ស្បែកជើងសម្រាប់តែមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់កាលជាង៤០ឆ្នាំមុន កំពុងចរាចរលក់តាមដងផ្លូវនៅភ្នំពេញ
- 2018-03-02 04:09:42
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
ស្បែកជើងសម្រាប់តែមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់កាលជាង៤០ឆ្នាំមុន កំពុងចរាចរលក់តាមដងផ្លូវនៅភ្នំពេញ
ចន្លោះមិនឃើញ
ស្បែកជើងផលិតក្នុងស្រុកដែលពលរដ្ឋខ្មែរនៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៧០មិនសូវមានពាក់ នៅតែមានជីវិតនៅឡើយរហូតមកដល់ពេលនេះ។ ស្បែកជើងធ្វើពីសម្បក និងពោះវៀនរថយន្តនៅក្នុងសម័យខ្មែរក្រហមពីឆ្នាំ១៩៧៥ ដល់ដើមឆ្នាំ១៩៧៩ មិនមែនពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់គ្នាមានពាក់នោះទេ។ នេះបើតាមការលើកឡើងរបស់អ្នកលក់ស្បែងជើងកង់ឡានវ័យ៨៥ឆ្នាំ។
លោក សំរិទ្ធ អ៊ុន ប្រកបរបរលក់ស្បែកជើងកង់ឡានតាំងពីដើមទសវត្សរ៍១៩៩០។ ដំបូងឡើយលោកបានរៀនផលិតស្បែកជើងប្រភេទនេះពីអ្នកផលិតម្នាក់នៅខេត្តបាត់ដំបង។ ក្រោយពីរៀនចេះ ស្របពេលដែលកម្ពុជាមានការបោះឆ្នោតឆ្នាំ១៩៩៣ លោកក៏បានមកបោះឆ្នោតនិងរស់នៅខេត្តតាកែវ ជាស្រុកកំណើតវិញ។
សម្រាប់ស្បែកជើងមួយគូមានតម្លៃចន្លោះពី១២ ០០០ រៀល ទៅ២០ ០០០រៀល អាស្រ័យលើម៉ូត និងកម្រាស់ស្បែកជើង។ អ្នកលក់ស្បែកជើងដដែលឲ្យដឹង ស្បែកជើងរបស់លោកលក់មិនសូវដាច់ប៉ុន្មានទេនាពេលបច្ចុប្បន្នបើប្រៀបធៀបទៅនឹងការចាប់ផ្តើមលក់ដំបូងៗ។
លោកបន្ថែមថាៈ «មិនសូវមានអ្នកទិញទេអូនឥឡូវ ជួលកាលមួយថ្ងៃបានតែ មួយសម្រាប់ឥហ្នឹង អានេះវាហេងស៊យទេអូន ដើរលក់មិនទៀងទាត់...ខ្ញុំចាស់ហើយមិនដឹងរកស៊ីអី ចេះតែរកស៊ីអាហ្នឹងទៅ...បើនិយាយពីរកស៊ីដំបូងវិញអូនអើយលក់ដាច់ណាស់ស្បែកជើងកង់ឡានហ្នឹង»។
លោករំលឹកថាក្នុងរបបខ្មែរក្រហមលោកមិនមានស្បែកជើងប្រភេទនេះពាក់នោះទេ ហើយអ្នកដែលអាចមានស្បែកជើងកង់ឡាននេះពាក់ ភាគច្រើនជាកម្មាភិបាលរបស់ខ្មែរក្រហម។
លោកបន្តថាៈ «កាលសម័យខ្មែរក្រហមមានតែក្រវាត់កែង គ្មានអ្នកណាចេះធ្វើម៉ូតទេ...ខ្ញុំអត់មានពាក់ទេ...អ្នកពាក់ភាគច្រើនជាអ្នកកម្មាភិបាលអូន...បើធៀបមកឥឡូវខ្ទង់ចៅហ្វាយស្រុក ចៅហ្វាយខេត្តនោះ សុទ្ធតែអ្នកចេះ តែសម្លាប់មនុស្ស...ពលរដ្ឋធ្មតាមិនងាយមានពាក់ទេ យើងគេប្រើឲ្យកាប់ព្រៃ កាប់ដី»។
លោក សំរិទ្ធ អ៊ុន យកស្បែកជើងពីស្រុកត្រាំកក់ ខេត្តតាកែវ ដោយមានអ្នកផលិតសម្រាប់ឲ្យលោកលើកមកលក់បន្ត។ លោកដឹកស្បែកជើងតាមកង់លក់ក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ និងទៅដល់ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ហើយប្រហែលជា១០ថ្ងៃម្តងលោកលើកមកលក់ម្តងទៀត៕