ពិការម្យ៉ាង ដែលកើតមានលើកុមារកម្ពុជា អាចព្យាបាលបាន

2015-05-14 20:29:26
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ពិការភាពម្យ៉ាង ដែលពុំសូវមានគេចាប់អារម្មណ៍ បានកើតឡើងចំពោះកុមារមួយចំនួនក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ថ្មីៗនេះ អ្នកធ្វើការផ្នែកអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពជនពិការបានប៉ានស្មានថា ប្រជាជនខ្មែរប្រហែល៦០ម៉ឺននាក់មានបញ្ហាពិការភាពម្យ៉ាង នោះគឺពិការផ្នែកទំនាក់ទំនង និងការលេបអាហារ ដែលទាមទារឲ្យមានការព្យាបាលបែប “Speech Therapy” ឬ “ការព្យាបាលពិការទំនាក់ទំនង និងការលេបអាហារ” ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។

បច្ចុប្បន្នពួកគេកំពុងដំណើរការ គម្រោងមួយឈ្មោះថា OIC: The Cambodia Projectដែលបានចាប់ផ្ដើមតាំងពីឆ្នាំ២០១៤ ដោយប្រមូលករណីពិការផ្នែកទំនាក់ទំនង និងការលេបអាហារផ្សេងៗ កើតឡើងលើកុមារកម្ពុជា ដើម្បីជូនរដ្ឋាភិបាល និងអង្គការសហប្រជាជាតិ។

អ្នកនាង ជា ភារម្យ អាយុ៣៤ មន្ត្រីផ្នែកស្ដារកុមារ នៃអង្គការអភិវឌ្ឍន៍សមត្ថភាពជនពិការ ដែលកំពុងជួយព្យាបាលកុមារ៣០នាក់ តាមសហគមន៍ក្នុងខេត្តសៀមរាប សង្កេតឃើញថា ៧០ភាគរយនៃកុមារដែលខ្លួនកំពុងជួយព្យាបាល មានពិការផ្នែកទំនាក់ទំនង និងការលេបអាហារនេះ។ កុមារខ្លះមានបញ្ហាមិនអាចនិយាយបាន ឬញ៉ាំអាហារបានដោយខ្លួនឯងតាំងពីកំណើត ឬក្រោយជួបឧប្បត្តិហេតុផ្សេងៗ។

កាលពីប្រាំឆ្នាំមុនភារម្យបានជួបកុមារមួយរូបឈ្មោះ អ៊ុក លិន រស់នៅក្នុងភូមិបេង ឃុំដាន់រុន ក្នុងស្រុកសូទ្រនិគម ខេត្តសៀមរាប។ លិន មានបញ្ហាទាក់ទងនឹងខួរក្បាលតាំងពីកំណើត ដែលធ្វើឲ្យគេមិនអាចនិយាយ ឬបញ្ជាកាយវិការរបស់ខ្លួនបាន។

ភារម្យថា៖ “លិនត្រូវបានអ្នកភូមិគិតថា ជាក្មេងវិកលចរិត។ កុមាររូបនេះពិបាកក្នុងការនិយាយ ហើយស្ទើររៀងរាល់ពេលនិយាយស្ដី សមាជិកគ្រួសារដែលស្ដាប់មិនយល់ មិនដែលបន្តសួរ ឬបង្រៀនគ្នាឲ្យកាន់តែនិយាយច្បាស់ទេ ពួកគេតែងតែដើរចេញ”។

នៅរយៈពេលពីរឆ្នាំក្រោយនេះ គឺបន្ទាប់ពីទទួលបានការបណ្ដុះបណ្ដាលរបៀបព្យាបាលបែប “Speech Therapy” ឬ “ការព្យាបាលពិការទំនាក់ទំនង” ភារម្យបានធ្វើការព្យាបាលលិនដោយផ្ទាល់ និងមានការសហការពីសមាជិកគ្រួសារ ព្រមទាំងគ្រូបង្រៀននៅសាលា ធ្វើឲ្យកុមាររូបនេះចាប់ផ្ដើមអាចនិយាយបានក្នុងរយៈពេលតែ៣ខែប៉ុណ្ណោះ។

“ឥឡូវនេះ លិន និយាយបានច្បាស់ច្រើនហើយ។ ពេលទើបចេះតិចៗដំបូង ពាក្យខ្លះនិយាយមិនត្រូវទេ”។ ភារម្យបន្ថែមយ៉ាងដូច្នេះ។

លិន មានបញ្ហាចលនាមាត់ និងសំឡេងមិនស៊ីគ្នា ដែលធ្វើឲ្យនិយាយមិនច្បាស់។ ប៉ុន្តែក្រោយពីព្យាបាលតាមរយៈការបង្ហាញរូបភាព ការលេងល្បែង ឬការហ្វឹកហាត់ផ្សេងៗ គាត់អាចនិយាយឲ្យអ្នករាល់គ្នាស្ដាប់បានទាំងអស់។ បច្ចុប្បន្នអតីតកុមារពិការរូបនេះកំពុងរៀនថ្នាក់ទីបីហើយ និងក្លាយជាសិស្សពូកែម្នាក់នៅក្នុងថ្នាក់ផង។

នៅប៉ុន្មានជិតបីខែមុន មន្ត្រីផ្នែកស្ដារកុមារដដែលក៏បានជួបករណីដោយឡែកមួយទៀត កើតឡើងលើកុមារ អាន សុខវិសាល អាយុ៤ឆ្នាំ រស់នៅភូមិស្រែថ្លុង ឃុំដំដែក ស្រុកសូទ្រនិគម ក្នុងខេត្តសៀមរាបនោះដេរ។ ពេលអាយុ៣ឆ្នាំ វិសាលជាកុមារពូកែសំដីម្នាក់ ដែលធ្វើឲ្យសមាជិកគ្រួសារស្រឡាញ់រូបគេជាខ្លាំង ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយ វិសាលបានធ្លាក់ចូលក្នុងបង្គន់ ដែលគ្មានអ្នកណាដឹងរហូតដល់៣ម៉ោង។ បងប្រុសវិសាល ដែលចូលទៅបត់ជើងបានប្រទះឃើញ ហើយក៏សង្គ្រោះកុមាររូបនេះឲ្យរួចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់។ ប៉ុន្តែក្រោយពីសង្គ្រោះចេញពីក្នុងបង្គន់នោះមក វិសាល រងទង្គិចបញ្ហាខួរក្បាលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ មិនអាចបញ្ជាកាយវិការ មិនអាចនិយាយ និងមិនអាចញ៉ាំអាហារបានទាំងអស់ ដែលគ្រូពេទ្យសន្និដ្ឋានថា ទំនងបណ្ដាលមកពីការស្រូបយកឧស្ម័នកាបូនឌីអុកស៊ីតក្នុងបង្គន់នោះជាច្រើនម៉ោងពេក។

រាល់ថ្ងៃ វិសាលត្រូវញ៉ាំអាហារដោយការបញ្ច្រកតាមទុយយោបញ្ចូលតាមច្រមុះ។ ដោយសារកុមាររូបនេះមានពិការភាពស្ទើរតែពេញរាងកាយទាំងមូល ភារម្យបានពិភាក្សាជាមួយគ្រូពេទ្យ ដើម្បីធ្វើការព្យាបាលលើផ្នែកអាទិភាពមុន ដោយដំបូងត្រូវធ្វើយ៉ាងណាឲ្យកុមាររូបនេះអាចញ៉ាំអាហារតាមមាត់បាន។

ភារម្យបន្តថា៖ “ខ្ញុំបានធ្វើការម៉ាស្សាមាត់ឲ្យគេ ដើម្បីរំញោចសាច់ដុំថ្គាម អណ្ដាត និងបបូរមាត់ឡើងវិញ។ កាលពីមុនគេអត់ដឹងថា អាហារចូលដល់ក្នុងមាត់គេផង ដូច្នេះមិនដឹងឲ្យគេទំពាយ៉ាងម៉េចកើត។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដាក់អាហារឲ្យដល់កណ្ដាលអណ្ដាត និងបន្តធ្វើម៉ាស្សាផ្សេងៗរហូតមកដល់ឥលូវ គេអាចលេបអាហារមួយថ្ងៃបានបីស្លាបព្រាហើយ។ ចំណែកអាហារដែលបញ្ចុកតាមស្លាបព្រា ធម្មតារៀងខាប់ជាង។ ក្រៅពីនេះ ខ្ញុំឲ្យវិសាលរៀនជញ្ជក់ក្បាលដោះ ដោយមានរសជាតិផ្សេងៗ ដើម្បីឲ្យគេចាប់ផ្ដើមស្គាល់រសជាតិ។ ឥឡូវ គេអាចជញ្ជក់ក្បាលដោះម្ដងបានដល់ទៅ១៥នាទី”។

ភារម្យនឹងធ្វើការសង្កេតថាតើកុមាររូបនេះឈឺត្រង់កន្លែងណាផ្សេងទៀតនៃរាងកាយ មុននឹងឈានទៅធ្វើការព្យាបាលបន្ត ហើយលទ្ធផលនេះធ្វើឲ្យឪពុកម្ដាយ វិសាល ក៏ដូចជាឪពុកម្ដាយឯទៀត ដែលមានកូនមានបញ្ហាពិការរបៀបនេះ បានផ្លាស់ប្ដូរការគិតរបស់ខ្លួន។

មន្ត្រីផ្នែកស្ដារកុមារបន្ថែមទៀតថា៖ “ប្រជាជនតែងគិតថា ទាល់តែគាត់ដាច់ដៃដាច់ជើង បាត់អវយវៈណាមួយ ទើបពិការ ប៉ុន្តែមិនមែនអីចឹងទេ។ មានអវយវៈគ្រប់ក៏អាចថាពិការបានដែរ។ ពេលដែលយើងអាចជួយព្យាបាលកូនរបស់គាត់បានអីចឹង គឺអាចជួយកាត់បន្ថយទុកលំបាកគ្រួសាររបស់គាត់បានច្រើនមែនទែន។ ខ្ញុំគិតថា បើយើងមានសេវានេះនៅតាមមន្ទីរពេទ្យ នោះពេលកូនរបស់ពួកគាត់មានបញ្ហាបែបនេះ គាត់ដឹងថាត្រូវទៅរកជំនួយខាងណាមិនខាន”។

អ្នកនាង Emma Blint អ្នកគ្រប់គ្រងនៃការរៃអង្គាសថវិការបស់គម្រោងនេះ ឲ្យដឹងថា ប្រជាជនកម្ពុជា៦០ម៉ឺននាក់ត្រូវបានប៉ាន់ស្មានថា មានពិការផ្នែកទំនាក់ទំនង និងការលេបអាហារ ដូច្នេះចាំចាប់ត្រូវមានការព្យាបាលបែប “Speech Therapy”។ គម្រោងសាកល្បងកំពុងធ្វើការប្រមូល និងព្យាបាលនៅខេត្តសៀមរាប ហើយគ្រោងពង្រីកបន្ថែមនៅខេត្តបាត់ដំបង និងខេត្តព្រៃវែងទៀត។ បច្ចុប្បន្ន OIC: The Cambodia Project កំពុងរៃអង្គាសថវិកាចំនួន ២៨០០០ ដុល្លារ ដើម្បីធ្វើការបណ្ដុះបណ្ដាលអ្នកព្យាបាល និងគ្រូបង្រៀនតាមសាលា។

Emma បន្ថែមថា៖ “យើងកំពុងធ្វើយុទ្ធនាការប្រមូលរឿងទាំងនេះ ហើយយើងនឹងជម្រាបជូនទៅរដ្ឋាភិបាលថា ប្រជាជនត្រូវការ “Speech Therapy”។ យើងអាចផ្លាស់ប្ដូរបញ្ហាពិការភាពរបស់កុមារទាំងនេះបាន។ បច្ចុប្បន្នពួកគេមិនដឹងទៅរកសេវាកម្មទាំងនេះនៅទីណានោះទេ។ នៅ អាមេរិក គេមានមណ្ឌលព្យាបាល បែប Speech Therapy ដល់ទៅ១២០ ០០០កន្លែង នៅអូស្ត្រាលីមាន៧០០០កន្លែង នៅអង់គ្លេសមាន១៤ ៥០០កន្លែង និងនៅសាំងហ្គាពួរ ដែលជាប្រទេសតូចមួយ ក៏មាន៤០០កន្លែងដែរ”៕

OIC: The Cambodia Project កំពុងរៃអង្គាសថវិកាចំនួន ២៨០០០ដុល្លារ រហូតដល់ថ្ងៃ១៩ ខែឧសភា។ អ្នកដែលចង់បរិច្ចាគ អាចបរិច្ចាគផ្ទាល់តាមរយៈ OIC: The Cambodia Project នេះផ្ទាល់។

អត្ថបទ៖ មាស រ័ត្ន