អរគុណដែលបានដើរមកក្នុងជីវិតខ្ញុំ

2016-07-01 20:40:57
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ស្រឡាញ់មនុស្សម្នាក់វាងាយស្រួល តែពេលបំភ្លេចទើបពិបាក។ ខ្ញុំជឿថាអ្នកណាៗក៏យល់អារម្មណ៍នេះដែរ... តែសម្រាប់ខ្ញុំគឺវាពិបាកខ្លាំងមែនទែនរហូតដល់ពេលខ្លះខ្ញុំធ្វើអ្វីមិនកើត។

គេនិងខ្ញុំគឺជាអតីតនិស្សិតរៀននៅសាកលវិទ្យាល័យជាមួយគ្នា។ ដំបូងគេរៀនវេនព្រឹកចំណែកខ្ញុំរៀនវេនយប់ តែគេក៏ដូរមកវេនយប់វិញទើបធ្វើឱ្យយើងស្គាល់គ្នា។

ចូលរៀនថ្ងៃដំបូងគេសុំខ្ញុំអង្គុយជិត ព្រោះគេមិនបានយកសៀវភៅមក។ ខ្ញុំក៏ឱ្យគេអង្គុយគេក៏ថា «អរគុណបង!»។ ប្រហែលជាគេគិតថាខ្ញុំជាស្រីមុខចាស់អាយុច្រើនហើយ ទើបគេហៅខ្ញុំបងដូច្នេះ ឬមួយក៏ទម្លាប់គេប្រើសម្ដីនេះជាមួយមនុស្សស្រីទើបស្គាល់?

ខ្ញុំក៏សួរនាំគេថាគេដូរមកពីណា? ហេតុអីបានដូរ? គេប្រាប់ថា គេដូរព្រោះគេធ្វើការ កាលមុនគេរៀនតែមួយមុខទើបមានពេលរៀនវេនព្រឹក។

ពេលសម្រាក១០នាទី គេបបួលខ្ញុំទៅញ៉ាំមីឆា តែខ្ញុំប្រកែកមិនទៅ ព្រោះកុំឱ្យគេថាចេះតែហ៊ានទៅណាទៅណីជាមួយមនុស្សទើបស្គាល់។

ថ្ងៃបន្ទាប់ៗមកទៀត គេចាប់ផ្ដើមសុំលេខទូរសព្ទខ្ញុំ ព្រោះគេចង់ចូលក្រុម Assignmentជាមួយខ្ញុំ តែគេតែងតែហៅខ្ញុំថាបងជានិច្ច។

តាំងពីបានលេខខ្ញុំមក គេមិនដែលតេមកសូម្បីតែម្ដង ទាល់តែត្រូវការឱ្យខ្ញុំជួយសុំច្បាប់ទើបគេតេមក។

លុះល្ងាចឡើងគេក៏បបួលខ្ញុំនិយាយទូរសព្ទ សួរនាំពីនេះ ពីនោះ រហូតពួកយើងបានដឹងរឿងជាច្រើនពីគ្នា។ គេថាគេជាអ្នកកំពង់សោម គេនៅភ្នំពេញតែម្នាក់ឯងទេ ហើយមួយទៀតគឺយើងអាយុដំណាលគ្នាទេ ដូច្នេះគេក៏ត្រឡប់មកហៅឈ្មោះខ្ញុំវិញ។

ក្រោយមកទៀត យើងទាក់ទងគ្នាជាញឹកញាប់តាមទូរសព្ទ។ គេតែងតែយកចិត្តទុកដាក់ជាមួយខ្ញុំជានិច្ច។ Laptop ខ្ញុំខូច គេយកទៅធ្វើឱ្យ ពេលណាខ្ញុំមិនឃ្លានអី គេរត់ទៅទិញឱ្យ។ អំពើរបស់គេ ធ្វើឱ្យខ្ញុំគិតថា គេប្រហែលជាស្រឡាញ់ខ្ញុំហើយ តែគេមិនដែលនិយាយថាស្រឡាញ់ខ្ញុំម្ដងណាទេ។

ចប់ឆ្នាំទី៣ ចូលឆ្នាំទី៤ គេនៅតែបន្តយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំ ដូចជាមនុស្សប្រុសយកចិត្តទុកដាក់នឹងមិត្តស្រីចឹង។ មានពេលមួយ គេធ្លោយមាត់ប្រាប់ខ្ញុំថា «ចាំថ្ងៃណាមួយនាំទៅជួបម៉ាក់ម្ដង!»។ ពេលខ្ញុំជំរិតសួរថានាំទៅជួបធ្វើអី? គេក៏ប្ដូរទៅនិយាយស្អីផ្សេង។

ត្រង់នេះធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនគិតមិនបាន ចុះហេតុអីក៏គេមិនព្រមសារភាព? គេក៏ដឹងដែរថាខ្ញុំមិនមានទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកណានោះទេ រឿងអីគេត្រូវស្ទាក់ស្ទើរ?

ថ្ងៃទទួលសញ្ញាប័ត្រ ក៏ជាថ្ងៃដែលខ្ញុំពិបាកចិត្តដែរ ព្រោះគេថាគេលែងនៅភ្នំពេញទៀតហើយ គេត្រូវទៅធ្វើការនៅផែ ព្រោះមានពូធ្វើការនៅទីនោះដែរ។

ក្នុងចិត្តខ្ញុំខ្លោចផ្សារណាស់ ព្រោះខ្ញុំលែងបានឃើញមុខគេទៀត លែងមានអ្នកចាំយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំទៀតហើយ។ អ្វីដែលរឹតតែតឹងចិត្តទៀតនោះគឺ គេមិនព្រមសារភាពទាល់តែសោះ! ឬមួយគេមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ?

តាំងពីថ្ងៃចាកចេញទៅនៅកំពង់សោមវិញ គេមិនដែលទាក់ទងមកខ្ញុំសូម្បីតែម្ដង។ ខ្ញុំនឹកគេជាខ្លាំង ហើយក៏គិតចង់ប្រាប់គេពីអារម្មណ៍ខ្ញុំម្ដងៗដែរ។ ខ្ញុំបានតេទៅគេ តែទូរសព្ទគេបិទបាត់ហើយ! ចិត្តខ្ញុំកាន់តែអន្ទះអន្ទែងខ្លាំងឡើង។

មួយឆ្នាំក្រោយបញ្ចប់បរិញ្ញាបត្រ ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់សម្លឹងឃើញអ្នកណាក្រៅពីគេនោះឡើយ ខ្ញុំនឹកគេស្ទើររាល់ថ្ងៃ ទាំងគេគ្មានសូម្បីតែការតេមកលេងខ្ញុំ។

ថ្ងៃមួយ... គេបានយកលេខថ្មីតេមកខ្ញុំ គេថាគេបាត់ទូរសព្ទបាត់ទាំងលេខចាស់ទៅបាត់ហើយ តែសំណាងដែលគេកត់លេខខ្ញុំដាក់សៀវភៅ។ គេពូកែលេងសើចដូចមុនចឹង សួរនាំខ្ញុំ បារម្ភពីខ្ញុំដូចកាលនៅរៀន។ ថ្ងៃនោះយើងនិយាយជាមួយគ្នាយ៉ាងយូរប្រហែលជិតពីរម៉ោង។

(រូបតំណាង)

ពេលនោះខ្ញុំឆ្លៀតសុំឱ្យគេមកលេងភ្នំពេញ គេថាអាទិត្យក្រោយគេឡើងមកភ្នំពេញ ហើយមានរឿងធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលទៀត។ ខ្ញុំរំភើបជាខ្លាំង ហើយបន់ឱ្យតែដល់ថ្ងៃនោះឆាប់ៗ!

ថ្ងៃនោះបានមកដល់ គេបានណាត់ខ្ញុំទៅហាងកាហ្វេមួយ ខ្ញុំបានរៀបចំខ្លួនយ៉ាងស្អាត ត្រៀមចិត្តចាំជួបគេ។ ពេលទៅដល់ខ្ញុំឃើញគេអង្គុយក្បែរស្រីម្នាក់រង់ចាំខ្ញុំ... ស្រីម្នាក់នោះមុខស្រដៀងគេដែរ ដំបូងរៀងអន់ចិត្ត តែពេលឃើញដូច្នេះក៏លួចសប្បាយចិត្តវិញព្រោះនាងប្រាកដជាត្រូវជាប្អូនស្រីរបស់គេហើយ។ ម្នាក់ស្រីនោះជម្រាបសួរខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ជម្រាបសួរតបវិញ។ យើងនិយាយសួរសុខទុក្ខគ្នា មួយសន្ទុះទើបគេហុចធៀបមួយមកឱ្យខ្ញុំ ហើយអញ្ជើញខ្ញុំញ៉ាំការ។

គ្រាន់តែឃើញធៀបខ្ញុំស្ទើរធ្លាក់ថ្លើម! នេះឬរឿងដែលគេធ្វើឱ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើល? ខ្ញុំស្ទើរតែទប់ទឹកភ្នែកមិនបាន តែខំធ្វើជាបើកធៀបហើយសួរបន្លប់ «ការដល់ណា?» «កំពង់ធំបង!» ម្នាក់ស្រីនោះឆ្លើយ។ ព្រះអើយ! ខ្ញុំស្មានខុសស្រឡះ នាងមិនមែនជាប្អូនស្រីគេទេ នាងគឺស្រីម្នាក់ដែលត្រៀមចូលរោងការជាមួយគេ។ គេថាមនុស្សស្រឡាញ់គ្នា មុខស្រដៀងគ្នា... ប្រហែលជាចឹងហើយមើលទៅ!

យើងបន្តនិយាយគ្នាមួយសន្ទុះ ទើបគេលាទៅមុន ព្រោះគេថាត្រូវចែកធៀបបន្តទៀត។ មុនទៅគេបានឱ្យទុរេនខ្ញុំមួយប្រអប់ ហើយប្រាប់ថានេះជាទុរេនកំពង់សោម គេទិញផ្ញើ។ ខ្ញុំទទួលយកទុរេនទាំងក្រៀមក្រំហើយពោលអរគុណ។

បេះដូងខ្ញុំធ្លុះធ្លាយអស់ហើយ អារម្មណ៍មិននៅក្នុងខ្លួនទេ។ ខ្ញុំយំជាខ្លាំង ខូចចិត្តជាខ្លាំង! ហួសចិត្តនឹងខ្លួនឯង ដែលអាយុសាមស្អែកខានស្អែកហើយ នៅមកខូចចិត្តរឿងស្នេហាទៀត។ ទង្វើល្អដែលគេធ្លាប់ធ្វើកាលនៅរៀន គឺក្នុងនាមជាមិត្តល្អប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំអ្នកយល់ច្រឡំ ខ្ញុំអ្នកគិតតែម្នាក់ឯង។

នៅថ្ងៃការរបស់គេ ខ្ញុំមិនទៅចូលរួមនោះទេ ខ្ញុំបានផ្ញើសារសុំទោសគេ ហើយសន្យាថាពេលគេឡើងមកលេងភ្នំពេញជាមួយភរិយា ខ្ញុំនឹងអញ្ជើញគេទាំងពីរញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចវិញ។ គេបានតបមកវិញថា «That's OK my friend. If you are busy, just solve that first. Take care!»

ពីរឆ្នាំតាំងពីគេការមក គឺមិនឃើញគេនឹងភរិយាឡើងមកលេងភ្នំពេញ ឬទូរសព្ទមកលេងខ្ញុំឡើយ។ខ្ញុំវិញក៏មិនបានទាក់ទងទៅគេវិញដូចគ្នា... ពេលនោះហើយ... ទំនាក់ទំនងរបស់យើងទាំងពីរគឺចប់ទាំងស្រុង! ខ្ញុំមានតែជូនពរគេឱ្យមានសុភមង្គលប៉ុណ្ណោះ... ហើយគេនៅតែឋិតក្នុងចិត្តខ្ញុំជានិច្ច មិនមែនជាអ្វី គឺជាអតីតមិត្តល្អម្នាក់៕

មនុស្សសំខាន់ម្នាក់ដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន

អត្ថបទ៖ អ្នកអាន Sabay ម្នាក់

មានរឿងរ៉ាវចង់ចែករំលែកសូមផ្ញើទៅកាន់ e-mail: kong.chanvanneng@sabay.com

ឬទូរសព្ទទៅកាន់លេខ ០១០ ៧០០ ៧២៧

ចុចអានអត្ថបទ មនុស្សដែលខ្ញុំចងចាំ ទាំងអស់ដើម្បីដឹងពីរបៀបនៃការសរសេរផ្សេងៗគ្នា