ពួកម៉ាកជិះម៉ូតូអស់សាំងហើយអត់លុយ មកពឹងចំអ្នកមានលុយត្រឹម ១៥០០ទៀត មានរឿងកើតឡើង?

2018-06-08 11:11:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ខកខាន២ដង ឥឡូវ "ទំព័រហួសចិត្ត" បានការចែករំលែកពីបងប្រុសម្នាក់នៅឧត្តុង្គ ដែលសាច់រឿងមានដូចតទៅ៖

ខ្ញុំមានរឿងមួយ ជាអនុស្សាវរីយ៍គួរឲ្យចងចាំមួយជាមួយមិត្តកម្សត់កម្រម្នាក់។ រឿងនេះ ទំនងមិនបានជួយឲ្យបងប្អូនសើចទេមើលទៅ ដូច្នេះសុំកុំប្រកាន់ គ្រាន់តែហួសចិត្តបន្តិចដែរ ដែលមិនដឹងបងប្អូនណាទៀតដែលធ្លាប់ជួបរឿងបែបនេះ។

ខ្ញុំ និងមិត្តភ័ក្ដិមកពីឧត្តុង្គដូចគ្នា ពួកយើងគឺជាមិត្តភ័ក្ដិនឹងគ្នាតាំងនៅរៀនវិទ្យាល័យ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ពួកម៉ាកខ្ញុំ បានឈប់រៀនកណ្ដាលទី ដោយកត្តាជីវភាព និងបានឡើងមកភ្នំពេញក្រោមផ្ចុងផ្ដើមរបស់សាច់ញាតិម្នាក់។ ដូច្នេះហើយ ពួកយើងក៏បែកគ្នារហូតមក ព្រោះកាលណោះ អំឡុងឆ្នាំ ៩០ជាង អ្វីក៏គ្មានប្រើដែរ មិនថាទូរសព្ទ ឬអ៊ីនធឺណិត។

រហូតដល់ខ្ញុំបានបញ្ចប់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ ឡើងមកធ្វើការ(យាមផ្ទះគេ)នៅភ្នំពេញដែរអំឡុងឆ្នាំ ២០០០ ទើបពួកយើងមានឱកាសបានជួបគ្នាវិញ។ បើទោះកាលនៅស្រុក ជីវភាពគ្រួសារខ្ញុំប្រសើរជាងវាឆ្ងាយ ប៉ុន្តែដោយសារម៉ាក់ខ្ញុំរកស៊ីខាត ព្រមទាំងត្រូវគេបោកតុងទីនផង ធ្វើឲ្យអ្វីៗត្រូវចាប់ផ្ដើមពីសូន្យឡើងវិញ។ នោះជាមូលហេតុដែលត្រូវឡើងមកភ្នំពេញយាមផ្ទះគេ។

និយាយពីពួកម៉ាកខ្ញុំ ក្រោយបានជួបគ្នាជាថ្មីនៅភ្នំពេញ វាបានប្រែស្ថានភាពប្រសើរជាងខ្ញុំវិញ ដោយពេលនោះ វាមានការងារធ្វើប្រសើរមួយ ថែមទាំងមានឡានទីកូជិះទៀត(កាលណោះទីកូពេញនិយមណាស់)។ ពួកយើងឧស្សាហ៍មានកម្មវិធីជាមួយគ្នាក្នុងនាមជាមិត្តភ័ក្ដិ។ បើទោះបែបនេះ ពួកម៉ាកខ្ញុំ វាឧស្សាហ៍មានបញ្ហាខ្លះៗនៅក្នុងគ្រួសារ ជាក់ស្ដែងនៅថ្ងៃមួយ វេលាម៉ោង ប្រមាណ១រសៀល ខ្ញុំទទួលទូរសព្ទពីពួកម៉ាកខ្ញុំម្នាក់នេះ។

ពួកម៉ាកខ្ញុំ៖ “អាឡូ...អាភណ្ឌ អ្ហែងនៅផ្ទះតើអ្ហី...” ខ្ញុំ៖“អើនៅតើ...មានការអី" ពួកម៉ាកខ្ញុំ៖ "អើ...អញឈ្លោះគ្នាជាមួយប្រពន្ធ ក៏ទាញម៉ូតូជិះចេញពីផ្ទះម៉ោ ភ្លេចយកកាបូបលុយ ឥឡូវម៉ូតូអស់សាំងជិតផ្ទះអ្ហែង ចេញមកជួយតិចម៉ោអ្ហា...!”។ ខ្ញុំ៖ "អឹម...អើៗ...អញទៅដល់ឥឡូវហើយ!”។

មិត្តភ័ក្ដិមានអាសន្នក៏ចេញមកភ្លាម ប៉ុន្តែតាមពិតពេលនោះក្នុងខ្លួនខ្ញុំមានលុយតែ ១៥០០រៀលគត់ ខណៈសាំងកាលណោះ ដូចជា ៣ពាន់ជាង(ចាំមិនច្បាស់)។ ពេលមកដល់ខ្ញុំប្រាប់វាថា "អញអត់លុយដែរទេអ្ហើយ...គឺមានតែ ១៥០០រៀលប៉ុណ្ណោះ!”។ "អីចឹងគិតម៉េចទៅអីចឹង!” មិត្តភ័ក្ដិខ្ញុំពោល។ "មានអី...យើងសុំគេចាក់ប៉ុណ្ណឹងទៅ"។ ដោយសារវាធ្លាប់នៅក្នុងស្ថានភាពប្រសើរ ពេលនោះ វាមិនហ៊ានអូសម៉ូតូទៅចាក់សាំងនៅហ្គារ៉ាសដែលនៅមិនឆ្ងាយប៉ុន្មាននោះទេ។

“ម៉ោះ...បើអ្ហែងមិនហ៊ាន អត់អីទេ ចាំអញអូសទៅចាក់ឲ្យ"។ ខ្ញុំបានអូសម៉ូតូវា ទៅហ្គារ៉ាស់ ប្រាប់អ្នកចាក់សាំងថា "ជួយចាក់សាំងឲ្យខ្ញុំ ១៥០០រៀលម៉ោបង"។ អ្នកចាក់សាំងមើលមុខខ្ញុំ ខ្ញុំដឹងពីក្រសែភ្នែកគាត់ ទើបឆ្លើយកាត់ភ្លាម "បានប៉ុណ្ណា យកប៉ុណ្ណឹងទៅបង...ខ្ញុំដាច់ហើយ!”។ អ្នកលក់ក៏ចាក់ឲ្យតាមចំនួនលុយ។បានសាំងហើយ អាពួកម៉ាកខ្ញុំ ក៏អរគុណ និងលាខ្ញុំចេញទៅបាត់ទៅ ដែលពេលនោះ មិនដឹងថា គោលដៅវាទៅផង។

រឿងខ្ញុំ និងពួកម៉ាក ចប់ត្រឹមនេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំធ្លាប់បានជួបអ្នកផ្សេង ដែលមានរឿងស្រដៀងគ្នានេះដែរនៅពេលក្រោយ។ កាលណោះ ពេលជិះតាក់ស៊ី ត្រឡប់ពីស្រុកវិញ មកដល់ចំណុចវត្តភ្នំ អ្នកដំណើរម្នាក់ដែលមានវ័យស្របាលខ្ញុំ បានកេះខ្ញុំប្រាប់ដោយចង្អុលទៅកន្លែងចាក់សាំង(សាំងដប) មួយនៅជាប់ផ្លូវថា "បង...យប់មិញ ខ្ញុំសុំគេចាក់សាំងនៅហ្នឹង គឺចាក់ ៥០០រៀល"។

ខ្ញុំសើច...ហួសចិត្ត...គេប្រាប់ថា គ្នាគេជិះម៉ូតូមានគ្នា៣នាក់ ស្រាប់តែអស់សាំងកណ្ដាលផ្លូវ ខណៈម្នាក់ៗសុទ្ធតែអត់មានលុយ ពោលគឺ ៣នាក់នោះមានលុយតែ ៥០០រៀលប៉ុណ្ណោះ។ "ខ្ញុំបានសុំមីងអ្នកលក់ អង្វរផងថាជួយចាក់ឲ្យបន្តិច បានប៉ុណ្ណាក៏យកដែរមីង។ មីងអ្នកលក់ ក៏ចិត្តល្អដែរ បានចាក់ឲ្យខ្ញុំជិតកន្លះលីត្រ បានជិះទៅដល់ផ្ទះជួលនៅម្ដុំចាក់អង្រែ"។

ដល់អីចឹងទៅ ទើបដឹងថា រឿងខ្ញុំ និងពួកម៉ាកគ្រាន់ជាងគេនោះផង គឺហោចណាស់មាន ១៥០០រៀល ឯគេម្នាក់នោះ គ្នា៣នាក់ មានតែ ៥០០រៀល។ នេះបានថា រឿងកម្សត់កម្រជាមួយមិត្តភ័ក្ដិមែន...!

បងប្អូនមានអនុស្សាវរីយ៍ហួសចិត្ត សើចសប្បាយ ចង់ចែករំលែក សូមទាក់ទងលេខ ០១០ ៥៥៥ ៦៩៥ ឬផ្ញើសារជាសំឡេងមកប្រអប់សារនៃទំព័រ នឹកឡើងហួសចិត្ត ក៏បាន!!!

អត្ថបទ៖ ទារិកា