នារី​អូតេស​​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​ បច្ចុប្បន្ន​មាន​ក្រុមហ៊ុន​៣​ក្នុង​ដៃ

  • 2015-03-27 15:40:03
  • ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ប្រធាន​ក្រុមហ៊ុន​វ័យ​៣១​ ឆ្នាំ​ ​​មាន​អតីត​កាលជា​​នារី​អូតេស​​​នៅ​លើ​យន្តហោះ បើ​ទោះបី​វ័យ​​ច្រើន​បន្តិច​ក្ដី​​ ប៉ុន្តែ​ប្រធាន​ក្រុមហ៊ុន​​​សម្រស់​នៅ​តែ​​​ស្អាត​រូប​នេះ​ ​បាន​​ទទួល​ជោគជ័យក្នុង​​ជីវិត​ ដោយ​​បច្ចុប្បន្ន​នេះ​​មាន​ក្រុមហ៊ុន​រហូត​ដល់​​​ទៅ​៣​ក្នុង​ដៃ​។ តើ​ឆាក​ជីវិត​របស់​អ្នក​ស្រី​មាន​ភាព​បត់បែន​យ៉ាងណា​ខ្លះ?

 

វ័យ​​កុមារ​

 

អ្នក ​ស្រី ស្រ៊ាត ​មុំ​សុភា កើត​នៅ​ថ្ងៃ​ទី​៦ ខែ​កុម្ភៈ ​ឆ្នាំ​១៩៨២ នៅ​ស្រុក​ត្បូង​ឃ្មុំ ខេត្ត​កំពង់ចាម ជា​កូន​ទី​២​ ដែល​មាន​លោក​​ឪពុក​ឈ្មោះ ពេជ្រ​ រស្មី និង​អ្នក​ម្ដាយ​ឈ្មោះ ​ហុង​ មុំ។ គ្រួសារ​របស់​អ្នក​ស្រី​ មាន​មុខរបរ​លក់​គ្រឿង​សំណង់។ ​

ចេះ​កាន់​កាប់​លុយ​កាក់​តាំង​ពី​ក្មេង

 

ដោយសារ ​តែ​គ្រួសារ​ជា​អ្នក​លក់ដូរ ដូច្នេះ​ក្រៅ​ពី​ការ​សិក្សា អ្នក​ស្រី​ត្រូវ​ជួយ​លក់ដូរ​ឪពុក​ម្ដាយ​ដូចជា​​ទទួល​លុយ​ពី​អ្នក​ទិញ កុម្ម៉ង់​​ទំនិញ​ពី​អ្នក​ផ្គត់ផ្គង់​ ទៅ​ទារ​លុយ​ជំពាក់​ពី​ម៉ូយ​ ឬ​ឡើង​ផ្សារ​ជា​ដើម។ សកម្មភាព​​ទាំង​នេះ​​បាន​បណ្ដុះ​គំនិត​​របស់​អ្នក​ស្រី​ថា​ បើ​បញ្ចេញ​កម្លាំង​ត្រូវ​​តែ​មាន​អត្ថប្រយោជន៍​ត្រលប់​មក​វិញ ដូច្នេះ​គ្រប់​ពេល​​ដែល​អ្នក​ផ្ទះ​ប្រើ​​អ្នក​ស្រី​ធ្វើ​អ្វី​ ត្រូវ​តែ​មាន​លុយ​ឈ្នួល​ឲ្យ​អ្នក​ស្រី​​ ទើប​បំពេញ​ការងារ​បាន​។

 

ផ្លាស់ប្ដូរ​ដើម្បី​អនាគត​កូន

 

នៅ ​ឆ្នាំ​១៩៩៥ គ្រួសារ​របស់​អ្នក​ស្រី​បាន​ផ្លាស់​ប្ដូរ​​លំនៅ​មក​រស់នៅ​ម្ដុំ​សំណង់​១២​ រាជធានី​ភ្នំពេញ ហើយ​អ្នក​ស្រី​​បាន​បន្ត​ការ​សិក្សា​នៅ​វិទ្យាល័យ​បាក់​ទូក។ ឪពុកម្ដាយ​​អ្នក​ស្រី​ធ្វើ​យ៉ាង​នេះ​ក៏​ព្រោះ​ចង់​ឲ្យ​កូន​ៗ​ មក​នៅ​ទីក្រុង​រៀន​សូត្រ​បាន​ខ្ពស់​ និង​អាច​ចាប់​​​ឱកាស​​បាន​ច្រើន​ និយាយ​ជា​រួម​មាន​អនាគត​ល្អ​ជាង​​ការរស់នៅ​តាម​ស្រុក ​ដែល​មាន​ការវិវឌ្ឍ​យឺត​។ នៅ ​ឆ្នាំ​១៩៩៨ អ្នក​ស្រី​បាន​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា​ថ្នាក់​បាក់ឌុប​​នៅ​វិទ្យាល័យ​បាក់ទូក ហើយ​ចូល​រៀន​បន្ត​នៅ​មហាវិទ្យាល័យ​ ផ្នែក​ហិរញ្ញវត្ថុ និង​ធនាគារ ជា​សិស្ស​ជំនាន់​ទី​៣ នៃ​សាកលវិទ្យាល័យ​ន័រតុន។ នៅ​ឆ្នាំ​២០០០ ពេល​​អ្នក​ស្រី​​កំពុង​សិក្សា​នៅ​ឆ្នាំ​ទី​២ អ្នក​ស្រី​បាន​ដាក់​​ពាក្យ​ប្រឡង​ជាប់​ការងារ​នៅ​ក្រុមហ៊ុន​ទេសចរណ៍​អន្តរជាតិ​មួយ​ ​ដែល​មាន​ស្នាក់​ការ​នៅ​ក្រៅ​ប្រទេស​ ក្នុង​​​តួនាទី​ជា​ Assistant Secretary។ ធ្វើ​ច្រើន​ចេះ​ច្រើន​ អ្វី ​ដែល​ជំរុញ​ឲ្យ​អ្នក​ស្រី​ចូល​ធ្វើការ​​ មិន​មែន​ដើម្បី​ប្រាក់​ខែ​តែ​មួយ​មុខ​នោះ​ទេ។ គោល​បំណង​របស់​អ្នក​ស្រី គឺ​ចង់​​រៀន​សូត្រ​ពី​អ្វី​ទៅ​ ដែល​ហៅ​ថា​ក្រុមហ៊ុន​​ ព្រោះ​អ្នក​ស្រី​ ជា​កូន​អ្នក​រកស៊ី​ស្រាប់។ អ្នក​ស្រី​តែងតែ​ចង់​ដឹង​ពី​អ្វី​ទៅ​ជា​ភាព​ខុស​គ្នា​​ដូចម្ដេច​ខ្លះ រវាង​ការ​រកស៊ី​បែប​ក្រុមហ៊ុន និង​ការ​រកស៊ីបែប​​​គ្រួសារ​​។ អ្នក​ ស្រី​ក៏​ចាប់​ផ្ដើម​ដឹង​រឿង​ជា​ច្រើន ​នៅ​ពេល​ដែល​​ចូល​បម្រើ​ការ​នៅ​ក្រុមហ៊ុន​នោះ​ ​ក្នុង​​អគារ​មួយ​ដែល​​មាន​បន្ទប់​អគ្គនាយក និង​ តុ​របស់​អ្នក​ស្រី​។ត្រង់​នេះ​គឺ​បង្ហាញ​គំនិត​សន្និដ្ឋាន​ជំហាន​ដំបូងថា​​ ក្រុមហ៊ុន​គឺ​គ្រាន់​តែ​មាន​ផ្ទះ​ហើយ​មាន​តុ​ លើក​ស្លាក​​ ​នោះ​ហើយ​ហៅ​ថា​ក្រុមហ៊ុន។ ជាមួយ​តួនាទី​ជា​ Assistant Secretary ជា​បុគ្គលិក​ដំបូង​តែ​ម្នាក់​គត់​ក្នុង​ក្រុមហ៊ុន​ ដូច្នេះ​​គ្រប់​កិច្ចការ​​ទាំង​អស់​ ចាប់​ផ្ដើម​ពី​​ការ​ធ្វើ​អនាម័យ បោស​​សម្អាត​ រត់​ឯកសារ ជា​មួយ​ស្ថាប័ន​រដ្ឋ​ និង​ការ​ជ្រើសរើស​បុគ្គលិក​​ផ្នែក​ផ្សេង​ៗ ​ទាំង​ស្រុង​របស់​ក្រុមហ៊ុន គឺ​​អ្នក​ស្រី​ជា​អ្នក​រ៉ាប់រង​។ លើក​លែង​តែ​ការ​សម្រេច​ចិត្ត​ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះ​អគ្គនាយក​ជា ​អ្នក​ធ្វើ។ ប៉ុន្តែ​ចំណុច​ពិសេស​ គឺ​អគ្គនាយក​ម្នាក់​នោះ គឺ​ជា​មនុស្ស​ដែល​មាន​ចិត្ត​បើក​ទូលាយ​ ហើយ​​ជា​មនុស្ស​ដែល​​សកម្មភាព​ទៀត​ផង។

 

ជា​នារី​អូតេស្ត​ហោះហើរ​​ជាង​១០​ប្រទេស​​នៅ​អាស៊ី នៅ ​ចុង​ឆ្នាំ​២០០១ ​ដោយ​សារ​ក្រុមហ៊ុន​មាន​បញ្ហា​បុគ្គល​មួយ​ចំនួន អ្នក​ស្រី​បាន​លា​ឈប់​ទៅ​ធ្វើការ​នៅ​ក្រុមហ៊ុន​ទេសចរណ៍​ទី​២។ នៅ​ឆ្នាំ​២០០៣ អ្នក​ស្រី​​បាន​បញ្ចប់​ថ្នាក់​បរិញ្ញាបត្រ ពី​សាកលវិទ្យាល័យ​ផង អ្នក​ស្រី​ក៏​សម្រេចចិត្ត​​លា​ឈប់​ពី​ការងារ​ផង ហើយ​ក៏​ប្រឡង​ជាប់​ការងារ​ថ្មី​ ជា​នារី​អូតេស្ត ឲ្យ​ក្រុមហ៊ុន​អាកាសចរណ៍​សៀមរាប អ៊ែរវ៉េ ដែល​ភាគច្រើន​ការងារ​របស់​អ្នក​ស្រី​ គឺ​​​នៅ​លើ​យន្ត​​​ហោះ​ ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​កាន់​ប្រទេស​ជាង​១០​​នៅ​តំបន់​អាស៊ី ដែល​គិត​ទាំង​ប្រាក់​ខែ និង​​ប្រាក់​ម៉ោង​១​ខែ ​អ្នក​ស្រី​អាច​រក​បាន​ចំណូល​ជាង​១​ពាន់​ដុល្លារ។

 

មាន​ឧបនិស្ស័យ​ជាមួយ​វិស័យ​ទេសចរណ៍​

 

ដោយ ​មាន​បទពិសោធន៍​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន​ទេសចរណ៍​ផង និង​គួបផ្សំ​អ្នក​ស្រី​​រៀន​ជំនាញ​ធនាគារ ​និង​ហិរញ្ញវត្ថុ​ផង​ បាន​ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ស្រី​​ចាប់​ផ្ដើម​មាន​គំនិត​ចង់​បើក​ក្រុមហ៊ុន​​ទេសចរណ៍​ មួយ​។ ដូច្នេះ​នៅ​​​ខែ​មករា ឆ្នាំ​២០០៥ ក្រុមហ៊ុន​ភ្នាក់ងារ​ទេសចរណ៍​មួយ​ឈ្មោះ​ថា Sophiya បាន​ចេញ​ជា​រូបរាង​ឡើង ​​ដោយ​មាន​បុគ្គលិក​ត្រឹម​តែ​២​រូប​ប៉ុណ្ណោះ គឺ​រំលែក​ប្រាក់ខែ​របស់​អ្នក​ស្រី​ទ្រទ្រង់​ក្រុមហ៊ុន។

 

វិស័យ​ទេសចរណ៍​កំពុង​តែ​ធ្លាក់​ចុះ​ តែ​អ្នក​ស្រី​មើល​ឃើញ​វា​ជា​ឱកាស​ ទន្ទឹម ​នឹង​នេះ​ដែរ​​ អ្នក​ស្រី​ក៏​មិន​បាន​លា​ឈប់​ពី​ការងារ​ជា​អូតេស​នោះ​ទេ គឺ​បន្ត​ធ្វើ​ការងារ​នោះ​​បណ្ដើរ​ ហើយ​ដំណើរ​ការ​ក្រុម​ហ៊ុន​ខ្លួន​ឯង​បណ្ដើរ​ៗ។ ក្នុង​អំឡុង​ពេល​នោះ​ពិភពលោក​កំពុង​ជួប​វិបត្តិ​ហិរញ្ញវត្ថុ​​ ដែល​បណ្ដាល​​ឲ្យ​ការ​ធ្វើ​ដំណើរ​តាម​យន្ត​ហោះ​ធ្លាក់​ចុះ​​ជា​ខ្លាំង​​ ធ្វើ​ឲ្យ​អ្នក​ស្រី​មាន​ពេលវេលា​ច្រើន​ពី​ការងារ​ជា​អូតេស​ ព្រោះ​ជួន​កាល​មួយ​ខែ អ្នកស្រី​ធ្វើការ​តែ​៨​ទៅ​១០ថ្ងៃ​ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ​អ្នក​ស្រី​មាន​ពេល​ច្រើន​ដើម្បី​មើល​ការ​ងារ​ក្នុង​​ក្រុមហ៊ុន​ ផ្ទាល់​ខ្លួន។

 

ខ្លួន​នៅ​លើ​មេឃ​ គ្រប់គ្រង​បុគ្គលិក​នៅ​ស្រុក​ខ្មែរ​ពី​ចម្ងាយ​ ចំណុច ​ពិសេស​ ដោយសារ​មាន​បទពិសោធន៍​ធ្វើការ​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន​អន្តរជាតិ​ ដូច្នេះ​អ្នក​ស្រី​បាន​រៀបចំ​ប្រព័ន្ធ​គ្រប់គ្រង​​រួចជាស្រេច​ មុន​បង្កើត​ក្រុមហ៊ុន ​គឺ​ធ្វើការ​តាម​រយៈ​អ៊ីមែល​។ ដូច្នេះ​ក្នុង​អំឡុង​ពេល​១​ឆ្នាំ​ដំបូង​ អ្នក​ស្រី​ចំណាយ​លុយ​លើ​ក្រុមហ៊ុន​ថ្មីថ្មោង​នេះ​ប្រហែល​​ជា​៧០០​ទៅ​៨០០​ដុល្លារ ក្នុង​១​ខែ​ ដែល​ធ្វើ​ឲ្យ​ប្រាក់​ខែ​របស់​លោក​ស្រី​កាន់​តែ​ខើច​ៗ​ទៅ។ ក្រោយ ​មក​ក្រុមហ៊ុន​ក៏​ត្រូវ​ការ​បុគ្គលិក​បន្ថែម​​ កើន​រហូត​ដល់​៧​នាក់ ដែល​ទាមទារ​ពង្រីក​បន្ថែម​ទៀត ប៉ុន្តែ​ម្ដាយ​លោកស្រី​ប្រឆាំង​គំនិត​នេះ​ ថា​ចង់​ឲ្យ​បិទ​ចោល​​ក្រុម​ហ៊ុន​នេះ​វិញ​ ព្រោះ​​ការងារ​បច្ចុប្បន្ន​របស់​អ្នកស្រី​​​គឺ​គ្រប់​គ្រាន់​ទៅ​​ហើយ។ ប៉ុន្តែ​ដោយ​សារ​មាន​គំនិត​ជា​សហគ្រិន​ និង​ចង់​​បង្ហាញ​ថា​ គំនិត​​ដែល​​អ្នក​ស្រី​គិត​គឺ​​​​ត្រឹមត្រូវ​​ ចុង​ក្រោយ​​​ម្ដាយ​អ្នក​ស្រី​ក៏​គាំទ្រ​ អ្នក​ស្រី​ក៏​សម្រេច​ចិត្ត​ដើរ​ឆ្ពោះ​ទៅ​មុខ​ដោយ​ឥត​រួញរា​ឡើយ។

 

ជាន់​ទូក​មួយ​ជាប់​​​ទើប​​លែង​ទូក​មួយ​​ រហូត ​ដល់​ឆ្នាំ​២០០៧ ទោះ​ក្រុមហ៊ុន​មួយ​នេះ​បាន​ដំណើរ​ល្អ​ហើយ​​ក្ដី​ ដោយ​ក្នុង​មួយ​ខែ​អាច​រក​ប្រាក់​ចំណេញ​​ជូន​លោក​ស្រី​ចន្លោះ​ពី​២០០ ទៅ​៣០០​ដុល្លារ ប៉ុន្តែ​មាន​ខែ​ខ្លះ​​ក៏​ចូល​ដើមដែរ​ អ្នក​ស្រី​នៅ​មិន​ទាន់​​លា​ឈប់​​ការងារ​​ជា​អូតេស​​ឡើយ។ រហូត​ដល់​ឆ្នាំ​២០១១ ​ទើប​​អ្នក​ស្រី​​សម្រេច​​លា​ឈប់​ពី ​ក្រុមហ៊ុន​អាកាសចរ​ណ៍​នោះ មក​កាន់កាប់​​ក្រុមហ៊ុន​របស់​​ខ្លួន​ជា​ផ្លូវការ។ ចាប់​តាំង​ពី​ពេល​នោះ​មក ​ក្រុមហ៊ុន​ភ្នាក់ងារ​ទេសចរណ៍​​នេះ​មាន​គេ​ស្គាល់​ច្រើន​​រហូត​មក​ដល់​បច្ចុប្បន្ន។

 

ប្រែក្លាយ​ពី​អ្នក​ផ្គត់ផ្គង់​​​ទៅ​ជា​អតិថិជន

 

ពិត ​ណាស់​ថា ​ក្រុមហ៊ុន​ភ្នាក់ងារ​ទេសចរណ៍​របស់​​អ្នក​ស្រី គឺ​នាំ​ភ្ញៀវ​មក​ពី​​​ស្រុក​ក្រៅ​ ចូល​មក​ស្រុក​ខ្មែរ​ ធ្វើ​​​ឲ្យ​រីក​ចំរើន​ខាង​វិស័យ​សណ្ឋាគារ ផ្ទះ​សំណាក់ ​ភោជនីយដ្ឋាន ដូច្នេះ​គេ​​បាន​ទម្លាក់​សេវាកម្ម​ទាំង​នោះ​ឲ្យ​មក​ក្រុមហ៊ុន​អ្នក​ស្រី​។ ដោយ​មើល​ឃើញ​ឱកាស​បែប​នេះ នៅ​ឆ្នាំ​២០១២ អ្នក​ស្រី​បាន​​សម្រេច​ចិត្ត​បើក​ក្រុមហ៊ុន​មួយ​ទៀត ​ដោយ​នាំ​ចូល​សម្ភារៈ​សំណង់​ប្រើប្រាស់​ក្នុង​បន្ទប់​​ មាន​​យី​ហោ​​ល្បី​ៗ តម្លៃ​ខ្ពស់​ ​​មក​កាន់​កម្ពុជា​ ​លក់​ជូន​ទៅ​តាម​សណ្ឋាគារ​​ ឬ​ភោជនីយដ្ឋាន​ធំ​ៗ ដែល​ធ្លាប់​តែ​​ទម្លាក់​សេវាកម្ម​​ឲ្យ​ក្រុម​ហ៊ុន​អ្នក​ស្រី​ធ្វើ​ពី​មុន​​ ​ក្លាយ​ជា​អតិថិជន​របស់​អ្នក​ស្រី​វិញ​ ព្រោះ​តែមាន​​ទំនុក​ចិត្ត​លើ​អ្នក​ស្រី​។ ផលិតផល​ទាំង​នោះត្រូវ​បាន​​​ទទួល​​ការ​បញ្ជា​ទិញ​យ៉ាង​ច្រើន។

 

បច្ចុប្បន្ន​ភាព​

 

អ្នកស្រី ស្រ៊ាត​ មុំសុភាព រៀបការ​នៅ​ឆ្នាំ​២០០៨ មាន​ក្រុមហ៊ុន​ចំនួន​៣​ គឺ​ក្រុមហ៊ុន​ទេសចរណ៍​ Sophiya Travel and Tours   ក្រុមហ៊ុន​នាំ​ចូល​គ្រឿង​សំណង់​ម៉ាក​ល្បី​ៗ​ Sophiya Home និង​ ក្រុមហ៊ុន​​ស្ប៉ា U & Me Spa ។

 

បទពិសោធន៍​ជីវិត​ និង​ការ​ចែករំលែក

 

គិត​មុន​គូរ “រកស៊ី​មិន​មែន​ជា​ការ​ផ្សង​ព្រេង​ឡើយ”ខ្ញុំបើក​ក្រុមហ៊ុន​​មិន​មែន​កើត​ឡើង​ដោយ​ចៃដន្យ​នោះ​ទេ គឺ​កើត​ចេញ​ពី​ការ​​គិតគូរ​យ៉ាង​ល្អិត ​​មាន​ផែនការ​ហិរញ្ញវត្ថុ​​ ​និង​សកម្មភាព​ ​ទើប​អាច​ឈ​រ​ជើង​មក​ដល់​សព្វ​ថ្ងៃ។ ដូច្នេះ​ជា​ការ​ ផ្ដាំផ្ញើ ដើម្បី​អាច​ក្លាយ​ជា​រកស៊ី​ជោគជ័យ​ យុវជន​គួរ​តែ​គិត​គូរ​ និង​រៀបចំ​ផែនការ​ធ្វើ​អាជីវកម្ម​នោះ​​ឲ្យ​បាន​ហ្មត់​ចត់​ និង​ច្បាស់លាស់ មិន​មែន​ធ្វើ​ដោយ​ប្រថុយប្រថាន​នោះ​ទេ ដូច​ដែល​ពាក្យ​ថា ប្រថុយ​ខ្លាំង​ ​ចំណេញ​ខ្ពស់​ High Risk; High Return គឺ​អាច​ជា​​ពាក្យ​​​ត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែ​​ខ្ញុំ​មិន​អនុវត្ត​​​តាម​ទេ​។​ មុន​ចាប់​ផ្ដើម​អាជីវកម្ម​ អ្នក​គួរ​តែ​​វិភាគ​ថា​ មុខ​របរ​មួយ​នោះ​មាន​ឧបសគ្គ​អ្វី​ខ្លះ? យើង​មាន​ជំនាញ​ដែរ​ ​ឬ​អត់? គួរតែ​ចាប់​ផ្ដើម​ពី​ពេល​ណា​ទើប​ជា​ការ​ប្រសើរ​? តើ​គូ​ប្រជែង​របស់​យើង​ជា​អ្នក​ណា? ​ សំខាន់​មួយ​ទៀត តើ​មុខ​របរ​នោះស័ក្ដិសម​សមត្ថភាព​យើង​ដែរ​ ​ឬ​ទេ? តើ​យើង​អាច​ទៅ​រួច​ដែរ​ ឬ​អត? ចំណុច ​សំខាន់​មួយ​ទៀត គឺ​ផ្លូវ​ក្រោយ។ ទោះបីជា​យើង​មាន​លុយ​គ្រប់គ្រាន់​សម្រាប់​វិនិយោគ​ក៏​ដោយ ក៏​យើង​ត្រូវ​សម្លឹង​មើល​ ឬ​រំពឹង​ថា ​អ្នក​ណា​ម្នាក់​ដែល​អាច​ឲ្យ​យើង​ខ្ចី​ ឬ​ជួយ​គាំទ្រ​​យើង​​​បាន នៅ​ពេល​យើង​ដួល​រលំ។​ ធ្វើ​បែប​នេះ ​យើង​នឹង​មាន​ទំនុក​ចិត្ត​ឆ្ពោះ​ទៅ​មុខ​ ដោយ​មិន​សូវ​ខ្លាច​បរាជ័យ​ឡើយ៕

 

អត្ថបទ​៖​ កង ចាន់​បញ្ញា

អត្ថបទថ្មី