ឧកញ៉ា គួច ម៉េងលី វេជ្ជបណ្ឌិតចិត្តធម៌ អតីតកាលជាអ្នករើសសំរាម

2014-10-03 16:31:40
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

មិត្ត យុវវ័យភាគច្រើនពិតជាស្គាល់សាលាអន្តរទ្វីបអាមេរិកកាំង ប៉ុន្តែមិនប្រាកដថា ស្គាល់ឆាកជីវិតរបស់ស្ថាបនិក សាលានេះនៅឡើយទេ។ តាមការពិត ឯកឧត្ដម ឧកញ៉ា គួច ម៉េងលី ក៏ជាវេជ្ជបណ្ឌិតមួយរូប បញ្ចប់ការសិក្សានៅសហរដ្ឋអាមេរិក និងមានអតីតកាលធ្លាប់ជាអ្នករើសសំរាមតាមចិញ្ចើមថ្នល់ ប៉ុន្តែដោយមានចិត្តមោះមុតក្នុងការរៀនសូត្រ និងតស៊ូជម្នះឧបសគ្គ ធ្វើឲ្យលោកទទួលបានជោគជ័យ។

តើខ្សែជីវិតរបស់លោកមានភាពបត់បែនយ៉ាងណាខ្លះ?

កុមារភាព

លោក គួច ម៉េងលី កើតនៅថ្ងៃទៅ៧ ខែមិនា ឆ្នាំ១៩៦៩ នៅខេត្តបាត់ដំបង ជាកូនទី៤ ចំណោមកូន៨នាក់ ក្នុងត្រកូលអ្នករកស៊ី មានលោកឪពុកឈ្មោះ គួច លៀងហួ និងអ្នកម្ដាយឈ្មោះ សូវ សុកហួង។

អាយុថ្លៃ ដើរកាត់ចម្ការមីននៅតែមិនស្លាប់

ដោយសារពេលវេលាលូតលាស់របស់លោក ត្រូវចំពេលដែលកម្ពុជាកើតមានសង្គ្រាមផ្ទៃក្នុង ពេលនោះ ក្រុមគ្រួសាររបស់លោកត្រូវបានភៀសខ្លួនពីមួយកន្លែងទៅមួយកន្លែង និងរងការលំបាកជាច្រើន ។

បន្ទាប់ ពីឆ្នាំ១៩៧៩ សម័យប៉ុលពតដួលរលំ គ្រួសាររបស់លោកក៏បានរត់ទៅតាមជាយដែនជាមួយបងប្អូនខ្មែរដទៃទៀត នៅជុំរុំមួយ ហើយត្រូវបានយោធាថៃដឹកបញ្ជូន មកទម្លាក់តាមជួរភ្នំដងរែកវិញ។ ដោយដឹងថា ព្រៃខាងក្រោមភ្នំនោះមានមីន អ្នកខ្លះមិនព្រមចុះ រហូតត្រូវគេបាញ់ទម្លាក់តែម្ដង។ ជនភៀសខ្លួនខ្លះទៀត តោងវល្លិ៍ចុះមកក្រោម ត្រូវផ្ទុះមីនស្លាប់។ លើសពីនេះទៅ ទៀត អ្នកដែលចុះមកមានជីវិតក៏មិនហ៊ានដើរដែរ គឺចម្ការមីន ហើយដាច់ស្បៀងទៀតផង សូម្បីអង្ករជាប់លើសាកសពដែលស្លាប់ពីរបីថ្ងៃហើយ ក៏ត្រូវបានមនុស្សដណ្ដើមគ្នាហូបអស់ដែរ ក្នុងនោះក៏មានគ្រួសារលោកផង។ ប៉ុន្តែជាភ័ព្វសំណាង មិនមានសមាជិកក្នុងគ្រួសាររបស់លោកណាម្នាក់បាត់បង់ជីវិត ឡើយ។

ដើរសុំទាន៣ខែ ទម្រាំដល់សៀមរាប

គ្រួសារលោកក៏មិនខុសពីគេដែរ គឺត្រូវទម្លាក់ខ្លួនតាមវល្លិ៍ចុះមក ប៉ុន្តែជាភ័ព្វសំណាង ហើយក៏បានដើរយឺតៗតាមអ្នកដែលធ្លាប់ដើរព្រៃ ក្នុងមួយថ្ងៃបាន២០ទៅ៣០គីឡូម៉ែត្រ ។ គ្រួសារលោកបានបំបែកគ្នាដើរ ពីរទៅមុន និងពីរទៅក្រោយជៀសវាងត្រូវគ្រាប់ស្លាប់ទាំងអស់គ្នា។ ពេលខ្លះគ្រួសារលោកគ្មានអីញ៉ាំ លោកបានដើរសុំទានគេតាមផ្ទះអ្នកស្រុក រហូតដល់ខេត្តសៀមរាបប្រើពេលអស់ប្រហែលជា៣ខែ។ ជាមួយគ្នានេះក៏បានប្រមូលសម្ភារៈខ្លះរបស់អ្នកស្លាប់ជាច្រើន តាមដងផ្លូវ ទុកគ្រាន់ប្រើប្រាស់។

ប្រថុយជីវិតដើម្បីជៀសពីសង្គ្រាម 

គ្រួសារ របស់លោករស់នៅខេត្តបាត់ដំបង មិនយូរប៉ុន្មានទេ ដោយស្រុកអសន្តិសុខ ព្រោះមានការបាញ់គ្រាប់ប្លោងដាក់គ្នារហូត រវាងកងទ័ពរដ្ឋាភិបាល និងទ័ពប៉ុលពត។ គ្រួសាររបស់លោកក៏សម្រេចចិត្តរត់ភៀសខ្លួនម្ដងទៀតទៅជុំរំ ជនភៀសខ្លួនខ្មែរនៅប្រទេសថៃ ដោយជំហានដំបូង នាពេលយប់ ឪពុកម្ដាយរបស់លោក បណ្ដោះបងៗ របស់លោកម្ដងពីរនាក់ៗទៅមុន ចុងក្រោយគឺលោក និងប្អូនទៅជាមួយឪពុក រត់កាត់ព្រៃជ្រៅ ទោះបីដឹងថា ព្រៃទាំងនោះ មានមីន មានយោធាថៃ ចាំបាញ់ អ្នកដែលរត់ឆ្លងដែនក៏ដោយ។ សំណាងអាក្រក់គឺអ្នកស៊ីឈ្នួលនាំ ផ្លូវ បានបោះពួកលោកចោលកណ្ដាលព្រៃទៀតផង ប៉ុន្តែឪពុកលោកបានជម្នះនាំកូនទាំងអស់រត់ចូលរហូតបានចូលដល់ ជំរំព្រៃជនភៀសខ្លួនបានសម្រេច។ ឆ្នាំ៨១ ដល់ឆ្នាំ៨៣ គ្រួសារលោកបានរស់នៅក្នុងជុំរុំខៅអីដាង។ ត្បិតរស់នៅជំរំមានសន្តិភាពពិតមែន ប៉ុន្តែចំពោះការហូបចុកត្រូវបានរឹតត្បិតជាខ្លាំង ហាក់មានការគេងបន្លំ ហើយសេរីភាពក៏មានតិចផងដែរ។ នៅពេលមួយជុំរុំនោះត្រូវការបែងចែក ជា៣ផ្នែក ទីមួយ អ្នកដែលអាចទទួលបានសិទ្ធិទៅរស់នៅក្រៅប្រទេស មួយផ្នែកទៀតត្រូវបន្តឲ្យរស់នៅក្នុងជុំរុំសិន និងមួយផ្នែកទៀតត្រូវបញ្ជូនត្រលប់មកកម្ពុជាវិញ។ គ្រួសារលោកវិះនឹងត្រូវបញ្ជូនមកកម្ពុជាវិញ ប៉ុន្តែដោយមានការអង្វរក អាជ្ញាធរនៅទីនោះក៏ទន់ចិត្តព្រោះឃើញបងប្អូនលោកច្រើន។

ហ្វីលីពីន ឋានសួគ៌របស់ជនភៀសខ្លួន

ជា ភ័ព្វសំណាងត្រូវបាន ជាប់ឆ្នោតជាជនអន្តោប្រវេសន៍ទៅរស់នៅលើទឹកដីអាមេរិក។ ជាជំហានដំបូងគ្រួសារលោកត្រូវបានបញ្ជូនទៅជំរំ លាងជម្រះខ្លួនមួយនៅប្រទេសហ្វីលីពីន ចំនួន៩ខែ។ ក្រុមគ្រួសារលោកបានចាត់ទុកជំរំនោះដូចជាឋានសួគ៌ ព្រោះជនភៀសខ្លួនទាំងអស់ត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ ផ្ដល់ចំណីអាហារគ្រប់គ្រង ពិសេសគឺផ្ដល់ការរៀនសូត្រ និងមិនត្រូវបានរើសអើង។ ពេលនោះ សមាជិកក្នុងគ្រួសារលោក មានអារម្មណ៍ហាក់ដូចបានឡើងឋានសួគ៌អីចឹង។

រើសសំរាម សន្សំប្រាក់ ទោះមានការផ្គត់ផ្គង់ពីរដ្ឋាភិបាលក៏ដោយ

រហូត ដល់ឆ្នាំ១៩៨៤ គ្រួសារលោកត្រូវបានបញ្ជូនទៅរស់នៅ រដ្ឋតិចសាស សហរដ្ឋអាមេរិក ដែលមានអាកាសធាតុត្រជាក់ខ្លាំង។ ក្នុងឋានៈជាជនភៀសខ្លួន ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលអាមេរិកជួយឧបត្ថម្ភគាំទ្រគ្រប់សព្វបែបយ៉ាង។ ផ្ទះស្នាក់នៅ អគ្គិសនី អាហារហូបចុក គឺត្រូវបានគាំទ្រយ៉ាងពេញទំហឹង។ ចំណែកលើថ្លៃសិក្សា បងប្អូន៨នាក់របស់លោកសុទ្ធតែបានគ្រប់ៗគ្នា ។ លើសពីនេះ ទៅទៀត ក៏មានជនជាតិខ្មែរជាច្រើនទៅនៅសហរដ្ឋអាមេរិកមុនៗ បានចូលមកលេងផ្ដល់ជាចំណីអាហារ ប្រាក់កាសសម្រាប់ចាយវាយផងដែរ ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងនេះក្ដី សមាជិកគ្រួសាររបស់ពួកលោកឆ្លៀតពេលទំនេរ ពិសេសបងៗលោកដែលមានវ័យពេញកម្លាំង ទៅធ្វើការតាមរោងចក្រ ឬតាមកន្លែងមួយ

ចំនួនដើម្បីរកចំណូលបន្ថែម។

ចំណែកលោកដែលមានវ័យជំទង់ បានឆ្លៀតធ្វើជាអ្នករើសសំរាម ដែលកាលណោះតាមដងផ្លូវនៅសហរដ្ឋអាមេរិក សំបូរកំប៉ុង និងលុយដែលគេជ្រុះគួរសម។ ប្រាក់កម្រៃមួយថ្ងៃសរុបមួយគ្រួសារអាចរកបាន ពី៥០ ទៅ៦០ដុល្លារដែរ ។ គ្រួសារលោកបានសន្សំរហូតដល់បានលុយគ្រប់ចំនួន ធ្វើជាសោហ៊ុយផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅទៅនៅរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា ពីព្រោះនៅទីនោះមានជនជាតិខ្មែររស់នៅច្រើន និងមានអាកាសធាតុប្រហាក់ប្រហែលកម្ពុជាដែរ ។

ក្រប៉ុណ្ណាក៏នៅតែស្រឡាញ់ការសិក្សា

ដោយ ការស្រឡាញ់ និងផ្ដល់តម្លៃចំពោះការសិក្សា បងៗរបស់លោកទាំងអស់ ក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សាថ្នាក់ វិទ្យាល័យហើយ សុទ្ធតែបានបន្តការសិក្សានៅតាមសាកលវិទ្យាល័យទាំងអស់។ លោកក៏ដូចគ្នា បានបញ្ចប់វិទ្យាល័យ ហើយបានស្វះស្វែងប្រឡងយកអាហារូបករណ៍។ នៅឆ្នាំ១៩៩២ លោកបានចូលរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យ Berkeley រដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា យកជំនាញវេជ្ជសាស្ត្រទូទៅ។

ជនជាតិខ្មែរ តែរៀនពូកែជាងអាមេរិកកាំង

ដោយ ស្រឡាញ់វិជ្ជាពេទ្យខ្លាំង ព្រោះយល់ថាជំនាញនេះអាចជួយជីវិតមនុស្សបាន ក្រៅពីឆ្លៀតធ្វើការពេលទំនេរ លោកវក់វីជាមួយការរៀនសូត្រខ្លាំង។ មានថ្ងៃមួយនៅ សាលវះកាត់សាកសព លោកបានវក់ជាមួយការមើលសៀវភៅបណ្ដើរ ពិនិត្យជាក់ស្ដែងលើសាកសពបណ្ដើរ រហូតដល់ម៉ោងពីយប់។ មិត្តរួមថ្នាក់ទៅផ្ទះអស់ ទុកលោកនៅម្នាក់ឯងជាមួយសាកសពជាច្រើន ធ្វើឲ្យលោកមានការភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំង។ ដោយសារការវក់នឹង ការរៀនសូត្របែបនេះ ក្រោយការបញ្ចប់ការសិក្សា លោកបានទទួលនិទ្ទេសល្អជាងគេ ហើយក៏ត្រូវសាកលវិទ្យាល័យ ផ្ដល់ឱកាសជាគ្រូបង្រៀន។ ការក្លាយជាគ្រូបង្រៀន គឺជាបំណងប្រាថ្នារបស់លោកដែរ។ លោកបានធ្វើជាគ្រូបង្រៀនលើជំនាញពេទ្យនេះរយៈពេល៣ឆ្នាំ។

ឈាមជាខ្មែរ ធ្វើការងារដើម្បីខ្មែរ

ក្នុង អំឡុងពេលជាគ្រូបង្រៀន ចិត្តរបស់លោកចាប់ផ្ដើមនឹករឭកដល់ប្រទេសកម្ពុជា ជាទឹកដីកំណើត។ នៅឆ្នាំ១៩៩៩ តាមរយៈដៃគូអភិវឌ្ឍន៍កម្ពុជា លោកបានដាក់ពាក្យស្នើសុំទៅអង្គការមួយឈ្មោះថា Maryland ដើម្បីមកកម្ពុជាក្នុងនាមជាពេទ្យស្ម័គ្រចិត្ត ។ នៅឆ្នាំ២០០០ លោកបានមកកម្ពុជា បានទទួលការងារធ្វើជាអ្នកស្រាវជ្រាវលើបញ្ហាជំងឺកុមារ និងជាទីប្រឹក្សាសុខភាពសាធារណៈ របស់មន្ទីរពេទ្យបង្អែកទាំងអស់ នៅក្នុងខេត្តក្រចេះ ដោយទទួលបានបៀវត្សរ៍ត្រឹម៣៥០ដុល្លារ លើថ្លៃជីវភាព ដែលទីតាំងធ្វើការគឺស្ថិតនៅទីរួមស្រុកឆ្លូង។ តម្លៃប្រាក់ខែប៉ុណ្ណឹង បើសិនជាលោកធ្វើការស្រុកអាមេរិកវិញ លោកអាចទទួលបានច្រើនជាងនេះរាបរយដង ប៉ុន្តែដោយសារទឹកចិត្តស្រឡាញ់អាណិតមនុស្សដែលមានឈាមជ័រដូចគ្នា លោកបានធ្វើការដោយក្ដីសប្បាយរីករាយបំផុត។

ទៅហើយមកវិញ ព្រោះមិនដាច់ចិត្តពីស្រុកខ្មែរ

ចប់ បេសកកម្មរយៈពេល១ឆ្នាំលោកបានវិលត្រលប់ទៅសហរដ្ឋអាមេរិកវិញ។ ដោយក្ដីអាឡោះអាល័យកម្ពុជាជាពន់ពេក នៅឆ្នាំ២០០៣ ទោះបីជាមានការហាមឃាត់ខ្លាចជួបបញ្ហាសុវត្ថិភាពប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏លោកនៅតែសម្រេចចិត្តមកកម្ពុជាម្ដងទៀត ហើយក៏បានបម្រើការងារជាព្រឹទ្ធបុរសនៅសាកលវិទ្យាល័យអន្តរជាតិ។ បន្ទាប់មកទៀត លោកលាឈប់ពីកន្លែងចាស់ មកចូលបម្រើការជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៅសាកលវិទ្យាល័យ បញ្ញាសាស្ត្រ និងចុងក្រោយ នៅឆ្នាំ២០០៤ធ្វើជាព្រឹទ្ធបុរស Associate Professional។ ស្នាដៃចុងក្រោយរបស់លោកគឺបានបង្កើត មហាវិទ្យាល័យសុខភាពសាធារណៈ នៅក្នុងសាកលវិទ្យាល័យកម្ពុជា ។

បើកសាលាបង្រៀន ព្រោះចង់អភិវឌ្ឍចំណេះដឹងពិតប្រាកដដល់យុវជនកម្ពុជា

ក្រោយ ធ្វើការជាច្រើនកន្លែង លោកនៅតែមានអារម្មណ៍ថា នៅកម្ពុជាមិនទាន់មាននៅឡើយសាលាដែលមានស្តង់ដារបែបអាមេរិក។ ម្យ៉ាងទៀតលោកយល់ថា ដើម្បីអភិវឌ្ឍជាតិបានចាំបាច់ត្រូវតែលើកកម្ពស់វិស័យសុខាភិបាល និងវិស័យអប់រំ ។ នៅថ្ងៃទី២១ ខែមករា ឆ្នាំ២០០៥ លោកក៏ចាប់ផ្ដើមបង្កើតវិទ្យាស្ថានអន្តរទ្វីបអាមេរិកកាំង ជាសាលាមួយមានប្រព័ន្ធអប់រំច្បាស់លាស់ តាមបែបអាមេរិក និងផ្ដោតសំខាន់លើការថែទាំសុខភាពរបស់សិស្ស ខណៈដែលពេលនោះមានសាលាឯកជនជាង២២កំពុងឈរលើទីផ្សារ។

ដើមទុនចេញពីការប្រមូលផ្ដុំ

ចាប់ ផ្ដើមដំបូងលោកគិតថា ប្រើប្រាស់ដើមទុនត្រឹម២ម៉ឺនដុល្លារតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែក្រោយពីការចាប់ជួបប្រទះការខ្វះខាត លោកក៏បានចាប់ផ្ដើមខ្ចីដើមទុន ពីបងប្អូនទាំងខាងប្រពន្ធ និងបងប្អូននៅក្រៅប្រទេស រហូតដល់ដើមទុនបានកើនឡើង១០ម៉ឺនដុល្លារ។

ធ្វើបុណ្យច្រើន បុណ្យជួយ

សាលារបស់លោកបានកើតជារូបរាងមែន ប៉ុន្តែមិនទាន់មានកម្លាំងបម្រើការគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ។ ក្រោយការបើកមិនដល់មួយខែផង ស្រាប់តែមានយុវជនជិត២០នាក់ជានិស្សិត បានចូលមកធ្វើជាអ្នកស្ម័គ្រចិត្ត ដោយបានធ្វើការងារជាច្រើន តាំងពីជួយចងបដាតាមដងផ្លូវ ចែកខិតប័ណ្ណ និងជួយការងារក្នុងសាលាជាដើម ដោយមិនយកប្រាក់កម្រៃឡើយ។

២ឆ្នាំ សិស្សកើនពី៥នាក់ ដល់១ម៉ឺននាក់ ជាចំនួនមិនគួរឲ្យជឿ

ចម្លោះ ឆ្នាំ២០០៥ដល់ឆ្នាំ២០០៧ ដោយសារតែទឹកដម និងការពន្យល់ដល់សិស្សពេលធ្វើបទសម្ភាសន៍មុនចូលរៀន ពិសេសការបង្រៀនប្រកបដោយក្រមសីលធម៌ និងចំគោលដៅ សាលារបស់លោកមុនដំបូងទទួលបានសិស្សប្រមាណចំនួន៥នាក់ និងបន្ទាប់មកកើនដល់១០នាក់។ ប៉ុន្តែចំនួនហាក់បានហក់ឡើងយ៉ាងគំហុក ត្រឹមរយៈពេល២ឆ្នាំសោះ បានកើតឡើងរហូតដល់១ម៉ឺននាក់ ដែលបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីភាពជោគជ័យស្ទើរនឹកស្មានមិនដល់ ។

បច្ចុប្បន្នភាព

លោក គួច ម៉េងលី មានងារពេញជា ឯកឧត្ដម ឧកញ៉ា វេជ្ជបណ្ឌិត គួច ម៉េងលី។ លោកបានរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ នៅខែមិនា ឆ្នាំ២០០៤ ដោយភរិយាឈ្មោះ អ៊ឹង លីហុង មានបុត្រ២នាក់។ សព្វថ្ងៃលោកមានក្រុមហ៊ុនចំនួន១ ឈ្មោះម៉េងលី ជេគួច Education ដែលមានក្រុមហ៊ុនបុត្រសម្ព័ន២ គឺ វិទ្យាស្ថានអន្តរទ្វីប អាមេរិកាំង (American Intercon Institute) និងសាលារៀនអន្តរទ្វីប អាមេរិកាំង (American Intercon School) និងក្រុមហ៊ុនសេវាចំនួន៦ទៀត Intercon Transportation Services, Mengly J. Quach Student Health Center, Smart Mart, Intercon Supply and Bookstore, Café Chateau, និង In & Out Food Court and Intercon Estate Development។

បទពិសោធន៍ជីវិត

ធ្វើល្អបានល្អ លោកជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានរងទុក្ខវេទនាខ្លាំងណាស់ តាំងពីវ័យកុមារ ជាក្មេងដែលរស់នៅ ក្នុងភាពវ័យខ្លាច និងរសាត់អណ្ដែត ប៉ុន្តែដោយសារឪពុកម្ដាយលោកជាអ្នកធ្វើបុណ្យធ្វើទានតាំងពីសម័យមុន ដូច្នេះរាល់ឧបសគ្គ បានរសាត់អស់ ហើយគ្រួសារលោកត្រូវបានមនុស្សជាច្រើនជួយយកអាសា ផ្ដល់ឱកាសឲ្យជានិច្ច។ ប្រសាសន៍លោកគួច ម៉េងលី៖ “សូម្បីសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំជោគជ័យក៏ដោយ ខ្ញុំតែងតែប្រកាន់ភ្ជាប់នូវគំនិតជាគ្រូពេទ្យជានិច្ច ចាប់តាំងពីខ្ញុំរៀនចប់វេជ្ជបណ្ឌិតនៅប្រទេសអាមេរិកមក។ ខ្ញុំមិនដែលរកចំណូលបានមួយកាក់មួយសេនឡើយ ព្រោះខ្ញុំមានទឹកចិត្តអាណិតដល់អ្នកក្រីក្រ សូម្បីពេលទំនេរចេញទៅណាមកណា ខ្ញុំតែងតែបើកឡានទៅតាមផ្លូវតូចនៅតាមទីជនបទដាច់ស្រយាល។ ពេលខ្ញុំបានជួបជនក្រីក្រ ឬខ្វះខាត ខ្ញុំប្រឹងប្រែងជួយឲ្យអស់លទ្ធភាព ជាថ្នាំសង្កូវ ជាចំណីអាហារ និងមានចាស់ៗនៅផ្ទះលំបាកទ្រុឌទ្រោមខ្លាំង ខ្ញុំជួយជួសជុល និងឬសាងសង់ផ្ទះឲ្យតែម្ដង ក៏មានដែរ។ ហើយខ្ញុំបានចូលរួម សកម្មភាពសង្គមជាច្រើន ជាមួយអង្គការដៃគូផ្សេងៗ ដែលសរុបមកទល់ពេលនេះ ខ្ញុំបានចំណាយសរុបជាង១លានដុល្លារហើយ ហើយខ្ញុំនៅតែបន្តសកម្មភាពនេះទៀត។

ការផ្ដាំផ្ញើ

“មនុស្សគ្រប់រូបគឺមានតម្លៃ” សម្រាប់លោក គួច ម៉េងលី។ ការដាក់ខ្លួនជារឿងសំខាន់ ទោះរៀនបានថ្នាក់ណា ឬធ្វើការធំយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មិនត្រូវមើលងាយអ្នកក្រីក្រដែរ ប្រៀបដូចកន្លែងធ្វើការមួយបើសិនជាគ្មានអ្នកធ្វើអនាម័យ មានតែអ្នកមានឋានៈខ្ពស់ទាំងអស់គ្នានោះ កន្លែងនោះច្បាស់មានបរិស្ថានមិនស្អាតនោះទេ និងកន្លែងមួយបើសិនជាគ្មានអ្នកចេះដឹង មកដឹកនាំទេ មិនឆ្ពោះមុខបាននោះដែរ។ ដូច្នេះចូរឲ្យតម្លៃទៅមនុស្សដែលនៅ ជុំវិញខ្លួន។ មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានតម្លៃ ដូចនេះហើយទើបសូមជៀសវាងការមើលងាយ រើសអើងមនុស្ស ហើយមុនជេរនរណាម្នាក់ ត្រូវពិចារណាឲ្យបានច្បាស់លាស់ថា តើវាជាការពិតដែរ ឬទេ? តើវាបានផលអ្វីមកយើង តើពាក្យរបស់យើងប៉ុន្មានម៉ាត់នោះនឹងប៉ះពាល់អនាគតអ្នកនោះដែរ ឬទេ ? សង្គមខ្មែរតូចណាស់ បើសិនជាមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានជាន់ឈ្លីហើយ មិនអាចងើបរួចនោះទេ ។ សរុប មកវិញ ធ្វើជាមនុស្សត្រូវចេះផ្ដល់ឱកាស ចេះដាក់ខ្លួន ចេះអត់ធ្មត់ មានមេត្តាធម៌ និងអប់រំដោយចិត្តសន្ដោស។ ដរាបណាយើងផ្ដល់ឱកាសឲ្យគេ ពេលនោះគេនៅតែមានឱកាសក្នុងការកែប្រែបានដូចគ្នា។

ដើមទុនរកស៊ីចេញពីការប្រមូលផ្ដុំ

យុវជនជាច្រើន តែងតែរអ៊ូរទាំថា គ្មានដើម ឬដើមទុនតិច មិនអាចរកស៊ីបាន ចាំបានដើមទុនច្រើនចាំរកស៊ី។ ចំពោះលោក គួច មេងលី ដែលធ្លាប់ខ្ចីលុយបងប្អូនបើកសាលានោះយល់ថា បើរង់ចាំដល់មានលុយគ្រប់ចំនួន ចាំចាប់រកស៊ីនោះ គឺមិនដឹងថ្ងៃណានោះទេ ព្រោះការសន្សំមិនចេះគ្រប់ទេ ហើយក្នុងការរកស៊ី ជៀសការខ្ចីបុលក៏មិនរួចដែរ ដូច្នេះមិនបាច់រង់ចាំរហូតដល់គ្រប់នោះទេ សំខាន់ត្រូវចេះប្រមូលផ្ដុំទុន និងស្មោះត្រង់សងត្រលប់ទៅម្ចាស់គេវិញគ្រប់ចំនួន ពេលនោះអ្នកនឹងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបើកអាជីវកម្មមួយ បានដោយជោគជ័យ៕

អានអត្ថបទ៖ លោក ជ័យ ថាវី គ្រូបង្រៀនគួរល្បីឈ្មោះប្រចាំនៅកម្ពុជា ជានរណា? ចុចត្រង់នេះ

អត្ថបទ៖ កង ចាន់បញ្ញា

រូបភាព៖បណ្តាញសង្គម Mengly J. Quach