មកដឹងពីការងារដ៏ស្មុគស្មាញ និងគ្រោះថ្នាក់បំផុតរបស់អ្នកថតរូបឯកសារសត្វ

2017-08-26 08:12:50
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ប្រិយមិត្តភាគច្រើនតែងឆ្ងល់ថា តើគេធ្វើយ៉ាងម៉េចទើបអាចថតវីដេអូឯកសារសត្វដ៏រស់រវើកឲ្យយើងបានទស្សនា?

ខាងក្រោមនេះ គឺជាបទពិសោធន៍ ដែលលោក Paul Nicklen អាជីពជាអ្នកថតរូបឲ្យសត្វរបស់ National Geographic យកមកចែករំលែក ដែលការងារលោកភាគច្រើនថតរូប សត្វសាហាវ រាប់តាំងពីខ្លាឃ្មុំតំបន់ប៉ូល រហូតដល់សត្វស្លូត ផេនឃ្វីន នៅទ្វីបទឹកកក អង់តាក់ទិក។

១. រក្សាគម្លាតឲ្យឆ្ងាយពីសត្វ

យ៉ាងហោចណាស់ត្រូវនៅចម្ងាយពីសត្វព្រៃ ៣០០ ម៉ែត្រ ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យសត្វទាំងនោះធ្វើតាមធម្មជាតិរបស់ពួកវា ព្រោះ Telephoto lense អាចទាញរូបភាពឲ្យមើលទៅដូចនៅជិតអ៊ីចឹង។ Nicklen និយាយថា បើមានអារម្មណ៍ថាមិនសូវមានសុវត្ថិភាពទេ ត្រូវនៅក្នុងឡានហើយបិទបង្អួច ព្រោះសត្វសាហាវយល់ថាឡានជាភាវៈគ្មានជីវិត ខណៈដែលមនុស្សប្រៀបបាននឹងអ្នកគំរាមកំហែងសន្តិសុខពួកវាគ្រប់ពេល។

២. ធ្វើឲ្យសត្វទាំងនោះស៊ាំនឹងអ្នក

ដើម្បីថតបានល្អ ត្រូវទៅឲ្យកៀក ហើយស្និទ្ធនឹងសត្វ និងចៀសវាងសម្លឹងភ្នែកពួកវា។ Nicklen បន្ថែមថា បន្ទាប់ពីរយៈពេលពេញមួយខែ លោកអង្គុយនៅកន្លែងដែលខ្លាឃ្មុំខ្មៅ ដើរលេងក្បែរៗគាត់យ៉ាងរំភើយ ក្នុងចម្ងាយមិនដល់១ម៉ែត្រពីលោក។ ជួនកាល មានខ្លាត្រីយកចំណីមកឲ្យលោក កូនត្រីបាឡែនហែលលេងយ៉ាងសប្បាយ ហើយនិងគោតំបន់ទឹកកកអាកទិចមកឈ្មុលលេងជាមួយលោកជាដើម។

៣. ភាសាកាយវិការ

ដោយសារសត្វមិនចេះនិយាយ ដូច្នេះពួកវាតែងប្រើភាសាកាយវិការដើម្បីបង្ហាញពីបំណង ដូចជា៖ ភ័យតក់ស្លុត សប្បាយ ឬការទទះដីដើម្បីការពារខ្លួនជាដើម។ ហេតុនេះក្នុងនាមជាអ្នកថតរូបឲ្យសត្វ ត្រូវស្វែងយល់ពីចំណុចទាំងនេះ។

៤. ការអត់ធ្មត់

មានតែការអត់ធ្មត់ ទើបទទួលបានរូបភាពឯកសារសត្វដ៏ល្អបំផុត ដែលនឹកស្មានមិនដល់។ មានម្ដងនោះ ក្នុងបេសកកម្ម៩០ថ្ងៃ Nicklen ថតសឹងមិនបានរូប១ប៉ុស្តិ៍ ប៉ុន្តែ២ថ្ងៃចុងក្រោយ លោកបានផ្តិតនូវទិដ្ឋភាពដ៏កម្ររបស់ខ្លាឃ្មុំស សម្រាប់ទស្សនាវដ្តី National Geographic។

ប្រភព៖ National Geographic ប្រែសម្រួល៖ សុខ លាងហ៊ត