«សារិកា» រឿងរ៉ាវស្នេហាបែបយុវវ័យវិទ្យាល័យ ចេញផ្សាយព្រឹកនេះ

2018-04-11 00:11:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ម៉ោង ៤ កន្លះជាងទៅហើយ តំណក់ភ្លៀងនៅតែបន្តធ្លាក់ឥតដាច់ ហាក់មិនអាណិតខ្ញុំដែលត្រូវធាក់កង់ទៅផ្ទះវិញសោះ។ ប្រាកដជាត្រូវអូសកាត់ភក់ទៀតហើយមើលទៅ តែក៏ម្យ៉ាងដែរ ព្រោះខានងូតទឹកភ្លៀងលេងយូរហើយ។ មើលទៅវាប្រហែលវាជារឿងតែមួយគត់ដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្តឈប់ខ្វល់ខ្វាយរឿងគ្រួសារដែលខ្ញុំមិនចង់ដឹង។ ហ៊ើយ!! ខ្ញុំដកដង្ហើមវែងៗព្រោះកំពុងស្មុគក្នុងចិត្ត។ កំពុងអង្គុយច្រត់ចង្កាសម្លឹងទឹកភ្លៀងក្រៅបង្អួច នឹកអាណិតខ្លួនឯងសុខៗស្រាប់តែមានដុំអ្វីមួយហោះមកត្រូវចំកណ្ដាលក្បាល។ អូយ! ខ្ញុំភ្ញាក់ឲ្យព្រើតងាកមកទាំងកំហឹងបម្រុងស្រែក តែក៏ត្រូវទប់វិញព្រោះអ្នកគ្រូកំពុងសម្លឹងមក។ តាមពិតគឺដុំដីសរបស់គាត់សោះ។ មើលទៅបែបមិនរស់ទេ ម៉ោងគ្រូគីមីផង។ «សារិកា! មមើមមាយដល់ណាទៀតហើយ! គ្មានស្ដាប់គ្រូអីតិចសោះ!» «ចា៎ អ្នកគ្រូ... គឺ... ខ្ញុំ... ខ្ញុំ....!» ម៉ឺងៗៗ សំឡេងជួងចេញទៅផ្ទះបន្លឺឡើងល្មម។ សំណាងធំហើយ ខ្ញុំដកដង្ហើមធំឮសូរឃូរព្រោះកុំអីប្រាកដជាត្រូវសេះ ៥ បំបែកសាកសពមិនខាន។ ថ្ងៃនេះស៊ីដីសហោះពីរដងហើយតាំងពីព្រឹកមក។ ខំប្រាប់ម៉ាក់ថាតាំងចិត្តរៀន មិនធ្វើខ្លួនប៉ោឡែដូចនៅភ្នំពេញ ប៉ុន្តែនៅតែភ្លេចខ្លួនម្ដងម្កាលព្រោះមិនទាន់ទម្លាប់។ ខ្ញុំងាកទៅរកដាវីដែលកំពុងរៀបកាតាប៖ «នែឯង ម៉េចមិនជួយកេះគ្នាផង! ខ្មាសគេពីរដងហើយថ្ងៃនេះ!» «អើ! ឯងភ្លេច រវល់តែសរសេរ!» ដាវីស្រីស្អាតសើចតិចៗ ព្រោះឃើញខ្ញុំកំពុងបោសដីសចេញពីក្បាល […]

ចុចអានបន្ត