បានត្រឹមអាណិត តែមិនអាចជួយអ្វីបាន
- 2017-04-03 09:34:13
- ចំនួនមតិ 0 | ចំនួនចែករំលែក 0
បានត្រឹមអាណិត តែមិនអាចជួយអ្វីបាន
ចន្លោះមិនឃើញ
បានត្រឹមអាណិត តែមិនអាចជួយអ្វីបានហើយអាយុប្រហែល៨ឆ្នាំ។ កាលនោះគេល្បីណាស់ហ្គេមទូរតាមផ្ទះក្បែរសាលា ហ្គេមចាក់សេះអីហ្នឹង (ក្មេងដែលកើតឆ្នាំ90ជាងប្រហែលជាស្គាល់ហើយ)។ ការពិតខ្ញុំជាក្មេងស្រីទេ មិនលេងហ្គេមអីអស់ហ្នឹងឡើយ តែខ្ញុំដើរតែជាមួយប្រុសៗទេ។ ពេលនោះមិត្តភ័ក្ដិខ្ញុំវាចូលលេងហ្គេម វាឱ្យខ្ញុំអង្គុយចាំផ្លូវឱ្យវា បើឃើញម៉ែវាជិះម៉ូតូមកពីផ្សារ ខ្ញុំត្រូវចូលទៅហៅវា ព្រោះថាបើម៉ែវាអត់ឃើញវានៅផ្ទះ វាប្រាកដជាត្រូវរំពាត់។ ដូច្នេះខ្ញុំក៏អង្គុយក្នុងរោងមុខផ្ទះទូរហ្គេមនោះ។ ពេលនោះឃើញមិត្តភ័ក្ដិខ្ញុំម្នាក់ដែលរៀនជាមួយគ្នា អង្គុយលេងជាមួយក្មេងៗនៅម្ដុំនោះដែរ ខ្ញុំក៏បក់ដៃហៅនាងដើម្បីមកជជែកគ្នាលេង។
ឃើញហើយ នាងក៏ញញឹម ហើយភ្លាមនោះខ្ញុំក៏ចាប់អារម្មណ៍ថា នាងមិនមែនជាមិត្តភ័ក្ដិខ្ញុំទេ ការពិតខ្ញុំមើលមនុស្សច្រឡំសោះ។ នាងរត់ជើងពីរ ជើងបីហើយលើកថាសនំមក។ ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត មិនដឹងធ្វើម៉េច ព្រោះខ្លួនឯងអត់មានលុយមួយរយជាប់ខ្លួនទេ។ កាលនោះនៅក្រដែរ (ឥឡូវក៏មិនសូវមាន) ម៉ែមិនដែលឱ្យលុយចាយផ្ដេសផ្ដាសទេ។
ពេលនាងមកដល់ខ្ញុំធ្វើពុតជាសួរ៖ «លក់អីហ្នឹង?» នាងថា៖ «នំផ្លែអាយ!» ខ្ញុំធ្វើជាគ្រវីក្បាលថា៖ «ខ្ញុំមិនចេះញ៉ាំទេ!» នាងធ្វើមុខស្អុយហើយក៏លើកថាសត្រឡប់ទៅវិញ។ ការពិតទៅ ខ្ញុំពេលនោះមិនទាំងស្គាល់ថានំផ្លែអាយយ៉ាងម៉េចផង! តែបើពេលនោះមានលុយក៏ជួយទិញនាងដែរ ព្រោះអាណិតនាងណាស់ដែលខំទូលនំលក់។ តែធ្វើយ៉ាងម៉េច បើខ្ញុំអត់ដែរ...