ភ្នំសំពៅ រមណីយដ្ឋានធម្មជាតិ និងប្រវត្តិសាស្ត្រ

2016-09-15 13:48:35
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

នៅពេលយើងធ្វើដំណើរបានចម្ងាយប្រហែល ១០គីឡូម៉ែត្រ នៅលើកំណាត់ផ្លូវជាតិលេខ៥៧ ពីក្រុងបាត់ដំបងទៅក្រុងប៉ៃលិន នៅខាងស្តាំដៃ យើងនឹងឃើញកូនភ្នំមួយឈ្មោះថា ភ្នំសំពៅ។ តាមរយៈរឿងព្រេងខ្មែរបានតំណាលថា ភ្នំនេះគឺជាសំពៅរបស់ចៅរាជកុល។ នៅពេលចៅរាជកុលធ្វើដំណើរត្រលប់ទៅនគរវិញ ក្រពើអាធនបានមកកល់សំពៅអោយលិច ពេលនោះនាងរំសាយសក់បានច្បូតសក់នាងអោយទឹកសមុទ្ររីង ហើយក្រពើអាធនក៏ស្ងួតស្រកាងាប់ទៅជាភ្នំក្រពើ ហើយសំពៅវិញក៏ក្លាយទៅជាភ្នំសំពៅនេះ។

ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នភ្នំសំពៅជារមណីយដ្ឋានដ៏ល្បីល្បាញ ដែលគេនិយមទៅកម្សាន្ត និងមានវត្តក៏ដូចជាបូជនីយដ្ឋានជាច្រើនកសាងនៅលើភ្នំនេះ។ នៅលើភ្នំមានល្អាងចំនួន៥ គឺល្អាងខ្យល់ ល្អាងផ្កាស្លា ល្អាងល្ខោន ល្អាងស្ថានីយ និងល្អាងតែងខ្លួន។

បើតាមលោកតា ណាត ជាចាស់ទុំម្នាក់មានទីលំនៅនៅជើងភ្នំបានអោយដឹងថា “នៅសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម មានទីកន្លែងបី ដែលអ្នកបាត់ដំបងនិយមទៅលេងគឺ ប្រាសាទឯកភ្នំ ភ្នំបាណន់ និងភ្នំសំពៅនេះឯង។ ពេលនោះមានអ្នកធំខ្លះលោកជួយកសាងជណ្តើរថ្មឡើងលើភ្នំនេះផង។ ហើយយើងក៏ធ្លាប់បានលឺដែរពីបទចម្រៀងខ្លះច្រៀងទាក់ទងនឹងភ្នំនេះដូចជាបទ "ព្រាត់ភ្នំសំពៅ" និង បទ"បាចផ្កាម្រះពៅ" អីជាដើម។ លុះមកដល់សម័យខ្មែរក្រហម ភ្នំនេះត្រូវគេប្រើជាកន្លែងសម្រាប់ពិឃាដមនុស្ស ដែលប្រឆាំងនឹងខ្មែរក្រហមវិញ។

លោកតាបានបន្តថា “មានប្រជាជនមួយចំនួនត្រូវបានសម្លាប់នៅលើភ្នំនេះ ហើយជាពិសេស គឺពួកកម្មាភិបាលខ្មែរក្រហមប្រចាំភូមិភាគពាយព្យទាំងតូចទាំងធំត្រូវពួកភូមិភាគនិរតីយកមកសម្លាប់នៅក្នុងអំឡុងពេលវិសុទ្ធកម្មជាច្រើននាក់ នៅត្រង់ល្អាងតែងខ្លួន ដោយពួកវាវាយជនរងគ្រោះទម្លាក់ចូលក្នុងល្អាងតែម្តង។

រហូតមកដល់អំឡុងឆ្នាំ១៩៨៣ ទើបចាប់ផ្ដើមមានអ្នកទៅលេងភ្នំសំពៅឡើងវិញ តែជណ្ដើរឡើងត្រូវរងការបំផ្លាញអស់មួយភាគ ហើយគេត្រូវតោងតាមថ្ម វល្លិនិងឫសឈើទើបទៅដល់កំពូលភ្នំ ហើយម្យ៉ាងទៀតកន្លែងហ្នឹងក៏ត្រូវទ័ពវៀតណាមយកធ្វើជាបន្ទាយ និងបន្សល់កាំភ្លើងធំពីរគ្រឿងទុកជាអនុស្សាវរីយ៍ដល់សព្វថ្ងៃ។

នៅពេលផ្លូវទៅកាន់ប៉ៃលិនត្រូវបានកសាងឡើងវិញ ភ្ញៀវទេសចរទៅលេងភ្នំសំពៅក៏កើនឡើងជាលំដាប់។ សព្វថ្ងៃ អ្នកទេសចរមកលេងភ្នំសំពៅមានភាពងាយស្រួលជាងមុនខ្លាំង ដោយសារមានការកសាងជណ្តើរថ្មឡើងវិញ និងផ្លូវសម្រាប់ម៉ូតូនិងរថយន្តឡើងថែមទៀត។ នៅលើភ្នំក៏ដូចជានៅជើងភ្នំមានលក់ម្ហូបអាហារ គ្រឿងភេសជ្ជៈ និងវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ក្នុងតម្លៃសមរម្យជូនភ្ញៀវទេសចរ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ភ្នំសំពៅកឺជាទីជម្រកដ៏ធំរបស់សត្វប្រចៀវរស់នៅ ហើយជារៀងរាល់ល្ងាចមានភ្ញៀវទេសចរជាតិ និងអន្តរជាតិជាច្រើនមកកាន់ទីនេះដើម្បីទស្សនាសត្វប្រចៀវចេញពីរូងភ្នំទៅរកចំណី។

អ្នកមីងជាអាជីវករលក់ភេសជ្ជៈនៅលើខ្នងភ្នំបានប្រាប់ Sabayថា “ប៉ុន្មានឆ្នាំនេះ ខ្ញុំធ្វើស្រែមិនសូវបានផលនោះទេ ព្រោះរាំងស្ងួតមិនសូវមានទឹកគ្រប់គ្រាន់។ ប៉ុន្តែបានអ្នកទេសចរមកលេងភ្នំកាន់តែច្រើន មីងលក់ដាច់ច្រើនបានចំណូលជួយទប់ជីវភាពគ្រួសារដែរ៕