វិលទៅអនុស្សាវរីយស្រុកស្រែយើង៖ ជិះរ៉ឺម៉ក អាស៊ិន ទៅរាំវង់ ម៉ែកូនហើយ!!!

2018-11-16 12:01:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

មកដល់ទៀតហើយ "នឹកឡើងហួសចិត្ត" ថ្ងៃចុងសប្ដាហ៍នេះ នាំបងប្អូនទៅកៀកកិតនឹងអនុស្សាវរីយស្រុកស្រែយើងម្ដងទៀត ចែករំលែកដោយ សុភ័ណ្ឌ នៅរាជធានីភ្នំពេញ។

“ជួយផងវើយ អញទប់លែងជាប់ហើយ" គឺជាសំឡេងស្រែករបស់ពួកម៉ាកម្នាក់ ដែលមាននាទីជាកាន់ចង្កូតរ៉ឺម៉ក មុនពេលរ៉ឺម៉កធ្លាក់ចូលស្រែ។ បងប្អូនអាចនឹងឆ្ងល់ថា ខ្ញុំនៅភ្នំពេញម៉េចទៅមានរឿងនៅឯស្រែ តាមពិតខ្ញុំមានកំណើតកើតជានៅភ្នំពេញនេះមែន នៅខាងបាក់ខែងនេះឯង ប៉ុន្តែខ្ញុំមានមិត្តភ័ក្ដិស្និទ្ធស្នាលម្នាក់នៅខាងខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ស្រុកព្រៃខ្មែរ។

រូបតំណាង

ដូច្នេះ កាលណោះ អំឡុងឆ្នាំខ្ទង់ ២០០៧-២០០៨ ហោចណាស់១ឆ្នាំ ២ដងខ្ញុំឡើងទៅលេងសម្លាញ់ខ្ញុំ ពិសេសរដូវហ្នឹង រដូវប្រមូលផលច្រូតកាត់ហ្នឹងឯង។ និយាយពីពួកម៉ាកខ្ញុំ វាមានក្លើវាមួយក្រុម ចូលចិត្តដើរលេងយប់ណាស់។ វាមើលទៅមិនជាមានលុយកាក់អីច្រើនទេ ប៉ុន្តែមើលជីវភាពពួកវា ដូចសប្បាយមួយបែបខុសពីយើងអ្នកភ្នំពេញ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ ក្រៅពីរៀនសូត្រ(ខ្លះនៅរៀន ខ្លះឈប់ ធ្វើនេះធ្វើនោះរៀងខ្លួនទៅ) ដឹងតែពីជុំគ្នាដើរលេងយប់។

ដូចខ្ញុំប្រាប់អីចឹង ពួកវាគ្មានលុយទេ ជួនម្នាក់គ្មាន១០០រៀលក្នុងខ្លួនផង ប៉ុន្តែដើរសប្បាយដាច់ៗយប់រាល់តែថ្ងៃ ខុសពីយើងភ្នំពេញ ហ៊ានតែដាច់យប់ អស់លុយច្រើន ហើយប្រឈមរឿងជាច្រើនទៀត។ រៀងរាល់ថ្ងៃ ម្នាក់ៗមានភារកិច្ចក្ដាប់ពីទីតាំងរាំវង់...។ និយាយពីការធ្វើដំណើរ មិនទៀង ជួនកង់ ជួនម៉ូតូ ជួនរ៉ឺម៉ក ហើយជួនក៏ដើរទៅដែរ តាមជាក់ស្ដែងថា ម្ដាយឪពុកព្រមឲ្យយកកង់ ឬម៉ូតូទៅ ឬអត់។

ថ្ងៃមួយទទួលដំណឹងថា នៅវត្តគ្រួស មានកម្មវិធីរាំវង់...កាលនោះវត្តនេះ សប្បាយជាងគេហើយ...ពួកម៉ាកខ្ញុំ និងខ្ញុំ បានជុំគ្នាបានប្រមាណជា ១០នាក់ប្រុងទៅលេងរាំវង់វត្តគ្រួស។ តែបញ្ហា គឺអត់អីជិះ ចៃដន្យអា ស៊ិន វាថា វាអាចយករ៉ឺម៉កម៉ូតូឪវាទៅបាន តែអត់មានសាំងទេ។ អីចឹងក៏ចូលលុយគ្នាចាក់សាំង...រៃគ្នាមួយសន្ទុះទាំង១០នាក់ បានសាំងមួយលីត្រឲ្យគត់ ឲ្យអាស៊ិន យករ៉ឺម៉កទៅចាក់សាំង។

រូបតំណាង

បន្ទាប់មក ពួកយើងក៏ចេញដំណើរទៅវត្តគ្រួស...ប្រមាណជា ១៥នាទីប៉ុណ្ណោះក៏បានទៅដល់។ ពួកយើងក៏ចែកគ្នាដើររៀងខ្លួន មើលក្រមុំៗក្នុងភូមិ អ្នកណាស្អាតចូលទៅសុំគេរាំអីចឹងទៅ។ ក្រោយពីសប្បាយអស់ចិត្តប្រមាណ ៣ម៉ោង ក៏ប្រមូលគ្នាទៅផ្ទះវិញ។ នៅតាមផ្លូវ ពួកយើងនាំគ្នានិយាយលេងពីនេះពីនោះ បង្អាប់គ្នាលេង សើចសប្បាយអឺងកងក្រោមពន្លឺព្រះច័ន្ទរាត្រីខែភ្លឺ។ គិតៗទៅ ដូចមនោរម្យណាស់នាពេលនោះ ពួកម៉ាកស្រឡាញ់គ្នា សាមគ្គីគ្នាណាស់។

រ៉ឺម៉ក បានចេញដំណើរបានប្រមាណពាក់កណ្ដាលផ្លូវ ស្រាប់តែលឺសំឡេង អាស៊ិន ស្រែកកាត់សំឡេងអ្នកជិះដែលកំពុងសើចសប្បាយ ៖ "ជួយ...ជួយផងវ៉ើយ អញទប់លែងជាប់ហើយ!”។ ស្រែកតែប៉ុណ្ណឹង អាស៊ិន ហក់ចោលម៉ូតូបាត់ បណ្ដោយឲ្យរ៉ឺម៉ក និងអ្នកជិះទៅតាមយថាកម្ម ធ្លាក់ចូលទៅក្នុងប្រឡាយទឹក "គ្រាំ" រកតែជួយអីមិនបាន។ អ្នកជិះក្រោយ ខ្លះក៏ហក់ចេញទាន់ ខ្លះក៏នៅលើរ៉ឺម៉ក ឯខ្ញុំនៅក្បាលរ៉ឺម៉កកណ្ដាលគេ ហក់ម៉េចទាន់ ម៉ែកូនអ្ហើយ កប់ភក់...។

រូបតំណាង

អាស៊ិន ឯណេះឈរសើចកាច់ក តែម្នាក់ឯងនៅលើខ្នងទួល... “ម៉ូតូវារឹងកពេក អញកាច់មិនឈ្នះ...ហាសហា"។ សំណាងពេលនោះ មិនមានអ្នកគ្រោះថ្នាក់ ព្រោះចូលទឹក អីចឹងហើយម្នាក់ៗ ឈ្លក់ទឹក ប្រឡាក់ភក់រៀងខ្លួន អាស៊ិន គិតតែពីឈរសើច...នាំគ្នាឡើងពីប្រឡាយមកវិញ នាំគ្នាដេញធាក់អាស៊ិន។ "អញខំស្រែកប្រាប់ហើយតើ...ឲ្យអញធ្វើម៉េចបើម៉ូតូរឹងកពេក អញកាច់មិនកើត ហាហា!”។

អា ស៊ិន រត់គេចពីការដេញធាក់ ទាំងសើចផង រត់ផង។ បន្តិចក្រោយមក ក៏នាំគ្នាចុះទៅដោះយកកន្ទុយរ៉ឺម៉កអូសទាញឡើងមកលើខ្នងទួលវិញ បន្ទាប់មកក៏យកម៉ូតូឡើងទៀត...ប៉ុន្តែធាក់លែងឆេះហើយ ក៏នាំគ្នាអូសមកផ្ទះ ដោយដាក់វេនគ្នា អូសកន្ទុយរ៉ឺម៉ក និងម៉ូតូម្ដងម្នាក់ ទម្រាំមកដល់ផ្ទះ ដែលមានចំណាយប្រមាណ ៤គីឡូម៉ែត្រ។

កាលណោះ មិនដឹង អាស៊ិន ត្រូវថ្មោងឪវាយ៉ាងណា លួចយករ៉ឺម៉កមកដឹកពួកម៉ាកដើរលេងរាំវង់ ហើយធ្លាក់ចូលប្រឡាយធ្វើឲ្យខូចខាតទៀត...គិតៗទៅ ពួកវាសប្បាយម្យ៉ាងរបស់ពួកវា...ហើយខ្ញុំក៏ចូលចិត្តដែរ អីចឹងហើយទើបខ្ញុំឧស្សាហ៍ឡើងទៅលេងនៅទីនោះណាស់។ មិនដឹងឥឡូវគេនៅដើរលេងរាំវង់យប់ៗអីចឹងទៀតអត់ហ្ន៎ បើឥឡូវរាងទំនើបជាងមុនហើយ៕

អត្ថបទ៖ ទារិកា