាច្រើន។ "ខ្ញុំបានលេងក្នុងវង់ល្ខោនបាក់ស្រេងបានច្រើនឆ្នាំគួរសម"។

នៅឆ្នាំ ១៩៦៩ លោក សាមឿន ហៅ នាយវីតាមីនសេ មានវ័យ ២១ ឆ្នាំ គឺ លោកបានឈប់ពីវង់ល្ខោនបាក់ស្រេង មកចូលលេងក្នុង វង់ល្ខោន "ឃុនព្រះម្នាងយិន តាត " នៅជិតផ្សាស៊ីឡឹប។ លោកចូលលេងក្នុង វង់ល្ខោន បានរហូតដល់សម័យ លន់ នល់ ធ្វើ រដ្ឋប្រហារ ទម្លាក់សម្តេចឪ គឺនៅថ្ងៃ ១៨ មីនា ១៩៧០ ទើបឈប់។ បន្ទាប់ពីលោកបានឈប់ពី វង់ល្ខោន ឃុនព្រះម្នាងយិន តាត លោកក៏មកចូលលេងក្នុងវង់ល្ខោន បាក់ស្រេង ម្ដងទៀត ។

នាយ វីតាមីនសេ រៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍

នៅឆ្នាំ ១៩៧២ លោករៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាមួយអ្នកស្រី លីវ ស៊ីថា ដែលជាអ្នកលក់ដូរ នំចំណីនៅ មុខវង់ល្ខោន។ ភរិយារបស់លោកគឺ ជាអ្នករស់នៅ ក្នុងសង្កាត់ កាកាប ខណ្ឌ ដង្កោ រាជធានីភ្នំពេញ។ បន្ទាប់មកទៀត លោកបន្តលេងល្ខោនក្នុងវង់ល្ខោនបាក់ស្រេង រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៥ របបប៉ុលពតតែម្ដង។

ជីវិតក្នុងរបប ៣ ឆ្នាំ ៨ ខែ ២០ ថ្ងៃ

១៧ មេសា ឆ្នាំ ១៩៧៥ ដែលគ្រប់ស្គាល់ថា ជារបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យ ឬ ហៅថា របបអាវខ្មៅ ដែលបានសម្លាប់ប្រជាជនខ្លួនឯងអស់ប្រមាណជាជិត ២ លាននាក់ និង របបមួយនេះ បានជម្លៀសប្រជាជនចេញពីទីក្រុងគ្រប់ៗគ្នា នៅក្នុងនោះក៏មានគ្រួសាររបស់ លោក សាមឿន ហៅនាយ វីតាមីនសេផងដែរ។

កាលណោះខ្មែរក្រហមបានបង្ខំឲ្យលោក និង ភរិយា ក៏ដូចជា ប្រជាជនផ្សេងទៀតឲ្យធ្វើការយ៉ាងលំបាកវេទនាបំផុត។ លោក និង ភរិយា ត្រូវបានខ្មែរក្រហមបង្ខំឲ្យធ្វើការ ដូចជា ជីកប្រឡាយ លើកទំនប់ ធ្វើ ស្រែ-ចម្ការ ជាដើម។ អ្វីដែលលោកមិនអាចបំភ្លេចបាននោះគឺ ខ្មែរក្រហមបានបង្ខំលោកក៏ដូចជាប្រជាជនផ្សេងទៀត ឲ្យជីក អាងទឹកកំពីងពួយ យ៉ាងលំបាកបំផុត។ ការរស់នៅហូបតែបបរមិនឆ្អែត ហើយធ្វើការងារលើសកម្លាំងលោកមិនអាចបំភ្លេចទេមួយជីវិតរបស់លោកនៅសម័យនោះ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៧ ភរិយារបស់លោក បានបង្កើតកូនស្រីមួយឈ្មោះ មឿន និមល ហៅប៉េងប៉ោង ដែលជាតារាកំប្លែងបច្ចុប្បន្ន។

ក្រោយថ្ងៃរំដោះ ៧ មករា ឆ្នាំ ១៩៧៩

បន្ទាប់ពីប្រទេសជាតិត្រូវបានរំដោះ នាថ្ងៃ ៧ មករា ១៩៧៩ លោក និង ក្រុមគ្រួសារមិនបានត្រឡប់មកស្រុកកំណើតឯខេត្តកំពង់ចាមវិញទេ គឺបន្តនៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបងតែម្ដង។

មូលហេតុដែលលោកមិនចង់វិលមកស្រុកកំណើតឯខេត្តកំពង់ចាមវិញ ព្រោះលោកគិតថា លោកបានស្គាល់អ្នកស្រុកនៅទីនោះច្រើន ព្រោះកាលដែលលោកនៅលេងល្ខោន លោកមានមិត្តភ័ក្ដិច្រើនណាស់នៅក្នុងខេត្ត បាត់ដំបងនេះ ហើយម្យ៉ាងទៀត លោកចង់បន្ដអាជីពជាអ្នកលេងល្ខោន។

លោក និង នាយ ព្រួញ មាស បានប្រមែប្រមូលសិល្បករ សិល្បការិនី ដែលសេសសល់ពីការកាប់សម្លាប់ក្នុងរបបខ្មៅងងឹត បង្កើតជាក្រុមល្ខោនមួយ ដែលមានឈ្មោះថា " ក្រុមសិល្បៈមហាជន " នៅក្ដុលដូនទាវ ខេត្ត បាត់ដំបង។ ក្រុមល្ខោនរបស់លោកកាលពីសម័យនោះ បានដើរលេងគ្រប់ច្រកល្ហក ក្នុងទឹកដីខេត្តបាត់ដំបង ដោយដូរយកអង្ករ ព្រោះកាលនោះគេមិនចាយលុយទេ។

លោកបានឲ្យដឹងថា កាលណោះតួឯកល្ខោនតម្លៃខ្លួន ១ យប់បាន ៣០ កំប៉ុងអង្ករ ហើយតួរាយរងបាន ១០ កំប៉ុង ។ ដោយសារតែការស្រលាញ់សិល្បៈក្រុមរបស់លោកបានលេងក្នុងទឹកដីខេត្ត បាត់ដំបង រហូត មានការទទួលស្គាល់ពីមន្ទីរឃោសនាការនិង ព័ត៌មាន ខេត្ត បាត់ដំបង។

នៅឆ្នាំ ១៩៨៩ ក្រុមសិល្បៈមហាជនរបស់លោក បានចូលរួមប្រឡងប្រជែង ក្នុងកម្មវិធីមហោស្រពសិល្បៈមហាជនទូទាំងប្រទេស នៅសាលមហោស្រពទន្លេ បាសាក់។ កាលនោះក្រុមរបស់លោកបាន យក "រឿង លំពែងផ្ដាច់ជីវិត" យកមកប្រកួត ។ រឿង លំពែងផ្ដាច់ជីវិត ដែលក្រុមរបស់លោកយកមកចូលរួមប្រកួតនេះ គឺជាការនិពន្ធ ដោយរូបលោក និង នាយព្រួញ មាស ព្រមទាំងមានការចូលរួមខាងមន្ទីរឃោសនាការ និង ព័ត៌មាន ខេត្ត បាត់ដំបង ។ ជាលទ្ធផលក្រុមរបស់លោកបាន ទទួលបានពានរង្វាន់ លេខ ២ ខាងសម្ដែង និង ពានរង្វាន់លេខ១ ខាង និពន្ធ រឿង។ ដោយមើលឃើញពីស្នាដៃនិពន្ធរឿងរបស់លោកមានការរីកចម្រើន នាយព្រួញ មាស បានទាក់ទង ផលិតកម្ម នៅឯភ្នំពេញដើម្បីឲ្យលោកបានចូលធ្វើការ។

នៅចុងឆ្នាំ ១៩៨៩ លោកបានមកភ្នំពេញ ដោយធ្វើការជាអ្នកនិពន្ធរឿង និង ជាតារាសម្ដែងឲ្យផលិតកម្មមួយ នៅក្រុងភ្នំពេញ។ លោកមិនបានចាំឈ្មោះផលិតកម្ម ដែលលោកបានចូលធ្វើការនោះទេ ប៉ុន្តែលោកនៅចាំឈ្មោះថៅកែ គឺឈ្មោះ យាយ រ៉ាន់ នៅទួលគោក។

ក្រោយមកលោកក៏បានស្គាល់អ្នកកំប្លែងជាច្រើនផ្សេងទៀតដូចជា នាយ ជ្រុញ, នាយ កុយ, នាយក្រឹម, សានម៉ៅ, នាយហើម, នាយម្ទេសប្លោក និង តួជាច្រើនទៀត រួចហើយក៏មានឱកាសចូលលេងកំប្លែងជាមួយគ្នាតែម្ដង។

មកដល់ត្រង់ចំណុចនេះ លោកបញ្ជាក់ថា កាលនៅលេងល្ខោនឯ ខេត្តបាត់ដំបង លោកត្រូវបាន លោក ប៉ែន សេង ហៅ នាយ ស៊ុយ ដែលជាតារាកំប្លែងដៃគូ តា ម៉ុងដូលីន លោក ឆោម ឆន ( ឪពុកអ្នកស្រី ឆោម ឆវិន លោក ឆោម ប៊ុនយ៉ុង ) និង ថៅកែ បាក់ ស្រេង បានដាក់ឈ្មោះ ឲ្យលោកថា វីតាមីន។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នាយជ្រុញ, នាយកុយ, នាយក្រឹម, នាយសានម៉ៅ, នាយហើម, នាយម្ទេស ប្លោក ជាដើមបានបន្ថែមឈ្មោះឲ្យលោកមួយទៀតថា" សេ" ទៅជាវីតាមីនសេ តែម្ដង។

មកភ្នំពេញ លោកបានមករស់នៅក្នុងតំបន់អាណាធិបតេយ្យ ជាមួយ ក្រុមសិល្បៈយោធា ក្នុងសង្កាត់ទឹកល្អក់២ ជិតផ្សារទួលគោក ហើយក្រោយមកលោកបានចូលបម្រើការជាយោធាផ្នែកសិល្បៈ របស់កងអង្គរក្សរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ។ បច្ចុប្បន្នលោកគឺកងអង្គរក្សរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ដែលមានឋានន្តរសក្ដិវរសេនីយ៍ឯក "សគ្គិ៥"។

ក្រោយមកលោកក៏បានទិញដីមួយកន្លែង ស្ថិតក្នុងភូមិ ទំនប់ សង្កាត់ ភ្នំពេញថ្មី ខណ្ឌ សែនសុខ រាជធានីភ្នំពេញ ហើយក៏សង់ផ្ទះបានចំនួន២ ល្វែង កំពុងរស់នៅបច្ចុប្បន្ន។

ទស្សនិកជនចាប់ផ្ដើមស្គាល់កាន់តែច្រើន

លោកបានប្រាប់ថា ទស្សនិកជនចាប់ផ្ដើមស្គាល់លោកកាន់តែច្បាស់នៅអំឡុងឆ្នាំ ១៩៩២ គឺបន្ទាប់ពីលោក បានសម្ដែង ក្នុងកម្មវិធី កំប្លែងរបស់ទូរទស្សន៍ជាតិ ជាមួយតារាកំប្លែងចាស់ ដូចជា នាយ ស៊ីត្រូ នាយសង់ស៊ីស នាយម្ទេសប្លោក នាយជ្រុញ នាយប៉ិកគក់ យាយណាង យាយយ៉យ យាយអឿន នាយកុយជាដើម។ បន្ទាប់មកក៏ចាប់ផ្ដើម ថតខ្សែភាពយន្ត ខារ៉ាអូខេ និង រឿងកំប្លែងជាច្រើនសម្រាប់លក់ក្នុងស្រុក និង ក្រៅស្រុក។

ក្រោយពីទូរទស្សន៍ឯកជន និង ផលិតកម្មក្នុងស្រុកចាប់ផ្ដើមបង្កើតកាន់តែច្រើន លោក ក៏ដូចជា តារាកំប្លែងផ្សេងៗទៀតបានបែកគ្នាជាបណ្ដើរ ដោយត្រូវបង្កើតក្រុមកំប្លែងតូចៗរៀងៗខ្លួន ដើម្បីតម្រូវការទីផ្សាសិល្បៈ។ ក្នុងនោះ លោកបានបង្កើតក្រុមកំប្លែងផ្ទាល់ខ្លួនមួយដែលមានឈ្មោះថា "ក្រុមកំប្លែងនាយវីតាមីនសេ" ដែលមានសមាជិក ដូចជា នាយស៊ីត្រូ នាយសង់ស៊ីស យាយណាង នាយសេត នាយស្វិត នាយឆើត នាយតឹង នាងបុទុម និង នាងប៉េងប៉ោង ដែលជាកូនរបស់លោកជាដើម។

ចេញសម្ដែង នៅបរទេស និង ស្នាដៃដែលទទួលបាន

ចំពោះ ការចេញសម្ដែងនៅក្រៅប្រទេស លោកធ្លាប់ចេញទៅសម្ដែងទៅបានចំនួន ២ ប្រទេស ក្នុងនោះមានដូចជា នៅសហរដ្ឋអាមេរិកមួយលើក កាលពីឆ្នាំ ១៩៩៤ គឺលោកទៅសម្ដែងនៅទីនោះមួយឆ្នាំពេញតែម្ដង។ ក្រោយមក លោកបានទៅសម្ដែង នៅប្រទេសបារាំងម្ដងនៅឆ្នាំ ២០០១ ។

ចំពោះ ប័ណ្ណសរសើរ មេដៃ ព្រមទាំងគ្រឿងឥស្សរិយយស វិញ លោកបានប្រាប់ថា លោកធ្លាប់បានទទួលច្រើនគួរសម ប៉ុន្តែ ប័ណ្ណសរសើរ និង គ្រឿងឥស្សរិយយស មួយចំនួនត្រូវបានបាត់បង់អស់ខ្លះបន្ទាប់ពីលោក ឧស្សាហរើផ្ទះច្រើនលើកពេក។ បច្ចុប្បន្ននៅសល់តែ ២ ឬ ៣ ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងនោះមានប័ណ្ណសរសើរ ចេញដោយសម្ដេចនាយករដ្ឋមន្ត្រី ចំនួន ២ លើក ផងដែរ។

ចូលមន្ទីរសង្គ្រោះបន្ទាន់ និង ស្ថានភាពសុខភាពបច្ចុប្បន្ន

នៅអំឡុងឆ្នាំ ២០០៧-២០០៩ នាយវីតាមីនសេ ធ្លាប់ចូលមន្ទីរពេទ្យសង្គ្រោះបន្ទាន់រហូតដល់ទៅ ៤ លើក។ នាយធ្លាប់ទៅព្យាបាលជំងឺនៅប្រទេសវៀតណាម ចំនួន ២ លើក។ នាយមានជំងឺ ទឹកនោមផ្អែម និង ជំងឺលើសឈាម។

បច្ចុប្បន្ន នាយមានសភាពធូរស្រាលខ្លាំងហើយ ប៉ុន្តែ នាយនៅតែលេបថ្នាំជារៀងរាល់ថ្ងៃ ទៅតាមវេជ្ជបញ្ជារបស់គ្រូពេទ្យ។ លោកបានប្រាប់ថា ក្នុងមួយថ្ងៃ លោកត្រូវចំណាយថ្លៃថ្នាំពេទ្យសម្រាប់លេបមិនតិចជាង២ម៉ឺនរៀលទេ។

បច្ចុប្បន្នក្រៅតែពីការងារសម្ដែងនៅតាមទូរទស្សន៍ នាចុងសប្ដាហ៍ នាយ វីតាមីនសេ ក៏មានទទួលសម្ដែងនៅតាមកម្មវិធីផ្សេងៗ ផងដែរ ប៉ុន្តែ មិនសូវជាច្រើនដូចមុន ព្រោះសុខភាពរបស់នាយមិនសូវអំណោយផល។

គោលបំណងទៅថ្ងៃអនាគត

នាយ វីតាមីនសេ បានឲ្យដឹងថា តាំងតែពីដើមទីមក ក្រុមគ្រួសារមិនមានមុខរបរអ្វីជាដុំកំភួនក្រៅតែពីសិល្បៈនោះទេ។ កាលពីមុន នាយធ្លាប់បើកហាងលក់ខោអាវមួយកន្លែងឲ្យកូនស្រីម្ដងដែរ ប៉ុន្តែ ដំណើរការមិនល្អ ក្រោយមកក៏បិទទៅវិញ។ បច្ចុប្បន្ន នាយវីតាមីនសេ ក៏មានបំណងចង់បើក ហាងរកស៊ីតូចមួយឲ្យកូនម្ដងទៀតដែរ ប៉ុន្តែនៅពេលនេះ នាយនៅមិនទាន់មានដើមទុនគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីដំណើរ។ ចំពោះការងារសិល្បៈវិញ នាយនិយាយថា និង នៅតែបន្តដោយមិនបោះបង់នោះទេ ប៉ុន្តែ មិនសូវជាហ៊ានទទួលច្រើនដូចមុន ព្រោះសុខភាពមិនសូវល្អនៅឡើយ៕

អត្ថបទ៖ ខុត សីហា