អ្នកស្រាវជ្រាវភ្ញាក់ព្រើត ពេលឃើញសន្លឹកទ្វារថ្មធំៗ ដែលមនុស្សបុរាណប្រើការពារកំពែងក្រុង

2021-01-08 04:20:57
ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0

ចន្លោះមិនឃើញ

ឥណ្ឌាគឺជាប្រទេសមានអារ្យធម៌ វប្បធម៌ចំណាស់បំផុតមួយនៅទ្វីបអាស៊ី និងជាឫសគល់នៃសាសនាធំៗពីរព្រហ្មញ្ញសាសនា និងពុទ្ធសាសនា ដែលបានផ្សព្វផ្សាយពាសពេញទ្វីបអាស៊ីភាគខាងកើត និងទិសអាគ្នេយ៍ ហើយសព្វថ្ងៃមានអ្នកជឿរាប់លាននាក់នៅជុំវិញពិភពលោក។

ក្រៅពីការផ្សព្វផ្សាយក្បួនច្បាប់ ជំនឿ មន្តអាគម របៀបរបបគ្រប់គ្រងរដ្ឋតាមបែបសាសនា ប្រទេសឥណ្ឌាបុរាណបានសាបព្រោះ ជំនាញដ៏សំខាន់មួយទៀតគឺជំនាញ បច្ចេកទេសសាងសង់ប្រាសាទ។ កម្ពុជា ឬអាណាចក្រខ្មែរសម័យបុរាណបានទទួលកេរមរតកនេះ និងអនុវត្តបានយ៉ាងល្អ រហូតឈានដល់ការអភិវឌ្ឍជំនាញសាងសង់ប្រាសាទធំៗនៅក្នុងដែនដីរបស់ខ្លួន គឺធំជាងអ្វីដែលឥណ្ឌាអាចធ្វើបានទៅទៀត។

ប្រាសាទព្រហ្មញ្ញសាសនា និងពុទ្ធសាសនាធំៗដែលខ្មែរបុរាណបានសាងសង់មានដូចជា អង្គរវត្ត, បាយ័ន, បាគង, បាខែង, បាពួន, ព្រះខ័ន និងតាព្រហ្មជាដើម សុទ្ធសឹងជាសក្ខីកម្មពីភាពប៉ិនប្រសប់របស់ខ្មែរបុរាណដែលវិស្វករបច្ចុប្បន្នស្ងើចសរសើរ ថែមទាំងញញើតពីស្នាដៃមនុស្សកាលពី១០០០ឆ្នាំមុន។

យ៉ាងណាអ្វីដែលឥណ្ឌាមាន ហើយខ្មែរបុរាណមិនឃើញធ្វើតាមនោះគឺសន្លឹកទ្វារធំៗ ដែលធ្វើពីថ្មភ្នំដែលអាចបិទបើកបាន។ សន្លឹកទ្វារប្រាសាទធ្វើពីថ្មនៅឥណ្ឌា កម្រឃើញមានក្នុងសិល្បៈខ្មែរណាស់ ឬក៏អាចថាខ្មែរយើងមានដែរ តែត្រូវបំផ្លាញ និងមិនទាន់រកឃើញ។ ខ្មែរបុរាណឃើញមានការធ្វើទ្វារថ្ម តែជាប្រភេទទ្វារបញ្ចោត មានលក្ខណៈលម្អតាមបែបសាសនាប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណារឿងនេះយើងត្រូវរង់ចាំការស្រាវជ្រាវបកស្រាយពីអ្នកជំនាញ បុរាណវិទ្យានៅថ្ងៃអនាគតបន្តទៀត។

អ្វីដែលឃើញបច្ចុប្បន្នគឺភស្តុតាងពីសន្លឹកទ្វារថ្មដែលមានសេសសល់ក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា។ ការរចនាសន្លឹកទ្វារក្នុងប្រទេសឥណ្ឌា ដើម្បីទទួលបានភាពរឹងមាំគឺគេត្រូវយកថ្មភ្នំដ៏ធំ មកកាត់កាប់ ហើយដាប់ដោយគ្មានការផ្គុំថ្ម បង្ខាំដូចកំពែង និងជញ្ជាំងទេគឺដាប់ដោយប្រុងប្រយ័ត្នឲ្យត្រូវខ្នាតស៊ុមទ្វារ និងគន្លាក់។ ជាទូទៅឥណ្ឌាបុរាណប្រើទ្វារថ្មនេះសម្រាប់ការពារក្រុង និងដាក់នៅច្រកចេញចូលប្រាសាទទីសក្ការៈនានា៕