ប្រវត្តិតស៊ូតាំងពីវ័យ១០ឆ្នាំ របស់នាយ វីតាមីនសេ អ្នកបម្រើសិល្បៈជិតកន្លះសតវត្ស

2018-03-30 00:30:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

នាយវីតាមីនស ដែលធ្លាក់ខ្លួនឈឺជំងឺដុំសាច់មហារីកនៅបវិវេណថ្លើម និងទឹកនោមផ្អែមរ៉ាំរ៉ៃ ជាយូរមកហើយនោះ............។

តារាកំប្លែងរូបនេះ ធ្លាប់រៀបរាប់ពីប្រវត្តិនៃជីវិតពិតរបស់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យទស្សនិកជនបានដឹងតាមរយៈ Sabay កាល...................

ស្ថានភាពគ្រួសារ

លោក ម៉ៅ សាមឿន ហៅនាយវីតាមីនសេ កើតនៅថ្ងៃទី១៣ ខែ មេសា ឆ្នាំ ១៩៤៨ ស្ថិតក្នុងភូមិកោងកាង ឃុំ កោងកាង ស្រុក ពញាក្រែក ខេត្ត កំពង់ចាម។ លោកគឺជាកូនច្បងក្នុងចំណោមបងប្អូន៥នាក់ ប្រុស៣ ស្រី២។ ប្អូនរបស់លោកចំនួន២នាក់ស្លាប់ក្នុងរបបប៉ុលពត។  ឪពុករបស់លោកឈ្មោះ ទូច ម៉ៅ និងម្ដាយឈ្មោះ ឃឹម យាន ជាកសិករ ដែលទទួលមរណៈភាពជាយូរមកហើយ។

លោករៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅឆ្នាំ១៩៧២ ជាមួយអ្នកស្រី លីវ ស៊ីថា បច្ចុប្បន្នមានអាយុ៦៨ឆ្នាំជាមេផ្ទះ។ លោកមានកូនចំនួន៥នាក់ប្រុស២ ស្រី៣។ ក្នុងចំណោមកូនទាំង៥នាក់របស់លោក លោកបានបណ្ដុះបណ្ដាលឲ្យក្លាយជាអ្នកសិល្បៈបានម្នាក់ គឺ អ្នកស្រី មឿន និមល ហៅ ប៉េងប៉ោង។

ប្រវត្តិការសិក្សា

លោកមិនបានទទួលការអប់រំច្រើនទេ គឺរៀនបានត្រឹមថ្នាក់ទី៨ កាលពីសម័យដើម ដែលស្មើនឹងថ្នាក់ទី៤ បច្ចុប្បន្នប៉ុណ្ណោះ។ សាលាដែលលោករៀនមានឈ្មោះថា  “សាលារៀនវត្តព្រះសម្បូរ”។ លោកសិក្សាបានចំនួន២ឆ្នាំ បន្ទាប់មកបានផ្លាស់មករៀននៅ “សាលារៀនជាន់ដំបូង” ស្ថិតក្នុង ភូមិកោងកាង ឃុំ កោងកាង ស្រុកពញាក្រែក ខេត្តកំពង់ចាម។

ប្រវត្តិតស៊ូ និងដើមចមក្លាយជាអ្នកសិល្បៈ

កាលពីលោកមានអាយុប្រហែល១០ឆ្នាំ ឪពុករបស់លោកបានស្លាប់ចោលដោយសារជំងឺ។ ក្រោយពីឪពុករបស់លោកបានលាចាកទៅ ទ្រព្យសម្បត្តិ ដីធ្លី និង ផ្ទះរបស់ក្រុមគ្រួសារលោក ត្រូវបានម្ចាស់បំណុលរឹបអូសយកអស់។ កាលណោះលោកនៅក្មេងពេក មិនដឹងថា ឪពុករបស់លោកជំពាក់ប្រាក់គេដោយសាររឿងអ្វីនោះទេ។ ក្រោយពីត្រូវបានម្ចាស់បំណុលរឹបអូសទ្រព្យសម្បត្តិ ដីធ្លី និងផ្ទះអស់ហើយ ម្ដាយនិងប្អូនៗរបស់លោក បានចាកចេញពីស្រុកកំណើត  ទៅ រស់នៅក្នុងឃុំកំពង់ទ្រាស ស្រុកក្រូចឆ្មារ ខេត្តកំពង់ចាម ដែលជាស្រុកកំណើតម្ដាយរបស់លោក ។

ចំណែករូបលោកត្រូវបានម្ដាយ យកទៅឲ្យស៊ីឈ្នួលបម្រើនៅផ្ទះអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្ដុកស្ដម្ភមួយ ក្នុងទឹកដីស្រុកពញាក្រែក។ តម្លៃពលកម្មជាអ្នកបម្រើគេកាលណោះ គឺគិតជាស្រូវ៣០ថាំងក្នុង១ឆ្នាំ ។ ការងារដែលលោកធ្វើកាលណោះ មានដូចជា មើលគោ ក្របី ធ្វើស្រែចម្ការ និងរែកទឹក ជាដើម។

ដោយការងារបម្រើគេនេះពិបាកពេក លោកធ្វើបានតែ៦ខែប៉ុណ្ណោះ ក៏សុំឈប់វិញ។ ដូច្នេះ លោកត្រូវវិលទៅរស់នៅជាមួយម្ដាយ និងប្អូនៗចំនួន៤នាក់ទៀតនៅ ឃុំកំពង់ទ្រាស ស្រុកក្រូចឆ្មារ ខេត្ត កំពង់ចាម។ ដោយសារជាកូនច្បងនៅក្នុងគ្រួសារ លោកត្រូវទទួលរ៉ាប់រងការងារជាច្រើនដើម្បី ចិញ្ចឹមប្អូនៗជាមួយម្ដាយ។ លោកត្រូវទូលពោតស្ងោរ នំអាកោ រែកទឹកត្នោត រាវខ្ចៅខ្យង យកទៅលក់ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ។ នៅអាយុប្រហែលជា១៣ឆ្នាំ ដោយសារតែគ្រួសារនៅតែមានជីវភាពលំបាក គួបផ្សំលោកមាននិស្ស័យផ្នែកសិល្បៈផងនេះ លោកបានសុំម្ដាយរបស់លោក ចូលលេងល្ខោនបាសាក់ ក្នុងវង់ល្ខោន "តាអូក្លូញ” ស្ថិតក្នុងស្រុកកំណើត។

លោក បានបញ្ជាក់ឲ្យដឹងថា ម្ដាយរបស់លោកមិនចង់ឲ្យលោកធ្វើជាអ្នកសិល្បៈនោះទេ គាត់បានមកហៅលោកឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញជាញឹកញាប់ ប៉ុន្តែដោយសារតែលោក មាននិស្ស័យខាងសិល្បៈខ្លាំងពេក លោកបានអង្វរម្ដាយ សុំលេងល្ខោនបាសាក់នេះបន្តទៀត ដោយសន្យាចំពោះមុខម្ដាយថា នៅពេលដែលលោករកស៊ីមានបាន ទើបលោកត្រឡប់មកជួបម្ដាយវិញ ប៉ុន្តែបើមិនមានបានទេ លោកមិនត្រឡប់មកជួបម្ដាយរបស់លោកវិញឡើយ។

ម្ដាយរបស់លោក គ្រាន់តែបានឮពាក្យលោកនិយាយដូចនេះ លោកស្រីបានយំជាខ្លាំង ដោយក្ដីអាណិត ព្រោះគិតថាលោកនៅក្មេងពេក។ ក្រោយមកម្ដាយរបស់ តាវីតាមីនសេ ក៏យល់ព្រម ហើយលោកបានចាកចេញពីម្ដាយមករស់នៅក្នុងវង់ល្ខោន "តាអូក្លូញ" តែម្ដង។ ដំបូងឡើយលោកធ្វើជាអ្នកវាយស្គរ វាយឆឹងជាដើម។

ក្រោយមក លោកក៏បានប្ដូរពីវង់ល្ខោន "តាអូក្លូញ" មកចូលលេងក្នុងវង់ល្ខោន "អ្នកទម្លាប់" ដែលមានទីតាំងស្ថិតក្នុងស្រុករបស់លោកដែរ តែលេងបានប្រហែលតែ១ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ក៏បានផ្លាស់មកចូលលេងក្នុងវង់ល្ខោន “ថីឌុល” ក្នុងទឹកដីខេត្តបាត់ដំបងវិញ ដែលមានបងធម៌ ឈ្មោះ ប៉ែន សន ជាតួឯកក្នុងវង់នេះ ។

លេងបានប្រហែលតែ១ឆ្នាំដូចគ្នា លោកក៏មានឱកាសចូលមកលេងក្នុងវង់ល្ខោន "បាក់ស្រេង” នៅឯក្រុងភ្នំពេញជាមួយបងធម៌របស់លោកឈ្មោះ ប៉ែន សន។ ត្រង់នេះ លោកបានបញ្ជាក់ថា កាលណោះថៅកែ បាក់ស្រេង និងអ្នកស្រី អ៊ុន វ៉ាង បានទិញបងធម៌របស់លោកមកចូលក្នុង “វង់ល្ខោន បាក់ស្រេង”  ព្រោះនៅសម័យនោះលោក ប៉ែន សន គឺតួឯកល្ខោនដែលល្បីជាងគេនៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង។

លោកបានឲ្យដឹងទៀតថា នៅពេលដែលលោកបានចូលលេងក្នុង វង់ល្ខោន បាក់ស្រេង លោកបានចេះពីរបៀបលេងល្ខោនច្រើន និងអាចសម្ដែងបានគ្រប់តួទាំងអស់ ព្រោះវង្សនេះ ជាវង្សល្ខោនធំជាងគេនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ដែលកាលពីសម័យនោះ មានរហូតដល់ទៅ៣វង្សឯណោះ  ហើយមានគ្រួជំនាញខាងល្ខោនបាសាក់ជួយបង្ហាត់លោកជាច្រើនទៀត។

លោក បានឲ្យដឹងទៀតថា លោកបានលេងក្នុងវង់ល្ខោន បាក់ស្រេង បានច្រើនឆ្នាំគួរសម។ នៅឆ្នាំ ១៩៦៩លោកបានឈប់ពីវង់ល្ខោន បាក់ស្រេង មកចូលលេងក្នុង វង់ល្ខោន "ឃុនព្រះម្នាងយិន តាត" នៅជិតផ្សាស៊ីឡឹប រហូតដល់របបលោក លន់ នល់ ធ្វើរដ្ឋប្រហារ ទម្លាក់សម្តេចឪថ្ងៃ១៨ មីនា ១៩៧០ ទើបឈប់ ហើយបានមកចូលលេងក្នុងវង់ល្ខោន បាក់ស្រេង ម្ដងទៀតរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៧៥ របបប៉ុលពតតែម្ដង។

នៅឆ្នាំ១៩៧២ លោករៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ជាមួយអ្នកស្រី លីវ ស៊ីថា ដែលជាអ្នកលក់ដូរ នំចំណីនៅ មុខវង់ល្ខោន។ ភរិយារបស់លោកគឺ ជាអ្នករស់នៅ ក្នុងសង្កាត់កាកាប ខណ្ឌដង្កោ រាជធានីភ្នំពេញ។

ជីវិតក្នុងរបប ៣ ឆ្នាំ ៨ ខែ ២០ ថ្ងៃ

នៅក្នុងរបប៣ ឆ្នាំ ៨ ខែ និង២០ថ្ងៃ លោក និងភរិយារបស់លោកត្រូវបានខ្មែរក្រហម ជម្លៀសទៅធ្វើការក្នុង ឃុំអូរតាគី ស្រុកបាត់ដំបង ខេត្តបាត់ដំបង។ ដូចគ្នានឹងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរឯទៀតដែរ កាលណោះខ្មែរក្រហមបានបង្ខំឲ្យលោក និងភរិយាធ្វើការយ៉ាងលំបាកវេទនាបំផុត ក្នុងការងារដូចជា ជីកប្រឡាយ លើកទំនប់ ធ្វើស្រែចម្ការជាដើម។ ជាក់ស្ដែង អាងទឹកកំពីងពួយ សព្វថ្ងៃនេះ ក៏មានតំណក់ញើស និងភាពឈឺចាប់របស់លោកបង្កប់នៅទីនោះដែរ ដែលទិដ្ឋភាពហូបមិនឆ្អែត ហើយធ្វើការងារលើសកម្លាំងនេះ លោកបញ្ជាក់ថា មិនអាចបំភ្លេចបានទេមួយជីវិតនេះ ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៧ ភរិយារបស់លោក បានបង្កើតកូនស្រីមួយឈ្មោះ មឿន និមល ហៅប៉េងប៉ោង ដែលជាតារាកំប្លែងបច្ចុប្បន្ន។

ក្រោយថ្ងៃរំដោះ ៧ មករា ឆ្នាំ ១៩៧៩

បន្ទាប់ពីប្រទេសជាតិត្រូវបានរំដោះ នាថ្ងៃ០៧ មករា ១៩៧៩ លោក និងក្រុមគ្រួសារមិនបានត្រឡប់មកស្រុកកំណើតឯខេត្តកំពង់ចាមវិញទេ គឺបន្តរស់នៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបងតែម្ដង។ មូលហេតុដែលលោកមិនចង់វិលមកស្រុកកំណើតឯខេត្តកំពង់ចាមវិញ ព្រោះលោកគិតថា  លោកបានស្គាល់អ្នកស្រុកនៅទីនោះច្រើនហើយ ព្រោះកាលដែលលោកនៅលេងល្ខោន លោកមានមិត្តភ័ក្ដិច្រើនណាស់នៅក្នុងខេត្តនេះ ហើយម្យ៉ាងទៀត លោកនឹងនៅប្រកបរបរជាអ្នកលេងល្ខោននៅទីនោះតែម្ដង។

លោក និងនាយ ព្រួញ មាស បានប្រមែប្រមូលសិល្បករ សិល្បការិនីដែលសេសសល់ពីការកាប់សម្លាប់ក្នុងរបបខ្មៅងងឹត បង្កើតជាក្រុមល្ខោនមួយដែលមានឈ្មោះថា "ក្រុមសិល្បៈមហាជន” នៅ ក្ដុលដូនទាវ ខេត្ត បាត់ដំបង។ ក្រុមល្ខោនរបស់លោកកាលពីសម័យនោះ បានដើរលេងគ្រប់ច្រកល្ហក ក្នុងទឹកដីខេត្តបាត់ដំបង ដោយដូរយកអង្ករ ព្រោះកាលនោះគេមិនចាយលុយទេ។

លោកបានឲ្យ ដឹងថា កាលណោះ តួឯកល្ខោនតម្លៃខ្លួន១យប់បាន ៣០ កំប៉ុងអង្ករ ហើយតួរាយរងបាន១០ កំប៉ុង។ ដោយសារតែការស្រលាញ់សិល្បៈក្រុមរបស់លោកបានលេងក្នុងទឹកដីខេត្តបាត់ដំបង រហូតមានការទទួលស្គាល់ពីមន្ទីរឃោសនាការ និងព័ត៌មានខេត្តទៀត។ នៅឆ្នាំ១៩៨៩  ក្រុមសិល្បៈមហាជនរបស់លោក បានចូលរួមប្រឡងប្រជែង ក្នុងកម្មវិធីមហោស្រពសិល្បៈមហាជនទូទាំងប្រទេស នៅសាលមហោស្រពទន្លេ បាសាក់។

កាលនោះក្រុមរបស់លោកបាន យក “រឿងលំពែងផ្ដាច់ជីវិត” យកមកប្រកួត ។ រឿង លំពែងផ្ដាច់ជីវិត ដែលក្រុមរបស់លោកយកមកចូលរួមប្រកួតនេះ គឺជាការនិពន្ធ ដោយរូបលោក និងនាយព្រួញ មាស ព្រមទាំងមានការចូលរួមខាងមន្ទីរឃោសនាការ និងព័ត៌មានខេត្តបាត់ដំបងផង  ។ ជាលទ្ធផលក្រុមរបស់លោកបាន ទទួលបានពានរង្វាន់ លេខ២ ខាងសម្ដែង  និងពានរង្វាន់លេខ១ ខាងនិពន្ធ រឿង។

ដោយមើលឃើញ ពីស្នាដៃនិពន្ធរឿងរបស់លោកមានការរីកចម្រើន នាយព្រួញ មាស បានទាក់ទង ផលិតកម្មនៅឯភ្នំពេញដើម្បីឲ្យលោកបានចូលធ្វើការ។ នៅចុងឆ្នាំ១៩៨៩ លោកបានមកភ្នំពេញ ដោយធ្វើការជាអ្នកនិពន្ធរឿង និងជាតារាសម្ដែងឲ្យផលិតកម្មមួយ នៅក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។  លោកមិនបានចាំឈ្មោះផលិតកម្ម ដែលលោកបានចូលធ្វើការនោះទេ ប៉ុន្តែលោកនៅចាំឈ្មោះថៅកែ គឺឈ្មោះ យាយ រ៉ាន់ នៅទួលគោក។

ក្រោយមក លោកក៏បានស្គាល់អ្នកកំប្លែងជាច្រើនផ្សេងទៀតដូចជា នាយ ជ្រុញ នាយ កុយ នាយក្រឹម សានម៉ៅ  នាយហើម នាយម្ទេសប្លោក និងតួជាច្រើនទៀត រួចហើយក៏មានឱកាសចូលលេងកំប្លែងជាមួយគ្នាតែម្ដង។ មក ដល់ត្រង់ចំណុចនេះ លោកបញ្ជាក់ថា កាលនៅលេងល្ខោនឯខេត្តបាត់ដំបង លោកត្រូវបាន លោក ប៉ែន សេង ហៅ នាយ ស៊ុយ ដែលជាតារាកំប្លែងដៃគូ តាម៉ុងដូលីន លោក ឆោម ឆន ( ឪពុកអ្នកស្រី ឆោម ឆវិន លោក ឆោម ប៊ុនយ៉ុង ) និងថៅកែ បាក់ ស្រេង បានដាក់ឈ្មោះ ឲ្យលោក ថា វីតាមីន ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយមក នាយជ្រុញ នាយកុយ នាយក្រឹម នាយសានម៉ៅ  នាយហើម នាយម្ទេសប្លោក ជាដើម បានបន្ថែមឈ្មោះឲ្យលោកមួយទៀតថា "សេ” ទៅជា "វីតាមីនសេ" តែម្ដង។

មកភ្នំពេញ លោកបានមករស់នៅក្នុងតំបន់អាណាធិបតេយ្យជាមួយក្រុមសិល្បៈយោធា ក្នុងសង្កាត់ទឹកល្អក់២ ជិតផ្សារទួលគោក ហើយក្រោយមកបានចូលបម្រើការជាយោធាផ្នែកសិល្បៈ របស់កងអង្គរក្សរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ។ បច្ចុប្បន្នលោកគឺកងអង្គរក្សរបស់លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ដែលមានឋានន្តរស័ក្ដិវរសេនីយ៍ឯក “សក្ដិ៥”។ ក្រោយមក លោកក៏បានទិញដីមួយកន្លែង ស្ថិតក្នុងភូមិទំនប់ សង្កាត់ភ្នំពេញថ្មី ខណ្ឌសែនសុខ រាជធានីភ្នំពេញ ហើយសង់ផ្ទះបានចំនួន២ ល្វែង ដែល បាន និងកំពុងរស់នៅបច្ចុប្បន្ន។

ទស្សនិកជនចាប់ផ្ដើមស្គាល់កាន់តែច្រើន

ទស្សនិកជនចាប់ផ្ដើមស្គាល់លោកកាន់តែច្បាស់នៅខ្ទង់ឆ្នាំ១៩៩២  គឺបន្ទាប់ពីលោក បានសម្ដែង ក្នុងកម្មវិធីកំប្លែងរបស់ទូរទស្សន៍ជាតិ ជាមួយតារាកំប្លែងជើងចាស់ដូចជា នាយ ស៊ីត្រូ  នាយសង់ស៊ីស នាយម្ទេសប្លោក នាយជ្រុញ  នាយប៉ិកគក់ យាយណាង យាយយ៉យ យាយអឿន នាយកុយជាដើម។ បន្ទាប់មកក៏ចាប់ផ្ដើមថតខ្សែភាពយន្ត  ខារ៉ាអូខេ និងរឿងកំប្លែងជាច្រើនសម្រាប់លក់ក្នុង និងក្រៅស្រុក។

ក្រោយពីទូរទស្សន៍ឯកជន និងផលិតកម្មក្នុងស្រុកចាប់ផ្ដើមបង្កើតកាន់តែច្រើន  លោកក៏ដូចជាតារាកំប្លែងផ្សេងៗទៀតបានបែកគ្នាជាបណ្ដើរ ដោយត្រូវបង្កើតក្រុមកំប្លែងតូចៗរៀងៗខ្លួន  ដើម្បីតម្រូវការទីផ្សារសិល្បៈ។ កាលណោះ លោកបានបង្កើតក្រុមកំប្លែងផ្ទាល់ខ្លួនមួយដែលមានឈ្មោះថា “ក្រុមកំប្លែងនាយវីតាមីនសេ" ដែលមានសមាជិកដូចជា នាយស៊ីត្រូ នាយសង់ស៊ីស យាយណាង នាយសេត នាយស្វិត នាយឆើត នាយតឹង នាងបុទុម និង នាងប៉េងប៉ោង ដែលជាកូនរបស់លោកជាដើម។

ចេញសម្ដែង នៅបរទេស និងស្នាដៃដែលទទួលបាន

ចំពោះ ការចេញសម្ដែងនៅក្រៅប្រទេស លោកធ្លាប់ចេញទៅសម្ដែងបានចំនួន២ប្រទេស ក្នុងនោះមានដូចជា សហរដ្ឋអាមេរិកមួយលើក ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៤ ដែលមានរយៈពេលមួយឆ្នាំពេញតែម្ដង។ ក្រោយមក បានទៅសម្ដែង នៅប្រទេសបារាំងម្ដងដែរនៅឆ្នាំ២០០១ ។

ចំពោះ ប័ណ្ណសរសើរ មេដាយ ព្រមទាំងគ្រឿងឥស្សរិយយសវិញ លោកបានប្រាប់ថា លោកធ្លាប់បានទទួលច្រើន គួរសម ប៉ុន្តែប័ណ្ណសរសើរ និងគ្រឿងឥស្សរិយយស មួយចំនួនត្រូវបានបាត់បង់អស់ខ្លះបន្ទាប់ពីលោក ឧស្សាហរើផ្ទះច្រើនលើកពេក។ បច្ចុប្បន្ននៅសល់តែ ២ឬ៣ ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងនោះមានប័ណ្ណសរសើរ ចេញដោយលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ចំនួន២ លើកផងដែរ។

ស្ថានភាពសុខភាពបច្ចុប្បន្ន

លោកចាប់ផ្ដើមធ្លាក់ខ្លួនឈឺនៅឆ្នាំ២០០៧ រហូតដល់ឆ្នាំ២០០៩។ ក្នុងនោះលោកធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការសង្គ្រោះបន្ទាន់រហូតដល់ទៅ៦លើក។ ជាមួយគ្នានោះលោកធ្លាប់ទៅព្យាបាលនៅប្រទេសវៀតណាមចំនួន២លើក និងថៃ១លើក។ ជំងឺរបស់លោកគឺជាប្រភេទជំងឺលើសឈាមទឹកនោមផ្អែមឈឺតាមសន្លាក់ជាដើម។ កាលពីឆ្នាំ២០១៥ លោកបានកើតជំងឺមួយមានឈ្មោះថា "បូសអន្ទង់" ដោយសំណាងល្អលោកបានព្យាបានជោគជ័យ។

ភាពល្អប្រសើរមិនយូរអង្វែងបុរសដែលមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមជាប្រាណនេះក៏បានធ្លាក់ខ្លួនកើតជំងឺដុំសាច់មហារីកនៅម្ដុំបរិវេណថ្លើម..........

អត្ថបទ៖ ខុត សីហា