ទេពឥន្ទ្រីសេនាក្លាហាន (ភាគទី២១)

2016-07-18 13:00:34
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ភាគទី២១ ពេលវេលាបីថ្ងៃកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស… ល្ងាចនោះ ហានប៉ៅឈីបានបង្រៀនវិធីគុណរំពាត់ឱ្យកួកឆេង រំពាត់គឺជាអាវុធមានសភាពទន់ភ្លន់ ប្លែកពីអាវុធដទៃ ហេតុនេះ បើអ្នកប្រើរំពាត់ជាអាវុធហាត់មិនបានថ្នឹកនោះទេ រំពាត់មិនគ្រាន់តែមិនអាចវាត់ត្រូវសត្រូវប៉ុណ្ណោះទេ វាបែរជាបណ្ដាលឱ្យអ្នកប្រើរំពាត់មានរបួសដល់ខ្លួនឯងផង។

នៅពេលដែលហាត់កួកឆេងគ្រវាសរំពាត់ខុសស្នៀតបន្តិច រំពាត់ក៏វាតផ្លាប់មកត្រូវចំក្បាលគេឡើងកន្ទួលក្រហមឆ្អៅ។ ហានប៉ៅឈីមិនត្រឹមតែមិនអាណិតកួកឆេងទេ គេបែរជាមួម៉ៅក្នុងចិត្តជាខ្លាំង ហើយដើរទៅទះកួកឆេងមួយកំផ្លៀងយ៉ាងខ្លាំង។ កួកឆេងនៅស្ងៀម គេកាន់រំពាត់ហើយខំវាត់ទៅទៀត។ ហានប៉ៅឈីឃើញកួកឆេងខំហាត់ដូច្នេះ គេក៏មានវិប្បដិសារៈចំពោះអាកប្បកិរិយាដ៏កម្រោលរបស់ខ្លួនអម្បាញ់មិញនោះជាពន់ពេក។ កួកឆេងនៅតែមានការខុស៣-៤ដង ជាបន្តបន្ទាប់គ្នាទៀត។ ហានប៉ៅឈីឈប់ស្ដីបន្ទោសសិស្ស ដូចពេលមុនទៀតហើយ។ គាត់បង្ហាត់កួកឆេង៤-៥ស្នៀត ហើយបង្គាប់ឱ្យកួកឆេងទៅខំហាត់ខ្លួនឯងចុះ!។

កួកឆេងហាត់បានយូរបន្តិចមកទៀត ថ្ងាស ភ្លៅ ស្មាបានត្រូវរបួសនឹងចុងរំពាត់ឡើងកន្ទួលខ្មៅដុបៗជាច្រើនអន្លើ គេឈឺចាប់ផងហេវហត់ផង ក៏ននៀលខ្លួនលង់លក់នៅទីវាលនោះទៅ។ នៅពេលដែលកួកឆេងភ្ញាក់ឡើង ព្រះចន្ទក៏រះផុតព្រៃភ្នំខ្ពស់ណាស់ទៅហើយ។ គេមានការឈឺចាប់ពេញសព្វខ្លួន គេសម្លឹងមើលទៅកំពូលភ្នំដ៏ខ្ពស់ត្រដែតត្រដឹមនោះ ហើយពោលឡើងដោយម៉ឺងម៉ាត់ថា៖ «គាត់ឡើងទៅបាន ម្ដេចអញឡើងទៅមិនរួច?»

ចុចអានរឿងទាំងស្រុង