“ជួយ​ផង​វើយ អញ​ទប់​លែង​ជាប់​ហើយ" គឺ​ជា​សំឡេង​ស្រែក​របស់​ពួក​ម៉ាក​...

នៅ​ក្នុង​សាលា មាន​អណ្ដូង​២ គឺ​អណ្ដូង​ស្នប់​មួយ អណ្ដូង​យោង​ដោយ​ដៃ​មួយ...

តាម​ធម្មតា ខ្ញុំ​មាន​មិត្តភ័ក្ដិ​មួយ​ក្រុម​មាន​គ្នា​ប្រមាណ​ជា ៧-៨នាក់...

ខ្ញុំ ត្បិត​ថា​ខ្លាច​ក៏​ពិត​មែន ប៉ុន្តែ​អោយ​តែ​ចាស់​ជុំ​គ្នា​និយាយ​រឿង​ខ្មោច​អី...

"ដូច​ជា​មិន​មាន​អី​ពិបាក​ផង...ចាំ​មើល​ថ្ងៃ​ណា​មួយ​ដាំ​បាយ​យក​ឲ្យ​ម៉ាក់ ដើម្បី​ឲ្យ​គាត់​សរសើរ​ម្ដង!"

ពេល​មក​ដល់ ដោយ​សារ​ថា កំសួល​ជន់​ជោរ​ដល់​កំពូល​ទៅ​ហើយ...