នៅពីក្រោយភាពជោគជ័យ សហគ្រិនឆ្នើមរូបនេះ ហ៊ានលក់ផ្ទះតម្លៃរាប់ម៉ឺន ដើម្បីដាក់ទុនរកស៊ី

2018-10-19 09:07:27
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

បើគេនិយាយពីសហគ្រាស ឬក្រុមហ៊ុនផលិតនំនៅក្នុងស្រុក មានមិនច្រើនឡើយ។ មូលហេតុដោយសារក្រុមហ៊ុនទាំងនោះមិនអាចឈរជើង និងភាពប្រកួតប្រជែងពីផលិតផលនាំចូលបាន។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ ក្រុមហ៊ុនលីលីផលិតនំស្រួយ មិនត្រឹមជាសហគ្រាសផលិត ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់នំនៅស្រុកប៉ុណ្ណោះនោះទេ តែក៏បាននាំចេញ ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់នៅក្រៅប្រទេសផងដែរ។

ផ្តើមអាជីពដំបូងជាអាជីវករ លក់ដូរទំនិញបន្តិចបន្តួច ហើយក្រោយមកជាបុគ្គលិកផ្នែក លក់នៅក្រុមហ៊ុន សិង្ហបុរីមួយដែលនាំចូលស្រាបៀរ នំ និងភេសជ្ជៈជាដើម អ្នកស្រី កែវ មុំ គឺជាស្ថាបនិក និងនាយិកាក្រុមហ៊ុនខាងលើ ព្រមទាំងបានអភិវឌ្ឍខ្លួនឯងឲ្យក្លាយជាសហគ្រិន ស្ត្រីដែលទទួលបានភាពលេចធ្លោ និងបានជោគជ័យម្នាក់។

អ្នកស្រី កែវ មុំ

កើតនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ ក្នុងខេត្តតាកែវ នៅគ្រាដែលរបបកម្ពុជាប្រជាធិបតេយ្យខ្មែរក្រហម បានចូលមកកាន់កាប់ប្រទេស និងបានធ្វើឱ្យមនុស្សស្លាប់អស់ជិត ២លាននាក់ ក្នុងរយៈពេលដឹកនាំប្រទេសជិត ៤ឆ្នាំ។ អ្នកស្រី និងក្រុមគ្រួសារទាំងអស់ក៏បានឆ្លងកាត់របបដ៏ខ្មៅងងឹតនេះដែរ។ នៅដើមទសវត្សឆ្នាំ ១៩៨០ គ្រួសារអ្នកស្រីបានផ្លាស់មករស់នៅរាជធានីភ្នំពេញ ដោយផ្តើមប្រកបរបរលក់ដូរតិចតួច។

ដោយសារជីវភាពមានការលំបាក អ្នកស្រីត្រូវបង្ខំចិត្តឈប់រៀនត្រឹមមធ្យមសិក្សា និងបានស្វែងរកការងារជាបុគ្គលិកផ្នែកលក់នៅក្រុមហ៊ុនភេសជ្ជៈមួយ។ ធ្វើជាបុគ្គលិកផ្នែកលក់នេះហើយជាឱកាសមួយ អាចឱ្យអ្នកស្រីបានសម្លឹងឃើញសក្ដានុពលតម្រូវការទីផ្សារក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ខណៈអ្នកស្រីធ្លាប់បានស្គាល់ជនជាតិសិង្ហបុរីម្នាក់ ដោយបានផ្ដល់ជាដំបូន្មានថា បើនៅតែរកស៊ី ត្រូវមានផលិតផលមួយផ្ដាច់មុខដោយខ្លួនឯង ទើបក្លាយជាអ្នកមានបាន។

នៅឆ្នាំ ២០០២ អ្នកស្រីបានបង្កើតក្រុមហ៊ុនលីលីផលិតនំស្រួយ ជាមួយនឹងបុគ្គលិកជាង ២០ នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ បច្ចុប្បន្នសហគ្រាសផលិតនំស្រួយលីលី ត្រូវបានមហាជនជាច្រើនស្គាល់ និងផ្ដល់ការងារដល់បុគ្គលិកចំនួន ២៥០នាក់។ លោកស្រី កែវ មុំ បានចែករំលែកបទពិសោធន៍ទាំងនេះជាមួយ Sabay ដូចតទៅ៖

Sabay) ជាការពិតលោកស្រីរៀនសូត្រមិនបានច្រើនទេ តើគំនិតរកស៊ី និងការធ្វើអាជីវកម្មកើតចេញពីណាពេលមក?

លោកស្រី កែវ មុំ ៖ ចា៎…ចំពោះគំនិតអាជីវកម្មហ្នឹង គឺដោយសារខ្ញុំ មានឪពុកម្ដាយជាអ្នកអាជីវកររួចទៅហើយ។ អញ្ចឹងខ្ញុំភ្ញាក់ពីគេងមកគឺត្រូវតែជួយការងារលក់ដូរនៅក្នុងផ្ទះ។ គំនិតនៃការធ្វើអាជីវកម្មហ្នឹង គឺមានតាំងពីតូចៗមកម្ល៉េះ ហើយក៏មិនមែនជាភាពចៃដន្យដែរ ដែលខ្ញុំអាចបង្កើតអាជីវកម្មមួយបាន។ វាជាការគ្រោងទុក និងបានថៅកែ សាំងហ្គាពួរគាត់មានបំណងចង់ឱ្យខ្ញុំក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកមាន។ អញ្ចឹងក៏គាត់ប្រាប់យើង។ ចំណុចហ្នឹងហើយ ដែលយើងគិត ហើយទុកនៅក្នុងចិត្ត។

Sabay) ហេតុអ្វីបានជាលោកស្រីមានគំនិតបង្កើតរោងចក្រផលិតនំនេះឡើង?

លោកស្រី កែវ មុំ ៖ ខ្ញុំជាអាជីវករ និងបានដើរលក់ជាប្រចាំនៅតាមទីផ្សារ ឃើញថា ភាគច្រើនបំផុតផលិតផលនៅលើទីផ្សារជារបស់នាំចូល។ អញ្ចឹងក្នុងមួយថ្ងៃៗ ផលិតផលត្រូវនាំចូលប្រទេសកម្ពុជាយើងច្រើនមែនទែន។ ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំនឹកឃើញដល់ការផលិតផលនំ។ នំនេះយើងឃើញថា វាសំពីងសំពោង វត្ថុធាតុដើម គឺជាពោត និងអង្ករ។ ពោត និងអង្ករជាកសិផលមួយល្អ ដែលអាចងាយរកនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាយើង និងតម្លៃសមរម្យ។ បន្ទាប់មកយើងគិតថា បើយើងអាចផលិតនៅក្នុងប្រទេស យើងបានគឺយើងអាចចំណេញថ្លៃដឹកជញ្ជូនរួចទៅហើយ។ គឺយើងអាចផ្តល់នូវនំចំណីអាហារដែលថ្មី ហើយស្រស់ ជូនដល់កុមារកម្ពុជាឱ្យទទួលទាន មាននូវសុខភាពល្អ បង្កើននូវភាពឆ្លាតវ៉ៃ ការផ្តល់ឱកាសការងារដល់កសិករ បង្កើនការដាំដុះកសិផល ការផ្តល់ឱកាសការងារដល់បុគ្គលិក កម្មករ កាត់បន្ថយចំណាកស្រុក ផ្ដល់ឱកាស ការងារដល់ឧស្សាហ៍កម្មរួមផ្សំដទៃទៀត រួមចំណែកអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចជាតិ និងកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រ ដែលជាគោលនយោបាយរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលផង។ គំនិតទាំងអស់ហ្នឹងហើយ ដែលខ្ញុំមើលឃើញ និងសម្រេចចិត្តធ្វើយ៉ាងម៉េច ដើម្បីអាចផលិតនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ អញ្ចឹងយើងត្រូវចំណាយ ពេលវេលាច្រើន ក្នុងការស្វែងរកម៉ាស៊ីន។ ពីមុនអត់ដូចបច្ចុប្បន្នទេ បច្ចុប្បន្នសម្បូរ វាដូចថា ពិភពលោកនៅក្នុងដៃរបស់យើង ត្រូវការអី គឺអាចស្រាវជ្រាវតាមអ៊ីនធឺណេតឃើញភ្លាម។ ប៉ុន្តែសម័យនោះអត់មានអីទាំងអស់។ អត់ដឹងថា ទៅរកទិញនៅណា? អញ្ចឹងជួបម្នាក់សួរម្នាក់…យើងត្រូវចំណាយពេលវេលាច្រើនឆ្នាំ ទម្រាំជួបមនុស្សដែលស្គាល់គ្នា និងលក់នៅកន្លែងណា(ម៉ាស៊ីន)? អញ្ចឹងទីបំផុតយើងអាចដំណើរការរោងចក្រនេះនៅឆ្នាំ ២០០២។

Sabay) តើលោកស្រីជួបឧបសគ្គអ្វីខ្លះ ពេលចាប់ផ្តើមដំបូង?

លោកស្រី កែវ មុំ ៖ យើងជួបបញ្ហាជាច្រើនទី១ ហិរញ្ញវត្ថុ ទី២ ការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិកកម្មករ ទី៣ ការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីន ទី៤ គឺទីផ្សារ។ អញ្ចឹង គឺយើងសឹងតែសូន្យទាំងអស់ ពេលហ្នឹង គឺជួបនឹងឧបសគ្គ និងបញ្ហាច្រើនមែនទែន ពិសេសបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ គឺខ្ញុំអត់មានលុយច្រើនទេ ដើម្បីទិញម៉ាស៊ីន ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តជាមួយនឹងភាពជឿជាក់ថា យើងអាចធ្វើបានក៏សម្រេចចិត្តលក់ផ្ទះយកមកទិញម៉ាស៊ីន។ ខ្ញុំលក់ផ្ទះនៅអូឫស្សីបានតែ ៧ ៥០០០ដុល្លារទេ។ ផ្ទះហ្នឹង គឺដីឡូតិ៍ពីរល្វែង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនស្ដាយទេ ព្រោះលក់យកមកធ្វើអាជីវកម្ម ដើម្បីបង្កើនសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ បានខ្ញុំសម្រេចចិត្តលក់ហ្នឹង។ ពេលបើកអាជីវកម្មដំបូងមានទុនប្រហាក់ប្រហែលខ្ទង់ ១០ម៉ឺនដុល្លារ ប៉ុន្តែតែខ្វះមុខ ខ្វះក្រោយរកបងប្អូនបន្ថែម។ បើខ្ញុំដាក់ប្លង់ផ្ទះនៅធនាគារក៏មិនបានច្រើនដែរ។ដូច្នេះមានតែលក់តែម្តង។ ម្យ៉ាងអាជីវកម្មយើងថ្មីផង ខ្ចីនៅធនាគារក៏មិនបានច្រើន។ ចំពោះការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិកកម្មករ យើងជាស្រ្តី ហើយវ័យក្មេងការគ្រប់គ្រងបុគ្គលិកមានវ័យចំណាស់ជាងយើងគឺមានការលំបាកមែនទែន។ ប៉ុន្តែក្នុងនាមអ្នកដឹកត្រូវមានការអត់ធ្មត់ និងតែងផ្តល់មតិកែលំអរដល់បុគ្គលិក។ អញ្ចឹងនៅពេលដែលយើងប្រាប់ទៅគាត់នឹងសំគាល់ថា ខុសឬត្រូវ កើត ឬមិនកើត។ អញ្ចឹងគាត់នឹងចាប់ផ្តើមយល់ និងគោរពយើង ព្រោះយើងយល់នូវកិច្ចការងារហ្នឹងទាំងអស់។ ការប្រើប្រាស់ម៉ាស៊ីនយើងជាមនុស្សស្រីក៏មានការលំបាកក្នុងការលើកឧបករណ៍ធ្ងន់ និងធនធានមនុស្សក៏មានមិនច្រើន។ ចំពោះទីផ្សារជំនាន់ហ្នឹងភាគច្រើនជាផលិតផលនាំចូល យើងយករបស់យើងទៅលក់គេថា របស់ខ្មែរៗ មិនមានគុណភាព មិនមានស្តង់ដារអីទេ។ គាត់ចេះតែនិយាយ និងចេះតែថា អញ្ចឹងទៅ ដោយសារគាត់មិនមានជំនឿចិត្តដោយសារកម្ពុជាយើងជំនាន់នោះមិនទាន់មានការផលិតដោយមានស្តង់ដារនៅឡើយ។ អញ្ចឹងយើងពិបាកក្នុងការជំរុញ និងលក់ហ្នឹង ប៉ុន្តែទោះបីយ៉ាងណាយើងបង្ហាញគាត់ថា ស្នាដៃកូនខ្មែរផលិត គឺមិនអន់ឡើយ។ យើងផលិតពិតជាមានគុណភាព និងមានស្តង់ដារជូនពួកគាត់ទទួលទាន។

Sabay ) តើលោកស្រីមានយុទ្ធសាស្ត្រទីផ្សារយ៉ាងដែរពេលនោះ?

លោកស្រី កែវ មុំ៖ ចា៎ …គឺយើងមានយុទ្ធសាស្រ្តជាច្រើនក្នុងការធ្វើ ទី១ សំខាន់បំផុតនំត្រូវតែមានរស់ជាតិឆ្ងាញ់ ទី២ ការរចនាសម្បកវេចខ្ចប់ត្រូវតែមានភាពទាក់ទាញ ទី៣ ត្រូវរិះរកវិធីយ៉ាងម៉េចឱ្យប្រជាពលរដ្ឋមានទំនុកចិត្តលើផលិតផលរបស់យើង តាមរយៈការផ្សព្វផ្សាយលើបណ្ដាញ សារព័ត៌មានជាច្រើនពីការអនុវត្តស្តង់ដារអនាម័យ និងគុណភាព ព្រមទាំងការបើកឱ្យទស្សកិច្ចសិក្សាស្វែងយល់ពីខ្សែសង្វាក់ផលិតកម្មផ្ទាល់តែម្តងនៅក្រុមហ៊ុន។ ក្រៅពីនោះក្រុមហ៊ុនក៏មានការដាក់តាំងបង្ហាញផលិតផលនៅទូទាំងប្រទេស ដែលរៀបចំឡើងដោយក្រសួងពាណិជ្ជកម្ម ឬក៏បណ្ដាស្ថាប័នផ្សេងៗ គឺយើង តែងតែចូលរួម ជាពិសេសយើងបានចូលរួមតាំងពិព័រណ៍នៅបណ្តាប្រទេសជាច្រើនផងដែរ ដែលបានសហការជាមួយប្រទេសកម្ពុជា។ ទីបំផុតយើងទទួលបានការកើតសរសើរពីមាត់មួយទៅមាត់មួយ និងទទួលបានគាំទ្រជាបន្តបន្ទាប់ និងបានពង្រីកខ្សែសង្វាក់ផលិតកម្មជាបន្តបន្ទាប់។ អញ្ចឹងហើយបានយើងព្យាយាមធ្វើយ៉ាងម៉េចឱ្យក្រុមហ៊ុនលីលី ក្លាយជាក្រុមហ៊ុនស្តង់ដា បើទោះជាយើងចាប់ផ្តើមពីដំបូងជាក្រុមហ៊ុន លក្ខណៈគ្រួសារក៏ដោយ ប៉ុន្តែយើងនឹងបោះជំហានធ្វើម៉េច ដើម្បីឱ្យប្រជាពលរដ្ឋគាំទ្រកើនឡើង។

Sabay ) ហេតុអីបានជាផលិតផលអ្នកស្រីទាក់ទាញបានទំនុកចិត្តខ្ពស់ និងអាចនាំចេញទៅក្រៅប្រទេសបាន?

លោកស្រី កែវ មុំ ៖ មុននឹងគេមកទិញផលិតផលយើង គឺគេអត់ទាន់ទុកចិត្តយើងទេ ពោលគឺគេត្រូវតែចុះមកត្រួតពិនិត្យនៅក្រុមហ៊ុនរបស់យើង ការផលិតរបស់យើងមានស្តង់ដាអនាម័យហើយឬនៅ? បន្ទាប់មកគឺគេយកផលិតផលរបស់យើងធ្វើតេស្តនៅឡាបូ ចង់ដឹងថា តើយើងមានប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីប៉ះពាល់ដល់សុខភាពដែរឬអត់? ទាល់តែយើងជាប់ហើយ គឺយើងត្រូវអនុវត្តតាមស្តង់ដាប្រទេសគេនីមួយៗ ទើបយើងអាចនាំចេញទៅបាន គឺយើងជួបនឹងផលលំបាកច្រើនក្នុងការនាំចេញ។ ទោះបីយ៉ាងណាក្រុមហ៊ុននៅតែខិតខំព្យាយាម ហើយវាជាមោទនភាពមួយដែលគេគិតថាខ្មែរធ្វើអ្វីមិនបាន នាំអ្វីទៅមិនបាន។ អញ្ចឹងយើងត្រូវតែធ្វើឱ្យកើត ឱ្យគេមើលឃើញថា យើងមិនអន់ទេ។ ដូច្នេះគិតមកដល់បច្ចុប្បន្នយើងអាចនាំចេញទៅ១២ ប្រទេសហើយ មានអាមេរិក កាណាដា អូស្ត្រាលី ថៃ ម៉ាឡេស៊ី និងកូរ៉េ ជាដើម។

Sabay )តើការបោះជំហ៊ានមកដល់ចំណុចនេះ លោកស្រីគិតថា ជាភាពភាពជោគជ័យហើយឬនៅ?

លោកស្រី កែវ មុំ៖ ខ្ញុំគិតថាអ្វីដែលទទួលបាននេះគ្រាន់តែជាលទ្ធផលមួយបានមកពីការខិតខំប្រឹងប្រែងពីមុនប៉ុណ្ណោះ ព្រោះដរាបណាយើងនៅមានជីវិត ភាពជោគជ័យ និងបរាជ័យខុសគ្នាតែមួយជំហានប៉ុណ្ណោះ។ បើយើងធ្វេសប្រហែស អាចជួបនឹងភាពបរាជ័យភ្លាម។ ខ្ញុំអាចលើជាឧទាហរណ៍ថា ពីមុនយើងអត់មានអីសោះ យើងធ្វើបានប៉ុណ្ណឹង ចុះឥឡូវយើងមានប៉ុណ្ណឹង…យើងអាចធ្វើបានច្រើនទៀត។ យើងនឹងខិតខំប្រឹងប្រែង និងប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ច។ ដូចយើងជិះសេះ ទោះបីស្ទាត់ជំនាញយ៉ាងណា បើធ្វេសប្រហែសតែបន្តិចអាចនឹងមានគ្រោះថ្នាក់គ្រប់ពេល។

Sabay ) តើអ្វីទៅជាកម្លាំងចិត្តជំរុញ ឱ្យអ្នកស្រីពុះពារគ្រប់ឧបសគ្គរហូតទទួលបានជោគជ័យ?

លោកស្រី កែវ មុំ៖ កត្តាដែលជំរុញ និងលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ឱ្យចេះខិតខំប្រឹងប្រែងគឺ ខ្ញុំធ្លាប់ជួបបញ្ហាដែលគេធ្លាប់មើលងាយថា ធ្វើអ្វីមិនកើតនេះជាកម្លាំងធំបំផុត។ បន្ទាប់ខ្ញុំក៏រីករាយជាមួយនឹងលទ្ធផល ដែលយើងធ្វើទៅពិតជាទទួលបានផ្លែផ្កា ហើយអ្វីដែលកាន់តែសប្បាយចិត្តនោះលទ្ធផល នៃការខិតខំប្រឹងប្រែងនេះ អាចចែករំលែកទៅអ្នកជុំវិញខ្លួន និងសង្គមយើងបានមួយចំណែកដែរ។ នេះគឺជាភាពរីករាយមួយដែលខ្ញុំនឹងបន្តទៅមុនទៀតដោយមិនគិតភាពនឿយហត់។

Sabay ) តើលោកស្រីមានអនុសាសន៍អ្វីខ្លះជាការចែករំលែកដល់ស្រ្តីខ្មែរផ្សេងទៀត?

លោកស្រី កែវ មុំ ៖ ជាការពិតស្រ្តីអាចធ្វើអ្វីៗបានច្រើនណាស់ យើងពុំគួរយកគំនាបគ្រួសារមកដាក់ខ្លួនទេ។ បុរសជាស្វាមីត្រូវតែមានលើកទឹកចិត្តដល់កូនស្រី និងភរិយាចូលរួមសង្គមឱ្យបានច្រើន។ នៅពេលគាត់ចូលរួមក្នុងសង្គមបានច្រើនគាត់នឹងទទួលបាននូវបទពិសោធន៍ និងចំណេះដឹងផ្សេងៗពីខាងក្រៅ។ គាត់អាចពង្រឹងសមត្ថភាពគាត់បាន…អាចយកមកពង្រីកអាជីវកម្មបានលឿន ជាពិសេសនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយបើយើងពឹងតែមេគ្រួសារជាស្វាមីមួយ យើងអត់ចេះអីនៅតែផ្ទះ នៅពេលដែលសសរគ្រួសារហ្នឹងដួលរំលំ ផ្ទះហ្នឹងមួយទាំងមូលនឹងអាចមានបញ្ហាទៅតាមហ្នឹង។ អញ្ចឹងយើងសង្ឃឹមថា បច្ចុប្បន្ននេះយើងគួរតែលុបបំបាត់នូវផ្នត់គំនិតថា ស្ត្រីធ្វើអ្វីមិនកើត បង្វិលចង្ក្រានមិនជុំ យើងរួមគ្នាអភិវឌ្ឍន៍គ្រួសារកាន់តែរីកចម្រើន។ ទោះយ៉ាងណាស្រ្តីពុំគួរមានមោទនភាពនឹងខ្លួនឯងពេកដែរ ត្រូវមានការព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាចំពោះមុខ និងកុំឆេវឆាវ៕

អត្ថបទ៖ សុផល