ឲ្យរាង...នៅមិននៅទៅជិះ បុកខ្មោច!!!

2018-07-02 11:31:00
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ឃ្លាតគ្នា២ សប្ដាហ៍ដោយសារ Admin មានជំងឺជាប់ខ្លួន ទើបរត់រួចពីវាថ្មីៗ។ ឥឡូវមានចំណងដៃថ្មីមួយពីរឿងខ្មោចទៀតហើយ ចែកចាយដោយបងប្រុសមកពីខេត្តកំពង់ឆ្នាំងដូចតទៅ៖

ខ្ញុំបាទ ឈ្មោះ វិសុធ សព្វថ្ងៃមានអាយុ ៣២ ឆ្នាំ កំពុងរស់ និងធ្វើការនៅរាជធានីភ្នំពេញ ប៉ុន្តែស្រុកកំណើតនៅភូមិគោកបន្ទាយ ខេត្តកំពង់ឆ្នាំង។ ដើមឡើយ ខ្ញុំស្ទើរតែភ្លេចទៅហើយចំពោះបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំមួយនេះ។ ប៉ុន្តែអង្គុយៗ ក៏ស្រាប់តែនឹកឃើញឡើង ក៏សម្រេចយកមកចែកចាយទុកជាបទពិសោធន៍តាមរយៈ Sabay។ និយាយទៅ បទពិសោធន៍នេះ ខ្ញុំស្ទើរតែអស់ជីវិតដែរ និងបន្សល់ស្នាមចែកកូនមកដល់សព្វថ្ងៃ។

រូបតំណាង

ខ្ញុំបានឡើងមករៀន និងធ្វើការនៅរាជធានី តាំងតែពីចុងឆ្នាំ ១៩៩៩ ប៉ុន្តែមកដល់ក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ប្រហែល២០០២-២០០៣ នេះបើខ្ញុំចាំមិនខុស គឺនៅឯខេត្តកំពង់ឆ្នាំង ដែលជាខេត្តកំណើតរបស់ខ្ញុំ បានកើតមានហេតុការណ៍អបិយជំនឿមួយយ៉ាងផុសផុល ស្របពេលវេលានោះ មនុស្សជាច្រើន ពិសេសជាយុវវ័យ បានស្លាប់បាត់បង់ជីវិត ស្ទើររាល់ថ្ងៃដោយគ្រោះថ្នាក់ផ្សេងៗ ពិសេសគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍តែម្តង។

កាន់តែគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ករណីគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នេះ ច្រើនកើតនៅត្រង់ចំណុចមុខសាលាបំពេញវិជ្ជាខេត្ត ដែលស្ថិតចំផ្លូវកោង និងមានបង្គោលអគ្គិសនីធំមួយនៅពីមុខ។ ចំណុចនេះ គឺកន្លែងជើងកប(កន្លែងដែលជារឿយៗកើតមានករណីគ្រោះថ្នាក់) ហើយតាមពាក្យចចាមអារ៉ាម ឲ្យតែពេលមេឃធ្លាក់ងងឹត គឺមានអ្នកខ្លះ បានឃើញពពួកអមនុស្ស(ខ្មោច) អង្គុយហូរហែលើបង្កាន់ដៃរបងថ្មមុខសាលា សើចស្ញាញ ហើយខ្លះបក់ដៃហៅអ្នកដែលធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ទៀត។

មានករណីជា ច្រើនទៀត ដែលកាលណោះបានកើតឡើងស្ទើរគ្រប់ឃុំស្រុករបស់ខេត្តកំពង់ឆ្នាំងខ្ញុំ ដោយបានផ្តាច់ផ្តិលអាយុជីវិតយុវវ័យយ៉ាងរង្គាល ជាមួយនឹងពាក្យចចាមអារ៉ាមថា មានមនុស្សម្នាក់(ខ្ញុំភ្លេចថាជានរណា)យល់សប្តិថា “គេ(យមរាជ)ត្រូវការយកយុវវ័យជាង៣០០នាក់ធ្វើជាសេនារបស់គេ”។

រូបតំណាង

ពាក្យ ចចាមអារ៉ាមនេះ កាន់តែខ្ទរខ្ទារ រហូតដល់មានដំណឹងថាថ្នាក់ដឹកនាំខេត្តសម្រេចនិមន្តព្រះសង្ឃទូទាំង ប្រទេស ឬក៏តម្រូវឲ្យធ្វើបុណ្យសូត្រមន្តគ្រប់ឃុំស្រុក ដើម្បីបញ្ចៀសបញ្ហាអាក្រក់នានាទៀត។ ដំណឹងនេះ ម៉ាក់ខ្ញុំឯណេះ បានទូរសព្ទហៅខ្ញុំពីភ្នំពេញឲ្យទៅចូលរួមបុណ្យនោះ តែខ្ញុំអត់បានទៅតាមការហៅរបស់គាត់ភ្លាមៗទេ ព្រោះរវល់ ផ្សំមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ផង ម្យ៉ាងខ្ញុំក៏មិនជាជឿអារឿងអបិយជំនឿអីហ្នឹងទេ។

ប៉ុន្តែប្រមាណ ជា១សប្តាហ៍ក្រោយមកខ្ញុំបានទៅស្រុកកំណើត តែមិនមែនដើម្បីចូលរួមពិធីបុណ្យសូត្រមន្តបញ្ចៀសគ្រោះចង្រៃអី នោះទេ គឺខ្ញុំត្រូវទៅចូលរួមមង្គលការមិត្តភ័ក្តិខ្ញុំ។

រូបតំណាង

នៅឯផ្ទះនៅស្រុកកំណើត ម៉ោងប្រមាណ ៥ ល្ងាច ខ្ញុំស្លៀកពាក់តឺនុយយ៉ាងស្អាត ប្រុងប្រៀបចេញដំណើរទៅកាន់រោងការដែលនៅឯភូមិទួលក្រឡាញ់ជិតខេត្ត និងឆ្ងាយពីផ្ទះខ្ញុំប្រហែល ១០គីឡូ។ ហៀបនឹងចេញដំណើរ ម៉ាក់ខ្ញុំដែលទើបមកពីលក់ដូរនៅផ្សារ ក៏សួរ “អាសុធ អ្ហែងទៅណា?” ខ្ញុំឆ្លើយ “ទៅការគេនៅទួលក្រឡាញ់ម៉ាក់!”។ ម៉ាក់ខ្ញុំបន្ថែម “អើទៅ ក៏ទៅចុះ ប៉ុន្តែប្រយ័ត្នផង កុំនៅយប់ពេក ក្រែងម៉ូតូអត់ភ្លើងផងហ្អី!”។

ដំបូង ឡើយ ម៉ាក់ខ្ញុំទំនងខ្លាចជួបពួកជើងកាង ឬខ្លាចគេប្លន់អីទេ បើមកយប់ពេក ប៉ុន្តែបន្តិចក្រោយមក គាត់ប្រហែលទើបនឹកឃើញ បានដើរមកនិយាយតិចៗប្រាប់ខ្ញុំថា “អើ អញប្រាប់មួយ ពេលអ្ហែងត្រឡប់មកវិញ មកដល់ស្ពានជ្រៃបាក់ បើឃើញមានមនុស្សស្រីម្នាក់ឈរកណ្តាលផ្លូវ អ្ហែងកុំចៀសឲ្យសោះណា…តែជៀសធ្លាក់ស្ពានហើយ ហើយមនុស្សស្រីនឹងជាខ្មោចទេ!”។ ខ្ញុំបានឆ្លើយរបៀបលេងសើចទៅម៉ាក់ថា “ខ្លាចអីខ្មោច…តែហ៊ានចេញមុខ ស្រីអីចឹងដឹកមកផ្ទះតាម៉ង!”។ ម៉ាក់ខ្ញុំឆ្លើយតប “ចេះតែគ្រាន់ហើយអាស្វា…ប្រយ័ត្នទៅ!”។ ខ្ញុំលែងតជាមួយម៉ាក់ ក៏ទាញម៉ូតូគុបទឹកសមុទ្រខ្ញុំចេញដំណើរ។

រូបតំណាង

មកដល់រោងការ បានទទួលការស្វាគមន៍ពីមិត្តភ័ក្ដិជាច្រើន កម្មវិធីសប្បាយសប្បាយ ក៏បានកើតឡើង។ មួយកែវហើយ មួយកែវទៀត លើកដៃមើលម៉ោង ម៉ោង១០យប់បាត់ ក៏ប្រញាប់លាមិត្តភ័ក្ដិត្រឡប់មកផ្ទះវិញ តែម្នាក់ឯង ព្រោះកាលទៅក៏មានតែម្នាក់ឯងដែរ។ ធ្វើដំណើរទាំងស្រវឹងគួរសម ប្រមាណជា ១០នាទី ម៉ូតូខ្ញុំក៏មកដល់ស្ពានជ្រៃបាក់ទី១រាប់ពីខេត្ត(បច្ចុប្បន្ន ស្ពានហ្នឹងគេវាយបង្កាន់ដៃកម្ពស់ប្រមាណ២ម៉ែត្រចោលហើយ ហើយសង់ជំនួសដោយបង្កាន់ដៃទាបត្រឹមក្បាលជង្គង់វិញ)។

ម៉ូតូ ខ្ញុំមកដល់ប្រមាណជិត ១០ម៉ែត្រពីស្ពានរំពេចនោះខ្ញុំស្រាប់តែឃើញស្រមោលមនុស្សខ្មៅស្ទង់ៗនៅលើស្ពាន តែមើលមិនដឹងថាមនុស្សស្រី ឬប្រុសទេ ព្រោះយប់ងងឹតផ្សំនឹងស្រវឹងផង។ ឃើញដូច្នេះ ខ្ញុំនឹកដល់ពាក្យម៉ាក់ផ្តាំថា បើឃើញមនុស្សស្រីកណ្តាលស្ពាន កុំចៀស ជិះបុកតែម្តងទៅ ព្រោះវាជាខ្មោចទេ បើជៀសប្រាកដជាធ្លាក់ទឹកនោះ ខ្ញុំនឹកសើចក្នុងចិត្ត៖ “ហ៊ឹស មីខ្មោចចង្រៃចង់មកលេងសើចជាមួយអញផងហ្អេះ បុកនាងអ្ហែងឲ្យណាណីម្តងមើល!”។ គិតហើយមូលហ្គែរម៉ូតូសំដៅបុកស្រមោលមនុស្សខ្មៅស្ទង់ៗនោះផាំង…។

រូបតំណាង

ខ្ញុំ លែងដឹងថាមានរឿងអីហើយបន្ទាប់ពីនោះ ប៉ុន្តែបើកភ្នែកប្រឹមៗ ដឹងថានៅមន្ទីរពេទ្យ ឯក្បាលប៉ង់ស៊ីម៉ង់ មើលឆ្វេងមើលស្តាំឃើញ ម៉ាក់ និងពុក រួមទាំងបងប្អូនពីរបីនាក់នៅជុំវិញ។ ខ្ញុំប្រឹងហើបមាត់សួរម៉ាក់ថាមានរឿងអី ម៉ាក់ខ្ញុំប្រាប់ថា ខ្ញុំសន្លប់២យប់២ថ្ងៃហើយ ព្រោះខ្ញុំគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍។ ខ្ញុំប្រឹងរកនឹក ហើយក៏សួរម៉ាក់ទៀត “ក្រែងខ្ញុំបុកខ្មោចតើអី្ហ!”។ ម៉ាក់ខ្ញុំឆ្លើយ “បុកខ្មោចអី អ្នកដែលអ្ហែងបុកហ្នឹង គឺអ្នកភូមិដើរទៅចាំស្រែទេ!”។

ពុទ្ធោ…ខ្ញុំ ហួសចិត្ត…ខ្ញុំរបួសបាក់ធ្មេញ អស់៣ បែកក្បាល បាក់ប្រអប់ជើងខាងឆ្វេង និងដាច់សាច់ រលាត់ជាច្រើនកន្លែងទៀត។ ដោយឡែកអ្នកដែលត្រូវខ្ញុំជិះម៉ូតូបុក ព្រោះគិតថាខ្មោចនោះ ក៏របួសធ្ងន់ដែរ គឺបាក់ឆ្អឹងដងកាំបិត បែកក្បាល និងរបួសជាច្រើនទៀត។ ជាលទ្ធផលនៃការបុកខ្មោចរបស់ខ្ញុំ ក្រៅពីរបួសស្ទើរស្លាប់ស្ទើររស់ខ្លួនឯង ខ្ញុំត្រូវគេអស់ប៉ុន្មានលានរៀលទៀត ហ៊ឺ...៕

បងប្អូនមានអនុស្សាវរីយ៍ហួសចិត្ត សើចសប្បាយ ចង់ចែករំលែក សូមទាក់ទងលេខ ០១០ ៥៥៥ ៦៩៥ ឬផ្ញើសារជាសំឡេងមកប្រអប់សារនៃទំព័រ នឹកឡើងហួសចិត្ត ក៏បាន!!!

អត្ថបទ៖ ទារិកា