បុគ្គលល្បីឈ្មោះបីរូបតាំងពីសម័យបារាំង បន្តល្បីដល់បច្ចុប្បន្ន

2018-03-05 06:32:11
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ភិរម្យភាសា អ៊ូ ហៅ ង៉ុយ៖ ភិរម្យភាសាអ៊ូ ហៅង៉ុយ ឬក្រម ង៉ុយ កើតនៅឆ្នាំ១៨៦៥ ខេត្តកណ្តាល និងស្លាប់ទៅវិញនៅឆ្នាំ១៩៣៥។

លោក ជាអ្នកច្រៀងចាប៉ី ដោយប្រើជាពាក្យកាព្យ បង្កប់នូវអត្ថន័យអប់រំប្រៀបនប្រដៅ នៅតាមពិធីបុណ្យសាសនា និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗ។ កំណាព្យរបស់លោក លើកឡើងពីវប្បធម៌ អក្សសាស្រ្ត សិល្បៈ និងគំនិតជាតិនិយមជាដើម ដែលពេលនោះកម្ពុជាកំពុងស្ថិននៅក្រោមអាណាព្យាបាលបារាំងនៅឡើយ។

(រូបសំណាកភិរម្យភាសា អ៊ូ ហៅ ង៉ុយ នៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ)

ខ្លឹមសារដែលលោកលើកឡើងច្រើននិយាយពីជិវិតកសិករ ទំនៀបទម្លាប់ ភាពក្រីក្រ កង្វះការអប់រំ និងអនក្ខរកម្មរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរ ការបែងចែក និងជម្លោះក្នុងសង្គម ជាដើម។

បច្ចុប្បន្ន អ្វីដែលភិរម្យភាសាអ៊ូ បានលើកឡើងនាសម័យនោះត្រូវបានយកមកប្រើប្រាស់សម្រាប់ទូន្មានកូនចៅ និងសិស្សនៅតាមសាលារៀន។

ដោយសារតែអ្វីដែលលោកបានលើកឡើងមិនសូវបានកត់ត្រា ទើបស្នាដៃរបស់លោកដែលសេសសល់មិនមានច្រើនដូចដែលអ្វីលោកបានធ្វើនៅពេលនោះទេ។ ទោះយ៉ាងណាស្នាដៃលោកក៏ត្រូវបានកត់ត្រាទុកខ្លះដល់សព្វវថ្ងៃមាន ដូចជាច្បាប់ល្បើកថ្មី ច្បាប់ប្រុស ច្បាប់ស្រី និងច្បាប់កេកាលថ្មី ជាដើម។

លោក នូ ហាច៖ លោក នូ ហាច ជាអ្នកនិពន្ធប្រលោមលោកបែបទំនើប និងបានឈានជើងចាកចេញពីអក្សរសិល្ប៍ខ្មែរបុរាណដែលសរសេរបែបសោកនាដកម្មតាមទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនា ឲ្យទៅជាការពិពណ៌នា និងការនិទានបែបមនោសញ្ចេតនា។ រឿងប្រលោមលោកបែបទំនើប និងល្បីឈ្មោះ របស់លោក ហើយបានដាក់ចូលក្នុងកម្មវិធីសិក្សាផងនោះគឺរឿង «ផ្កាស្រពោន» និពន្ធឡើងនៅឆ្នាំ១៩៤៩។

(រូបលោក នូ ហាច Print Screen ពីវែបសាយ សមាគមខ្មែរកម្ពុជាក្រោម)

លោក នូ ហាច កើតនៅឆ្នាំ១៩១៩ នៅស្រុកសង្កែ ខេត្តបាត់ដំបង ហើយលោកត្រូវបានគេជឿថាត្រូវបានខ្មែរក្រហមសម្លាប់នៅឆ្នាំ១៩៧៥។ លោកធ្លាប់ធ្វើការជាមន្ត្រីទូត មន្ត្រីយុត្តិធម៌ និងមន្ត្រីរាជការស៊ីវិលក្នុងតំណែងផ្សេងទៀត។

លោក នូ ហាច ក៏ជាសមាជិកក្រុមអ្នកនិពន្ធខ្មែរនៅសម័យសង្គមរាស្រ្តនិយមផងដែរ។ លោកមានស្នាដៃសរសេររឿងខ្លី កំណាព្យ និងរឿងប្រលោមលោកផ្សេងទៀត ដូចជា «មាលាដូងចិត្ត ឆ្នាំ១៩៧២ និងរឿងត្រួយជីវិត ឆ្នាំ១៩៧៣ ជាដើម។

សព្វថ្ងៃក៏មានដែរការយកឈ្មោះ លោកមកដាក់ជាសមាគមដែលធ្វើការទាក់ទងនឹងវិស័យអក្សរសីល្ប៍ខ្មែរ គឺសមាគមអក្សរសីល្ប៍ នូ ហាច។

សម្តេច ព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត៖ ព្រះអង្គប្រសូត្រនៅឆ្នាំ១៨៨៣ នៅស្រុកគងពិសី ខេត្តកំពង់ស្ពឺ និងសុគត់ទៅវិញនៅឆ្នាំ១៩៦៩។ ព្រះអង្គត្រូវបានប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាទទួលស្គាល់ថាជាអ្នកប្រាជ្ញខ្មែរមួយរូប ហើយស្នាដៃដែលវិសេសវិសាលដែលព្រះអង្គបន្សល់ទុកសម្រាប់កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយនោះគឺការរៀបចំបញ្ចប់នូវចនានុក្រមខ្មែរ ដែលស្គាល់ជាទូទៅថាវនានុក្រម ជួន ណាត។

(រូបសំណាក សម្តេច ព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត នៅទីក្រុងភ្នំពេញ)

ក្រៅពីស្នាដៃនេះព្រះអង្គក៏ជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងជាតិ «នគររាជ» មានអត្ថន័យបង្ហាញពីមោទនភាពជាតិ ដោយរៀបរាប់ពី «ជាតិ សាសនា និងព្រះមហាក្សត្រ» របស់កម្ពុជា។

ក្រៅពីកិច្ចការទាំងនេះព្រះ អង្គក៏ធ្លាប់ជាចាងហ្វាងសាលាបាលីជាន់ខ្ពស់ និងជាសមាជិកក្រុមជំនុំព្រះត្រៃបិតក និងក៏ជាព្រះគ្រូចៅអធិការវត្តឧណ្ណាលោម ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញផងដែរ។ នៅឆ្នាំ១៩៦៣ សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ក៏បានទទួលព្រះឋានៈជាព្រះសង្ឃរាជទី១នៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាពីសម្តេចព្រះនរោត្តម សីហនុ ព្រះប្រមុខរដ្ឋនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជានាសម័យនោះ។

ក្រៅពីមានស្នាដៃខាងអក្សរសាស្រ្តខ្មែរ បាលី និងសំស្ក្រឹត ព្រះអង្គក៏មានសមត្ថភាពប្រើប្រាស់ភាសាបរទេសដូចជាវៀតណាម ឡាវ ថៃ បារាំង និងអង់គ្លេសទៀតផង៕

ចុចអាន៖

អត្ថបទ៖ ទូច សុខា